Η Ελλάς ως κλοτσοσκούφι

 Επιστροφή στο 1897, τότε που το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» άνοιξε για τα καλά την όρεξη των κατά τα άλλα Ευρωπαίων φίλων μας.

 

Η Ελλάς ως κλοτσοσκούφι 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ Πηγή: www.lifo.gr

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Το ανακουφιστικό με όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα είναι ότι έχουν ξανασυμβεί. Πάρτε τις δύο πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οποίες η κυβέρνηση έσπευσε να υιοθετήσει κυριακάτικα. Με τις πράξεις αυτές, για τις οποίες η κυβέρνηση δεν χρειάστηκε την έγκριση της Βουλής, παρότι είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον της χώρας, υιοθετήθηκε η φιλοσοφία της τιμωρίας: αν για δύο τρίμηνα δεν εκπληρωθούν οι στόχοι κάποιου υπουργείου, τοποθετείται επίτροπος από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αν επί δύο τρίμηνα δεν εκπληρώνονται οι στόχοι στους δήμους, μπαίνουν νέοι φόροι στους πολίτες και πραγματοποιούνται υποχρεωτικές μετατάξεις προσωπικού. Αν οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ δεν πιάσουν στους στόχους, περικόπτεται ο μισθός τους ή χάνουν και τη θέση τους. Γενικώς, όταν δεν θα εκπληρώνονται οι στόχοι του Μνημονίου, θα επιβάλλονται απολύσεις και νέοι φόροι.

Συγχρόνως, καθορίζεται η λειτουργία του ειδικού λογαριασμού της Τραπέζης της Ελλάδος, στον οποίο θα κατατεθούν τα χρήματα του δανείου και από τον οποίο θα εξυπηρετούνται αποκλειστικά οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Στον ίδιο λογαριασμό θα κατατίθενται τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις, τα οποία επίσης θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του χρέους. Σας θυμίζει καμιά εξαθλιωμένη χώρα της Αφρικής; Δείτε λίγο τι έγινε στην Ελλάδα το 1897.

Τότε λοιπόν που η χώρα είχε χρεοκοπήσει πάλι, λίγο μετά το ιστορικό «δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, κατέφθασε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ - ελάχιστη... σχέση με τη γνωστή Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή) που, για να εξασφαλίσει τα λεφτά των δανειστών, εισέπραττε τους φόρους των ειδών μονοπωλίου που αποτελούσαν τα βασικά έσοδα του κράτους: αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, παιγνιόχαρτα, σιγαρόχαρτο και σμύριδα. Εάν δεν επαρκούσαν τα έσοδα από αυτές τις πηγές, θα παραχωρούνταν τα έσοδα από τους δασµούς στα τελωνεία Λαυρίου, Πατρών, Βόλου και Κερκύρας. Με τον ίδιο νόµο (ή μήπως ήταν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;) παραχωρούνταν στον ∆ΟΕ η εποπτεία των υπηρεσιών που ήταν αρµόδιες για την είσπραξη των εσόδων. Ο ΔΟΕ είχε δικαίωµα απολύσεων, προσλήψεων, µεταθέσεων και προαγωγών των υπαλλήλων τους!

 Θα μου πείτε ότι τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, αφού αυτές οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι για το καλό μας: μπορεί να σκύβουμε το κεφάλι, αλλά θα εισπράξουμε τη δόση των 31,5 δισ. (και βάλε, αν οι δανειστές εκτιμούν τους οσφυοκάμπτες). Μόνο που αυτά τα δισ. δεν θα πάνε στην πραγματική οικονομία, αλλά βασικά στις τράπεζες που κουρεύτηκαν 6 μήνες πριν, υποτίθεται για να σωθούμε οριστικά. Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει με τα ληστρικά δάνεια που είχαν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις της προτελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα. Από το συνολικό ονομαστικό ποσό των 643 εκατ. χρυσών φράγκων εισπράχθηκαν από το ελληνικό κράτος 463 εκατ. Για τα νέα και τα παλαιά δάνεια καταβλήθηκαν την ίδια περίοδο τοκοχρεολύσια ύψους 455 εκατ. Από την υποδούλωσή της, η χώρα είχε όφελος 8 εκατομμυρίων! 

Θα μου πείτε ότι αυτήν τη φορά οι δανειστές μας είναι βασικά φίλοι Ευρωπαίοι, όχι τίποτα τοκογλύφοι. Σωστό και αυτό. «Η διάσωση της Ελλάδας είναι ιστορία μιας αυταπάτης. Τον Μάιο του 2010 οι αρμόδιοι είπαν ότι το πακέτο βοήθειας ύψους 110 δισ. ήταν αρκετό. Τώρα είναι φανερό ότι και το δεύτερο πακέτο των 130 δισ. δεν αρκεί», συνόψιζε προχθές το «Spiegel» την ελληνική καταστροφή. «Η Γερμανία κέρδισε κάπου 400 εκατ. από το πρώτο πακέτο», συνέχιζε το γερμανικό περιοδικό, καθώς η Ελλάδα είχε υποχρεωθεί να πάρει το δάνειο από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες με πολύ υψηλότερο επιτόκιο. «Τα κέρδη από το δεύτερο πακέτο βοήθειας των 130 δισ. αναμένεται να είναι ακόμη υψηλότερα». 

Οι Μέρκελ και Σόιμπλε δεν θέλουν, βέβαια, να ομολογήσουν ότι τα κονόμησαν από το δάνειο, το οποίο έχει παρουσιαστεί στη γερμανική κοινή γνώμη ως βοήθεια προς τους τεμπέληδες Έλληνες, χωρίς να έχει βρεθεί ένας κυβερνητικός αξιωματούχος των τελευταίων, με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ανδρισμό, να το διαψεύσει. Και επειδή πλέον όλοι αναγνωρίζουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η χώρα περιμένει τι θα αποφασιστεί από τους Γερμανούς (που δεν θέλουν να γίνει και νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους μέχρι τις επόμενες εκλογές τους), τη Λαγκάρντ, που πρέπει να δώσει λογαριασμό στα κράτη-μετόχους του ΔΝΤ και γι' αυτό ζητούσε καθαρές λύσεις, και τους Γάλλους, που θέλουν να αναγκάσουν τη Μέρκελ να παραδεχτεί την αλήθεια, ώστε να υποστεί πολιτικό πλήγμα. Μια χώρα-κλοτσοσκούφι που θα συνέλθει φυσικά, αλλά θα κάνει χρόνια: ο ΔΟΕ καταργήθηκε ύστερα από 80 χρόνια, το 1978.

Έργο του Διονύση Καβαλλιεράτου 

 Πηγή: www.lifo.gr