Ένας χρόνος ακόμη
ixnilasies
Ένας χρόνος καρυοθραύστης
έσπασε τα τσόφλια της καθημερινότητάς μας βίαια
κι έσπρωξε τη ψύχα μας να κυλήσει ξεψυχισμένη
μετρό Αιγάλεω-Σύνταγμα-Ακαδημίας-Πανεπιστημίου-Εξάρχεια και
πάλι πίσω
με τις μάσκες στην τσέπη και την τσέπη άδεια από όνειρο
Όλο και πιο άγνωστος, μέρα με τη μέρα
Ένας χρόνος που μας πλήρωσε με τους τόκους
των επενδύσεών μας τον αέρα τον κοπανιστό
που έκανε την σύγχυσή μας ένδεια, ανέχεια και απουσία
έδεσε το μυαλό μας δισάκι στον ώμο και πάει
Έκανε τους δρόμους μας πόνους και τις σκιές μας πιο
μοναχικές
τις μουσικές μας ακόμη πιο παλαιότερες ακόμη κι απ’ τα λόγια
μας τα αρχαία
υπολείμματα χθεσινά, αυριανά αζήτητα
κι έδωσε τα στοιχειωμένα μας στις μορφές των αόρατων που
ψάχνουν στους κάδους
για ύπαρξη
κι η δικιά μας η ανυπαρξία τρέχει αλαφιασμένη πάνω κάτω
μπας και περισώσει έστω ένα άλλοθι
Ένας χρόνος άμυνα, ένας χρόνος θολούρα κι άρρωστη υπομονή
Κοιτάζω την μαυρίλα να ανεβαίνει από τις καμινάδες
και τα μπαλκόνια με τα σβηστά λαμπιόνια να βαριανασαίνουν
κάπνα
και είμαι σίγουρος πια·
η ρωγμή του συστήματος που λέγαμε κάποτε να βρούμε
μας βρήκε αυτή κι έχω την αίασθηση πως μου την έχει στημένη
Κι ετούτος ο χρόνος που έρχεται, γεμάτος πληρωμές θα είναι,
να το θυμηθείς
Όλων των μορφών
Δεν έχω με τι άλλο να αμυνθώ·
στο ταμπούρι του εγωισμού μου, όσα των αναγκών μου βόλια προλάβω να φτιάξω,
θα τα ρίξω
θα τα ρίξω
σε στόχους επιλεγμένους και σε ολόσωμους καθρέπτες θα τα
κοπανήσω
κι ότι κάτσει
κι αν δεν μου βγει κι αυτό, τουλάχιστον προσπάθησα
γιατί δεν υπάρχουν τσάμπα δάκρυα φίλε
Ποτέ...
Καλή χρονιά παίδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου