Το ελληνικό παράδοξο
Ζούμε άλλο ένα θαύμα του Μνημονίου. Επειτα από πέντε χρόνια συνεχούς υποχώρησης του εθνικού εισοδήματος, έπειτα από τρία χρόνια εξοντωτικής λιτότητας βάσει του προγράμματος της τρόικας και συνεχούς υπερφορολόγησης των εισοδημάτων, καταφέραμε επιτέλους να έχουμε αρνητικό πληθωρισμό. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1968 που η χώρα βιώνει μείωση του δείκτη τιμών καταναλωτή.
Το κατόρθωμα αυτό, αν και καθυστερημένο, συνοδεύεται από ακόμη ένα παράδοξο. Στα βασικά είδη πρώτης ανάγκης των νοικοκυριών (φαγητό, ένδυση, στέγαση) οι τιμές είναι ακόμη αυξητικές. Πρόκειται για ακόμη μία ελληνική διαρθρωτική στρέβλωση, η οποία σε καιρό κρίσης -αντί να οδηγεί σε ραγδαία πτώση τιμών- ευνοεί τις εναρμονισμένες πρακτικές (καρτέλ), κρατώντας ψηλά τις τιμές σε συγκεκριμένα είδη.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, με ταχυδακτυλουργίες μαθητευόμενου μάγου, επιχειρεί να εμφανίσει το άσπρο μαύρο και το πρωτογενές έλλειμμα ως πλεόνασμα. Αλλά κι αυτό έχει μικρή εμβέλεια, καθώς, αργά ή γρήγορα, η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Το ερώτημα είναι ωστόσο ποιος ωφελείται τελικά.
Η αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή, η διαρκής λιτότητα για τους πολλούς και η ασυδοσία για τους λίγους, θεωρούνται από τη σημερινή ευρωπαϊκή ελίτ οι αναγκαίοι «φάροι» της οικονομικής ορθοδοξίας. Αποτελούν το απότοκο της θατσερικής αντίληψης για την κοινωνία. Σύμφωνα με αυτήν, όλα επιτρέπονται για το κεφάλαιο και όλα απαγορεύονται για τους εργαζομένους.
Βασικά συστατικά στοιχεία της ακραίας νεοφιλελεύθερης συνταγής είναι η επίθεση ενάντια στην εργασία, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και η έξαρση ενός ανέλεγκτου ανταγωνισμού, με στόχο τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ο αποπληθωρισμός, η συμπίεση των τιμών συμπληρώνουν τη λογική του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, καθώς οδηγεί στην περαιτέρω μείωση των μισθών, με πρόσχημα πάντα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Το ίδιο έργο, με διάφορες παραλλαγές και εκδοχές, επαναλαμβάνεται διαρκώς τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Σε ρόλο πρωταγωνιστή εμφανίζονται οι εντεταλμένοι για το σκοπό αυτό, δήθεν ουδέτεροι, τεχνοκράτες ειδικών αποστολών. Και οι λαοί αποτελούν μονίμως τα συνήθη «πειραματόζωα».
Στην Ελλάδα η εφαρμογή της θεραπείας σοκ άρχισε πριν από τρία χρόνια. Τα αποτελέσματά της στην κοινωνία είναι πλέον γνωστά σε όλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλα «λάθη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου