Μονιμότητα στην υποκρισία
Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη φάση, δεν εξυπηρετούν κάποιον επείγοντα δημοσιονομικό σκοπό. Εχουν όμως συμβολικό χαρακτήρα. Αυτό που οι δανειστές επιχειρούν εμπράκτως να αμφισβητήσουν είναι οι εργασιακές σχέσεις των δημοσίων υπαλλήλων με το κράτος. Η άρση της μονιμότητας ήταν εξ αρχής ένα θέμα «ταμπού», όπως λένε οι εκπρόσωποί τους, το οποίο θέλουν πάση θυσία να σπάσουν. Και, από ό,τι φαίνεται, εν μέρει τα κατάφεραν.
Συνέβαλε σ' αυτό αποφασιστικά η διπρόσωπη στάση των κυβερνητικών εταίρων. Προς τα έξω εμφανίζονταν να αντιστέκονται στις απαιτήσεις της τρόικας. Στην πράξη όμως δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν ούτε ένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο. Τα περίφημα προγράμματα κινητικότητας, η διαθεσιμότητα και οι απολύσεις των «επιόρκων» αποτέλεσαν τελικά το άλλοθι αυτής της «προκρούστειας» λύσης, που οδηγεί σε χιλάδες άμεσες απολύσεις και δρομολογεί διαδικασίες άρσης της μονιμότητας. Αλλωστε και οι νέες προσλήψεις που εξαγγέλλονται στις θέσεις όσων απολυθούν δεν θα διέπονται προφανώς από το σημερινό καθεστώς απασχόλησης στο Δημόσιο.
Βασικό εργαλείο αυτής της πολιτικής είναι η κατάργηση των οργανικών θέσεων στους δημόσιους οργανισμούς που θα συγχωνευθούν. Η επίκληση από τον πρωθυπουργό της συνταγματικής πρόβλεψης, πως εάν καταργηθεί οργανική θέση απολύεται και ο υπάλληλος, δείχνει τις προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει ακόμη και κεκαλυμμένα σε απομακρύνσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Το ίδιο θα συμβεί και με το προσωπικό που θα θεωρηθεί ότι πλεονάζει μετά την κατάρτιση των νέων οργανογραμμάτων. Αλλά εδώ τίθενται εξίσου σημαντικά ερωτήματα. Πόσο αμερόληπτες είναι οι διαδικασίες αξιολόγησης και πόσο ανεπηρέαστοι οι αξιολογητές; Οι καταγγελίες για το Σώμα Επιθεωρητών, την επιλογή ημετέρων αλλά και η εμμονή του πολιτικού συστήματος να διασώσει το παλαιό, το δικό του πελατειακό κράτος δεν αφήνουν δυστυχώς πολλά περιθώρια παρερμηνειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου