Ο καταναλωτισμός της ένοπλης βίας
Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη
Δεν θα ασχοληθώ με τις παραποιημένες φωτογραφίες των τεσσάρων συλληφθέντων της Κοζάνης. Ούτε με την επίδειξη των σημαδεμένων προσώπων από την ΕΛΑΣ, που ορθώς θύμησαν σε πολλούς τις φωτογραφίες των ταγματασφαλιτών να ποζάρουν περήφανοι πάνω απ΄ τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών του ΔΣΕ. Αυτά τα έχουν σχολιάσει άλλοι, πληρέστερα και πιο εύγλωττα απ΄ όσο θα μπορούσα εγώ. Ούτε θα αναρωτηθώ άλλο θα είχα κάνει εγώ στη θέση τους εάν στα 15 μου είχε δει τον Κορκονέα να δολοφονεί τον κολλητό μου. Θα περιοριστώ να θυμίσω πως τον Ιούνιο του 2012, όταν είχαν συλληφθεί στις Σέρρες ληστές τραπεζών με σαφή σχέση με την ακροδεξιά, καθώς και με λαθρεμπόριο όπλων από τη Σερβία, τα πρόσωπά τους δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο ίντερνετ. Και πολλών άλλων μαχαιροβγαλτών και δολοφόνων.
Αυτή είναι η ΕΛΑΣ και δυστυχώς δεν μας εκπλήσσει πλέον. Περισσότερο αίσθηση μου έκανε εκείνο το «πέντε λεπτά ελευθερίας ακόμα και παραδινόμαστε...», που είπαν οι τέσσερις όταν διαπίστωσαν πως ήταν περικυκλωμένοι από αστυνομικούς. Σαν να εκτιμούσαν ως στιγμές ελευθερίας μόνο εκείνες που έζησαν με το όπλο στο χέρι. Οι κριτικές ορισμένων «πιτσιρικάδες ήτανε, νόμιζαν πως τα όπλα είναι βιντεοπαιχνίδια, όπου ο θάνατος είναι μόνο εικονικός» είναι μάλλον άτοπες, καθώς κάποιος απ΄ αυτούς είχε δει το θάνατο από πρώτο χέρι, από το χέρι του Κορκονέα συγκεκριμένως.
Εκείνο που με εκπλήσσει -και ζητώ συγνώμη εάν θεωρηθεί άτοπη ή άκαιρη η απορία μου- είναι η δύναμη πυρός που είχαν στα χέρια τους οι συλληφθέντες πιτσιρικάδες και που ευτυχώς την άφησαν αναξιοποίητη. Σ΄ αυτή τη «γενιά» πάντα με εντυπωσίαζε η δίψα της για δύναμη πυρός. Μιλάμε για οπλισμό αντίστοιχο στρατιωτικής ομάδας. Σε αρκετά περιστατικά, οι συλληφθέντες βρέθηκαν με όπλα ισχυρά, με μεγάλη χωρητικότητα στο γεμιστήρα και βεβαίως εντυπωσιακά και ακριβά. Που -ευτυχώς και πάλι- δεν τα χρησιμοποίησαν ποτέ ή σπάνια. Από απειρία, από φόβο, από αιφνιδιασμό ή από επιλογή να μην χαθούν ζωές, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό, βέβαια, δεν τους αθωώνει για τη βία που άσκησαν, απειλώντας με τα όπλα τραπεζοϋπάλληλους, πελάτες και ομήρους. Μου αρκεί, γι΄ αυτό που λέω, που δεν πάτησαν τη σκανδάλη κι ας τα είχαν χρυσοπληρώσει. Γιατί αν την είχαν πατήσει, δεν θα βλέπαμε στο ίντερνετ τις κακοποιημένες φάτσες τους αλλά την απλανή ματιά του νεκρού Χρήστου Τσουτσουβή από το μακρινό 1985, όταν αυτά τα παιδιά δεν είχαν ακόμα γεννηθεί. Και, πιστέψτε με, δεν ήταν ωραίο θέαμα. Ούτε καν για εκείνους που μανιωδώς αναζητούν νεκρά (και άρα βουβά) ινδάλματα.
Για τη δύναμη πυρός, τώρα: Τη στιγμή που ένα πιστόλι από χώρα της Ανατολικής Ευρώπης πουλιέται στη μαύρη αγορά της Αθήνας το πολύ 400 ευρώ (και στην Κρήτη ακόμα φθηνότερα), γιατί κάποιος να διαλέξει ένα αυστριακό Glock, που κοστίζει 4.000 ευρώ στην Κρήτη; Γιατί κάποιος να αποπειραθεί να ληστέψει τράπεζα με Καλάσνικοφ, υποπολυβόλο Scorpion και πιστόλι Beretta, δηλαδή να «επενδύσει» περί τα 10.000 ευρώ σε όπλα και μόνο, όταν την ίδια «δουλειά» θα μπορούσε να κάνει και με όπλα συνολικής αξίας 1.000 ευρώ; Σε πολλές περιπτώσεις που ανακαλύφθηκαν όπλα, είτε μόνα τους, είτε στις τσέπες συλληφθέντων, ήταν ακριβά και καλά: εξωτικά αμερικάνικα περίστροφα, εντυπωσιακά Uzi από το Ισραήλ, σπάνια διαμετρήματα κι αστραφτερές κάνες που θα προκαλούσαν ακατάσχετη σιελόρροια σε κάθε οπλομανή Ρεπουμπλικάνο των ΗΠΑ. Ωσάν να μην ήταν, δηλαδή, απλά «διεκπεραιωτικά εργαλεία για να γίνει η “δουλειά”» αλλά περισσότερο σύμβολα ισχύος, δύναμης, κύρους ή και swag, όπως το λέει η σημερινή νεολαία, εννοώντας ένα κράμα «μούρης», ματσισμού και επιδεικτικά κακού γούστου. Εν ολίγοις, το όπλο σε μερικές απ΄ αυτές τις περιπτώσεις μοιάζει να καταντάει φαλλικό σύμβολο.
Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί το επόμενο βήμα, είναι να ρίξεις εννιά σφαίρες σε ένα σώμα και να αναφωνήσεις «Τον έφαγα!», όπως έκανε ο μπάτσος που σκότωσε τον 25χρονο Νικόλα Τόντι, το Φεβρουάριο του 2010 στο Βύρωνα. Το έγκλημα του Τόντι, όπως θα θυμάστε, ήταν πως έκανε τη δουλειά του, αγνοώντας ότι η αστυνομία είχε ξεκινήσει επιχείρηση για τη σύλληψη κακοποιών στη γειτονιά του. Η Αριστερά και η Αναρχία, όποτε πήραν μαζικά τα όπλα, το έκαναν για λόγους αυτοάμυνας και προστασίας του λαϊκού κινήματος και των κατακτήσεών του. Δεν θα αναφερθώ στους άθλιους γκράδες, με τους οποίους ανέβηκαν οι πρώτοι ΕΛΑΣίτες στα βουνά. Ή στις χειροβομβίδες της CNT του ισπανικού εμφυλίου, που κατασκευάζονταν σε παράνομα εργαστήρια και είχαν κερδίσει το παρατσούκλι «αμερόληπτες» επειδή όποτε και εάν έσκαγαν, είχαν τόσες πιθανότητες να σκοτώσουν το στόχο τους, όσες και εκείνον που τις έριξε. Θα αναφερθώ στα παράνομα εργαστήρια όπλων του πολέμου για την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία, χρηματοδοτημένα υπογείως από τη γαλλική Αριστερά. Θα αναφερθώ στην ευρηματικότητα των Εβραίων του γκέτο της Βαρσοβίας, που με τις μηχανουργικές τους δεξιότητες, πολλαπλασιασμένες από την απόγνωσή τους, μπόρεσαν να αντισταθούν επί ένα μήνα στην πολιορκία των Ναζί την Άνοιξη του 1943. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιες ιστορίες για όποιον ενδιαφέρεται.
Όποιος, όμως, δεν ενδιαφέρεται, θα αγνοήσει και τα ηθικά διδάγματα από τις περιπτώσεις που κάποιοι από την Αριστερά ή την Αναρχία κατέφυγαν ατομικά στη βία των όπλων. Και προσπαθώντας να κοιτάξει την άβυσσο στα μάτια, ίσως να μην αντιληφθεί πως σιγά-σιγά γίνεται όμοιός της. Το να ληστεύεις τράπεζες για να αγοράσεις όπλα, προκειμένου να ληστέψεις κι άλλες τράπεζες, ώστε να νοικιάσεις γιάφκες για να κρύβεις τα νέα όπλα, που θα ψωνίσεις και με τα οποία θα ληστέψεις περισσότερες τράπεζες είναι φαύλος κύκλος. Και οι φαύλοι κύκλοι είναι συνώνυμα της ανελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου