Πιο «υπεύθυνος» πεθαίνεις
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Η ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό με την υπόσχεση ότι θα εξέφραζε την ανάγκη της παρουσίας μιας δύναμης υπεύθυνης και κοινωνικά προοδευτικής. Για πολύ καιρό, τα ηγετικά στελέχη αυτού του κόμματος τόνιζαν με κάθε τρόπο την ανάγκη για αποκατάσταση της διαφάνειας, μεταρρυθμίσεις, απαγκίστρωση από τα μνημόνια, προστασία των φτωχών
Η συμμετοχή τους στο κυβερνητικό σχήμα απέδειξε πως ενδιαφέρονταν τελικά κυρίως για την εξουσία, για τη νομή της οποίας δεν δίστασαν να συγκυβερνήσουν με την «δεξιότερη» της δεξιάς, υπηρετώντας με «συνέπεια» όλες τις πολιτικές και οικονομικές συνταγές που έχουν οδηγήσει στην υλική και ηθική εξαθλίωση ολοένα και πλατύτερων κομματιών της κοινωνίας.
Η υποτιθέμενη προσπάθεια συγκράτησης του δεξιού οδοστρωτήρα έγινε μέσω της τοποθέτησης υπουργών φίλιων προς τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και γραμματέων των υπουργείων. Η παρουσία, λόγου χάρη, του κυρίου Μανιτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης «εξάντλησε» όπως φαίνεται, την ομαλή και δημοκρατική προσπάθεια αναμόρφωσης της δημόσιας διοίκησης.
Μεχρι στιγμής, το μόνο που δεν έχει κάνει ο υπουργός είναι να απειλήσει με φυλάκιση ή εξορία τους εργαζόμενους που αντιστέκονται στα διατάγματα και στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που υπογράφει πιο γρήγορα και από τη σκιά του.
Τόση πρόοδο είχαμε να δούμε από τη χούντα
Αυτή η πολιτική εκδοχή της «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας προσπαθεί να διατηρήσει, σε επικοινωνιακό επίπεδο τουλάχιστον, έναν υποτυπώδη προοδευτισμό. Η ίδια όμως η πραγματικότητα τη διαψεύδει καθημερινά:
Πώς να αιτιολογήσεις την υποστήριξη ακροδεξιών υπουργών όπως ο Δένδιας;
Πώς να αιτιολογήσεις τα πογκρόμ μεταναστών και τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης;
Πώς να αιτιολογήσεις την φαρσοκωμωδία του «πάρων» στη ψήφιση των μέτρων, και αμέσως μετά, την υπερψήφιση του προϋπολογισμού που οδηγεί ευθέως στην εφαρμογή των μέτρων;
Πώς να εκλογικεύσει κανείς την αντίφαση που εντοπίζεται όταν ένα κόμμα διακηρύττει ότι υπερασπίζεται τη δημοκρατία, αλλά καταλήγει να επιδοκιμάζει πολιτικές πρακτικές που οδηγούν με συνοπτικές διαδικασίες στην απονέκρωση δημοκρατικών θεσμών και στη διακυβέρνηση με υπουργικά διατάγματα;
Πώς να μιλήσεις για κοινωνική συνοχή και ελευθερία έκφρασης, όταν στη χώρα υπάρχουν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και οι διαδηλώσεις των πολιτών μετατρέπονται σε φεστιβάλ χημικών και αστυνομικής αυθαιρεσίας;
Στο όνομα ποιας αριστεράς εκποιείται ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος, και στο όνομα ποιας «υπεύθυνης» αριστερής πολιτικής κόβονται προνοιακά επιδόματα και κλείνουν δομές ψυχικής υγείας;
Στ’ αυτιά μας ακόμα ηχούν οι σοσιαλδημοκρατικές υποσχέσεις του κυρίου Φώτη Κουβέλη για σταδιακή απαγκίστρωση από τα μνημόνια και για απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκτιμά ότι υλοποιεί τις υποσχέσεις του συναινώντας στην απαξίωση της εργατικής νομοθεσίας και ψηφίζοντας «ναι σε όλα» αναφορικά με τις απαιτήσεις των δανειστών, εγχώριων και εξωτερικών;
Τόση αξιοκρατία είχε να δει ο τόπος απ’ όταν κυβερνούσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος
Αυτό όμως που κατέδειξε την γυμνή ιδιοτέλεια των αυτοαποκαλούμενων αριστερών ήταν το μοίρασμα των θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Οι τρικομματικοί κυβερνώντες πήραν μολύβι και χαρτί και μοίρασαν τις διευθυντικές θέσεις των κρατικών οργανισμών με τον διαχρονικό και «δοκιμασμένο» πελατειακό τρόπο: κάθε αποτυχών βουλευτής εισέπραξε έναν παχυλό μισθό και μια κρατική θέση ασχέτως των ικανοτήτων του.
Τόση αξιοπιστία και υπευθυνότητα είχαμε να δούμε από τον αείμνηστο το Λαμπρό Κωνσταντάρα, όταν υποδυόταν τον πολιτευτή και υπουργό Μαυρογιαλούρο
Γι’ αυτό όμως που θα μείνει στην ιστορία η ΔΗΜΑΡ είναι για την «υπευθυνότητα», την «αξιοπιστία» και το «αταλάντευτο» των θέσεών της. Μνημείο αυτής της στάσης της είναι η υλοποίηση των προεκλογικών της υποσχέσεων που μιλούσαν για «πάγωμα των μέτρων του Ιουνίου για τους μισθούς και τις συντάξεις», «όχι στις περικοπές δαπανών για το κοινωνικό κράτος», «καμία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου», «διατήρηση της ΑΤΕ και του ΤΤ υπό δημόσιο έλεγχο», «επαναφορά του κατώτατου μισθού».
Τέτοια οικολογική συνείδηση είχαμε να δούμε από τον καιρό του Seveso
Να κλείσω με την οικολογική ευαισθησία των μνημονιακών αριστερών, αναφέροντας δυο παραδείγματα; Την τουλάχιστον «περίεργη», δηλαδή, στάση τους σε σχέση με το θέμα της έκτροπης του Αχελώου, και την απροκάλυπτα αντι - οικολογική θέση τους για τον χρυσό της Χαλκιδικής, που έχει φέρει στα πρόθυρα της συνολικής αποχώρησης την τοπική οργάνωση της ΔΗΜΑΡ;
Ο Χρήστος Καραγιαννίδης είναι Βουλευτής Δράμας ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου