Αριστερή εξουσία και φοβία
Του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Λοιπόν, δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τους παραδοσιακά
διαμεσολαβημένους τρόπους των ψυχωσικά αρχομανών, βεβαίως όχι. Με το
βουλιαγμένο τρόπο της σημερινής εξουσίας, σίγουρα όχι. Και καλύτερα. Ο
ΣΥΡΙΖΑ ή θα ανασυστήσει μια νέα αποτελεσματικότητα λαϊκής εγρήγορσης και
φαντασίας, ή θα είναι κυβερνητικά τόσο ανέτοιμος και αναποτελεσματικός
όσο τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και λαγνείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να
ανασυστήσει μια νέου τύπου «κυβερνητικότητα» που δεν θα χαριεντίζεται,
αλλά θα σκέφτεται. Που δεν θα τρέχει στον πεπατημένο και αμαρτωλό
κυβερνητικό ακαδημαϊσμό, αλλά θα ενσωματώνει τα εγερτικά στοιχεία ενός
ακούραστου, καινούργιου πολιτικοδιοικητικού ακτιβισμού. Διοίκηση μαζικής
συμμετοχής και σκεπτόμενης ηθικής απόφασης.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώσει την κεντρική ραχοκοκαλιά όχι μόνο της λαϊκής
οργής, αλλά της λαϊκής προσδοκίας, αν αφομοιώσει την καίρια και άφθαρτη
απελπισία της νεολαίας, αν αναστρέψει τον καταστρεπτικό νεολαιίστικο
νομαδισμό, θα κερδίσει μια βαθύτερη αποτελεσματικότητα, θα λύσει πολύ
πιο αξιόπιστα και προβλήματα διοικητικού σχεδιασμού αλλά και προβλήματα
αριστερών συμπλεγμάτων.
Γιατί η Αριστερά -πρέπει να το ομολογήσουμε- η αμεταμφίεστη Αριστερά
κουβαλάει τον ιδρυματισμό και την υπόγεια αγοραφοβία πολλών χρόνων
περιθωρίου και ψυγείου. Κρύβει μέσα της τις ανασχέσεις και τις
ανασφάλειες της μικρής, αδέσμευτης και απομονωμένης ομάδας. Αυτή όμως η
αντιφατική και ελπιδοφόρος Αριστερά δεν έχει κέντρο -δεν επιτρέπεται να
έχει κέντρο- τον εαυτό της, αλλά τα περιεχόμενά της. Η Αριστερά δηλαδή
στη σημερινή συνθήκη πρέπει να λειτουργήσει θυσιαστικά και τολμηρά. Οι
ευθύνες, η αντιστασιακή και δημιουργική απόφαση, προϋποθέτουν το καθαρό
βλέμμα και τον θεληματικό σχεδιασμό. Αντίσταση είναι η παραγωγική
χειραφέτηση. Αντίσταση είναι η απεξάρτηση από την οικονομία της
λογιστικής και η επανεισαγωγή μιας πολιτισμικής οικονομίας. Παράγω αυτό που χρειάζεται ο πολίτης, αυτό που εξαρθρώνει τον παραπειστικό τοκογλυφικό οικονομισμό.
Η Ελλάδα χρειάζεται την αριστερή οραματική σκέψη αλλά και μια
καινούργια πολιτική αποφασιστικότητα. Η αγροτική παραγωγή, η ναυπηγική
παραγωγή, τα στρατηγικά αγαθά, το φυσικό ενεργειακό και αισθητικό
απόθεμα, οι μικρές επιχειρήσεις και η παραγωγική ευλυγισία τους, η
πολιτική στήριξη της παραγωγικής φαντασίας, μια μορφωμένη αγροτιά, να η πρόταση,
ο δρόμος που πρέπει να διανοίξει η νέα, πλατιά Αριστερά. Που δεν
στέκεται συμπλεγματική και κουμπωμένη στη γέρικη πολιτική γραφειοκρατία,
που δεν μπλοκάρεται μπροστά στους θρασύτατους τσαμπουκάδες αρχομανών
επαγγελματιών πολιτικών. Που δεν αναβιώνει τα σύνδρομα Λιβάνου και
Βάρκιζας, σύνδρομα ανάσχεσης και πολιτικής καταστροφής. Είναι καλυμμένος
ναρκισσιμός να φοβάται και να μετεωρίζεται η νέα Αριστερά. Είναι
αποκρυφισμός να περισπάται και να χαώνεται με δέος μπροστά στην
ανύπαρκτη κυβερνητική ικανότητα του παλαιού πολιτικού κόσμου.
Είναι μια θολή Αριστερά αυτή που τρέχει κακομοίρα πίσω από τα
στερεότυπα και δεν αρπάζει την ιστορία. Πώς νομικά διοικητικά και
τεχνικά μπορεί να υπερπηδήσει τα πολύπλοκα εμπόδια που θέτει η ευρωπαϊκή
γραφειοκρατία για την παραγωγική ανασύνταξη; Πώς, με ποιους τρόπους θα
ανασχεδιαστεί η διοικητική δομή για να αποκτήσει ελεύθερη
παραγωγικότητα; Πώς θα εξασφαλιστεί ένα υλικό μίνιμουμ για να μην
περνούν οι τροϊκανοί εκβιασμοί; Είναι απαντήσεις που βρίσκονται όχι στον
τεχνοκρατικό πυρήνα, αλλά στο πολιτισμικό υπόστρωμα της ίδιας της
απρόοπτης Αριστεράς.
Η νέα αντίληψη με την οποία πρέπει να διεκδικήσει την κυβερνητική
ευθύνη δεν θα τέρπει την ηδονοθηρία που αποτέλεσε το βασικό ιδεολογικό
όχημα για το κάψιμο της χώρας, δεν θα δρέπει τους καρπούς μια
δανειοκεντρικής και εξαρτησιακής χαβούζας. Αλλά θα ξανασυστήσει τον κόπο
και την αποφασιστικότητα. Ο πολίτης δεν θα μεσιτεύεται από τις χιλιάδες
στρώσεις γραφειοκρατικών βαρβιτουρικών, αλλά θα αισθάνεται ασφαλής σε
ένα πεδίο που τον περιέχει και δεν τον αποκλείει.
Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος επιστήμονας δεν θα βρουν παροχή,
μέσον, κολλητούς, αλλά καθαρό ηθικό πεδίο, αίσθημα ένταξης και αλληλίας.
Αυτά μπορεί να τα καθορίσει, να τα εγκαταστήσει και παραδειγματικά, και
πολιτικοδιοικητικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Η ρηξιακή πορεία προς μια «πολιτισμικοποίηση της οικονομίας», η
ανθρωπιστική ανασύνταξη και το αυστηρό άνοιγμα προς την κοινωνία, είναι
η τεχνοτροπία αριστερής εξουσίας. Αυτό ακριβώς συγκροτεί την αξιόπιστη
κυβερνητική δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι η ομοιότητα ή η ανομοιότητα με
τους ξερούς πολιτικούς καριέρας. Ο φόβος, όπως άλλωστε και ο πόθος για
την εξουσία, αναπαράγουν γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά, καίνε δυνάμεις
και δυνατότητες. Ως αριστερός δεν θες την εξουσία. Ούτε πάσχεις, ούτε
πεινάς. Θες όμως την ισόρροπη, κυβερνημένη κοινωνία.
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου