Ύβρις και Νέμεσις

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Το αδιέξοδο είναι πλέον ορατό απ’ όλους, ακόμη και από τους «πάνω». Για την ύβρι(αλαζονεία) του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή των τραπεζών, και τη συνακόλουθη Νέμεση(τιμωρία) μίλησε η επικεφαλής του ΔΝΤ. Αλλά σε τι συνίσταται η αλαζονεία; Στην παραγωγή χρήματος από το χρήμα μέσω της τοκογλυφικής λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτή τη λειτουργία καταγγέλλουμε χρόνια τώρα, χαρακτηρίζοντας την υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σαν το «πανωσήκωμα» που θα γκρεμίσει το όλο οικοδόμημα της πραγματικής οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και το χρέος των αναπτυγμένων οικονομιών(ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γαλλία, Αγγλία) βρίσκεται σε επίπεδα «καιρού πολέμου», όπως δήλωσε η Λαγκάρντ. Αλλά ποιος είναι εκείνος που προασπίζεται τα συμφέροντα των τραπεζών; 

Δεν είναι το ίδιο το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι εταίροι του; Είναι αυτοί οι οποίοι στην τροϊκανή συμμαχία τους ήθελαν να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες φορολογούμενους με τα 550 εκ. ευρώ, που χρωστούν οι τράπεζες(πέραν των δεκάδων δις που ήδη παίρνουν και τα οποία θα πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια). Τώρα, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού αντιπαρατίθενται για την οικονομική πολιτική λιτότητας που τσακίζει την Ελλάδα. 

Και τι εξακολουθεί να τους ενώνει; Ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, δηλαδή την οικονομική πολιτική λιτότητας η οποία τη σκοτώνει! Παραλογισμός; Ασφαλώς. Αλλά αυτό λίγο τους ενδιαφέρει. Όπως δεν τους ενδιαφέρει και η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η ανασύστασή του μέσω του εκφασισμού. Γιατί αυτό που συγκρατεί και «διαρράφει» σήμερα την ελληνική κοινωνία είναι ο φασισμός! Ο φασισμός σαν βάρβαρη συλλογικότητα -ελλείψει άλλης- έρχεται να αντιπαρατεθεί στην εκσυγχρονισμένη διαφθορά και στον πληθωρισμό από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και νεοπλουτίστικων συμβόλων καθώς και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό ή τον κανιβαλισμό. Γι’ αυτό η απάντηση στην επίθεση του νεοναζισμού είναι αμήχανη και με τα ίδια επιχειρήματα.

Σε μία δημοκρατία, όμως, κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Στη δημοκρατία τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα, όμως, έτσι όπως είναι όλα τα συντάγματα σήμερα, αλλά και οι δυτικές κοινότητες, έχουν παύσει να είναι «ανοιχτά», δηλαδή ανεκτικά. Άρα, έχουμε ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Και η λύση του είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη καθώς είναι πρόβλημα όλων των θεσμών, κοινωνικών και πολιτικών. Γι' αυτό χρειάζεται ο εκδημοκρατισμός των θεσμών και της κοινωνίας καθώς και ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, του διαφορετικού. 

 Εν άλλοις λόγοις, ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου. Αντίθετα, η σύγχρονη ευαισθησία θα παραμένει στείρα χωρίς ένα πολιτικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας. 

 http://gpapaso.blogspot.gr/2012/10/blog-post_14.html