Γεμίσαμε δολοφόνους!

Γεμίσαμε δολοφόνους! 

 ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

Πολλοί δολοφόνοι μαζευτήκανε σ’ αυτόν τον τόπο, δε νομίζετε;

Ένα νεαρό κορίτσι στην Πάρο και ένα νεαρό αγόρι στην Αθήνα. Το ένα στην εντατική επειδή κάποιος ανώμαλος τύπος θέλησε να ξεσπάσει τη λύσσα επάνω του. Το άλλο νεκρό, διότι κάποιοι άλλοι ανώμαλοι ξέβρασαν την άθλια ύπαρξη τους επάνω του.

Αν ήμουν μάνα τους μόνον φριχτά πράγματα θα μου έρχονταν στο μυαλό που θα μπορούσα να κάνω στους θύτες, στους δολοφόνους ή τους παρ’ ολίγον δολοφόνους. Είμαι ελληνίδα Μάνα, αλλά αν ήμουν Μάνα από το Ιράκ, αυτά και πάλι θα σκεφτόμουν.

Ως πολίτης αυτού του κόσμου, νιώθω φόβο γιατί πολλοί δολοφόνοι μαζευτήκανε σ’ αυτόν τον τόπο και κανείς δεν αντιδρά ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ!

Κάποιος πρέπει να αντιδράσει και να ομολογήσει πως ο ρατσισμός έχει ΘΥΜΑΤΑ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ. Η ρατσιστική βία συνιστά ΠΟΛΕΜΟ με παράπλευρες απώλειες.

Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί, σε όποια γωνιά αυτού του πλανήτη κι αν ζεις, μετανάστης ή όχι, με αγάπη, πόνο και αγωνία, το τελευταίο που σε νοιάζει είναι οι περισπούδαστες πολιτικές ή κοινωνικές αναλύσεις. Για το μόνο που αγωνιάς είναι να μεγαλώσεις το παιδί σου.

Κι έρχεται μια ώρα κακιά που ο ρατσισμός εμφανίζεται μπροστά του έμμεσα με μια γροθιά, ενώ ακούει την αγαπημένη του μουσική από το κινητό, του ξεσκίζει τα ρούχα, το τρομάζει, βουτάει το κεφάλι του και το σαπίζει στα βράχια, λεηλατεί το κορμί του κι από τον πολύ πόνο παύεις να πονά και νιώθει την φωνή του ότι δεν προφταίνει να φτάσει στ’ αυτιά της μάνας του. Ύστερα καταλήγει στην εντατική κάποιου νοσοκομείου με κάποιους να παλεύουν να το σώσουν και κάποιους άλλους να τρέχουν να "κερδοσκοπήσουν"…

Η λογική τρελαίνεται. Αυτό που σου συμβαίνει κάποιοι το "εμπορεύονται" και το "πουλάνε" στα παζάρια μιας κοινής γνώμης ανίκανης να χρησιμοποιήσει τη λογική, να πιστέψει σε θεσμούς και να νιώσει ασφαλής, διότι όλη της η δύναμη κρύβεται στο "ρευστό". Επικρατεί τύφλωση και δημιουργείται μια θανατηφόρα αλυσίδα.

Κάποιοι δράττονται της ευκαιρίας, θαρρώντας πως είναι ήρωες σε δολοφονίες α λα PlayStation όπου τα θύματα είναι καρτούν, και ο πόνος λέξη γίνεται άγνωστη που χρήζει googlάρισμα.

Κι εμείς οι δημοσιογράφοι, ναι… τι;

Αλήθεια τι;

Βγάλαμε την φωτογραφία του αληταρά που σου σταμάτησε τη ζωή στην Πάρο για να την δείξουμε, για να δείξουμε πόσο καλοί δημοσιογράφοι είμαστε. Για να’ χεις να ξαναβλέπεις αυτόν που σου βρώμισε την ζωή, όταν με το καλό βγεις από το νοσοκομείο!

Κι εγώ θυμάμαι το πρωτοσέλιδο του Έθνους με την σφαγιασμένη και τεμαχισμένη γυναίκα του Φραντζή. Πούλιτζερ, τώρα δώστε πούλιτζερ!

