τι λετε ωρε...

του Δημήτρη Κανονίδη

ΟΙ ΤΡΟΙΚΑΝΟΙ ΖΗΤΗΣΑΝΕ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΝΗΣΙΩΝ ΜΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΜΕΧΡΙ 150 άτομα , να τα εγκαταλείψουν γιατί -λέει- είναι οικονομικά ασύμφορα...

Τι λέτε ωρε φράγκοι ???  τι λέτε ωρε τσανακογλείφτες και σφουγγοκωλάριοι των τραπεζιτών ,της Μέρκελ και της Λαγκαρντ?? τι μας ζητάτε ωρε ??? να αφήσουμε τα πατρογονικά μας ??? τον τόπο που γεννηθήκαμε ..που ανθήσαμε...που θάψαμε τους προγόνους μας...τι λέτε ωρε ??? ως πότε ωρέ θα μας βλέπετε σαν αριθμούς..σαν λογιστικές οικονομικές μονάδες..... εδω ωρέ περπάτησε η Δόξα.. .η Λευτεριά..εδω ωρέ ματώσαμε.. θυσιαστήκαμε..ποτίσαμε τα άγια τούτα χώματα με τον ιδρώτα μας...με το αίμα μας..μεγαλουργήσαμε ως έθνος για να έχετε σήμερα πολιτισμό...αφουγκραστείτε ωρε τους στίχους του ποιητή της Ρωμιοσύνης...

 …’’ Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ' άγρια μάτια και μαλλιά σκοινένια κάθε άντρας έχει στο ζερβί του χέρι χαραγμένη ,βελονιά τη βελονιά ,μια κόκκινη γοργόνα κάθε κοπέλα έχει μια φούχτα αλατισμένο φως κάτου απ' τη φούστα της και τα παιδιά έχουν πέντε-έξι σταυρουλάκια πίκρα πάνου στην καρδιά τουςσαν τα χνάρια απ' το βήμα των γλάρων στην αμμουδιά το απόγευμα.....

....Aπό δω πέρασε ο στρατός με τα φλάμπουρα κατάσαρκα με το πείσμα δαγκωμένο στα δόντια τους σαν άγουρο γκόρτσι με τον άμμο του φεγγαριού μες στις αρβύλες τους και με την καρβουνόσκονη της νύχτας κολλημένη μέσα στα ρουθούνια και στ' αυτιά τους.

 

Δέντρο το δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τον κόσμο,

μ' αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο.

Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι.

Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μια οργιά ουρανό - για να τον δώσουν.

Πάνου στα καραούλια πέτρωναν σαν τα καψαλιασμένα δέντρα,

κι όταν χορεύαν στην πλατεία,

μέσα στα σπίτια τρέμαν τα ταβάνια και κουδούνιζαν τα γυαλικά

στα ράφια.

αυτή είναι ωρε η Ρωμιοσύνη..αυτοί είμαστε οι ΕΛΛΗΝΕΣ...

...'' Tούτο το χώμα

 είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.''

δικό μας...εδώ είναι θαμμένοι οι νεκροί μας..

 

...''Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν

κοιμούνται,

περμένουν να σημάνουν την ΑΝΑΣΤΑΣΗ…