Γιατί;

Διότι αυτή η αποκλειστικότητα μας έκανε καλύτερους δημοσιογράφους και παρήγαγε καλύτερους ανθρώπους στην κοινωνία! Πλέον, όσα περισσότερα like παίρνει μια ομάδα, τόσο πιο πολύ συνιστά αυτό που λέμε… δυναμική κοινή γνώμη! Πούλιτζερ, λοιπόν, και όχι Pulitzer γιατί αυτό μας… μπερδεύει κάπως!

Όταν γίνεται ένα κακό απαιτείται διπλάσιος σεβασμός.  Τις ιερόδουλες που έσπερναν το AIDS και η αστυνομία της έβγαλε φάτσα κάρτα, σπεύσαμε να τις προστατεύσουμε με τη διαμαρτυρία μας. Κι αυτές θάνατο σκόρπισαν. Κι αυτός ο αληταράς στην Πάρο, θάνατο πήγε να σκορπίσει, με την διαφορά ότι ήταν πιο άμεσος.  Θέσαμε veto για τις φωτογραφίες των γυναικών. Ω υποκρισία Θεέ μου!

Μην το παρατραβάμε, λοιπόν. Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι η ζωή στην Ελλάδα, θάνατο μυρίζει.

Ας σταματήσουμε να πυροδοτούμε τον θάνατο με φωτογραφικά πρωτοσέλιδα…  τα οποία λειτουργούν πια τόσο λυσσαλέα ώστε να προσπαθούν να αποτυπώσουν και το παιδί στην εντατική. Ίλεως, ίλεως, ίλεως!

Είσαι πιτσιρικάς με κάποια μάνα να σ’ έχει γεννήσει σε μια άκρη της γης. Έχεις φύγει από την χώρα σου πριν ενηλικιωθείς, έχεις βασανισθεί, έχεις πληρώσει για να περάσεις σύνορα, έχεις γλυτώσει από νάρκες και κυνικούς δουλεμπόρους οι οποίοι μπορεί και να σ’ έχουν βιάσει κιόλας, κι έχεις φτάσει σε μία χώρα που σου έχουν πει ότι θα είσαι ασφαλής.

Περπατάς στην οδό Αναξαγόρα και στην πέφτουν πέντε. Αρχίζουν να σου τρυπάνε το κορμί με κάτι κοφτερό που στο ξάφνιασμα του δεν καταλαβαίνεις τι είναι. Δεν πονάει, αλλά συναντάς τη μάνα σου, επιστρέφεις στον τόπο σου, που πια εκεί θέλεις να μείνεις γιατί είναι παράδεισος. Οι μαχαιριές συνεχίζουν, ενώ ταξιδεύεις. Και όταν καταλήγεις στο ψυγείο με την ταμπέλα "Άγνωστος", δε νιώθεις τίποτα. Κάποιοι συνεχίζουν να λεηλατούν το κορμί σου με κρυφές επιθυμίες και πάθη επικίνδυνα, αλλά εσύ παραδομένος στην ταμπέλα σου: "Άγνωστος"!

Τι σημαίνει όλο αυτό το ύπουλο αιματηρό νταραβέρι που γίνεται στην πατρίδα μας με θύματα δύο νεαρά παιδιά;

Πράξεις εκδίκησης των μεν στους δε; Τρομάζω στην παραδοχή!

Οι φωνές των Αριστερών που πήγαν; Η δύναμη των Αριστερών τι απέγινε; Χάθηκε στον γυαλισμένο σουγιά των ακροδεξιών, ονείρωξη μιας ηλίθιας κοινωνίας που επικροτεί τη δημοσιοποίηση της "φωτογραφίας του κτήνους";  Το θέμα είναι να δούμε τα μούτρα του αληταρά που κακοποίησε το παιδί στην Πάρο ή να αποδοθεί δικαιοσύνη και το παιδί να βγει από το νοσοκομείο με όσο γίνεται λιγότερα τραύματα; Τα μούτρα των αληταράδων που σκότωσαν στο κέντρο της Αθήνας ένα άλλο παιδί, θα κληθούν ποτέ από την δικαιοσύνη; Που θα πάνε αυτοί οι δολοφόνοι; Στις φυλακές για να γίνουν χειρότεροι και να ξαναβγούν στην κοινωνία; Αυτό προβλέπουν οι Θεσμοί;

Τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα; Γεμίσαμε δολοφόνους, το έχουμε καταλάβει;

 http://www.pheme.gr/article.aspx?id=4783