Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου μιας απεργίας

 Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου μιας απεργίας

εφημερίδα "Εποχή"

Λίγους μήνες πριν ήταν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, κατόπιν οι εργάτες στα λιμάνια, στη συνέχεια οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ που γεύτηκαν την πολιτική επιστράτευση. Παλιότερα, στην κουτσή ελληνική αστική δημοκρατία, ήταν ένα έσχατο μέτρο που χρησιμοποιούταν σπάνια. Σήμερα, η χουντική τρικομματική κυβέρνηση με την προληπτική επιστράτευση, μέχρι νεωτέρας, των καθηγητών ξεπερνά κάθε όριο ασυδοσίας, αυταρχισμού και φασιστικής νοοτροπίας. Και δεν είναι μόνη υπεύθυνη η Ν.Δ, ο αυθεντικός ακροδεξιός Σαμαράς και τα πρώην αριστερά τσιράκια του, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που κάνουν μονίμως τη βρώμικη δουλειά στη σκιά. 

Απόλυτα συνυπεύθυνες είναι κι οι θεραπαινίδες του Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Με το γελοίο, αβυσσαλέου κυνισμού, τσίρκο των «παιδιών» του κωμικοτραγικού Βενιζέλου που είναι δεξιοί μέχρι το μεδούλι και τη θλιβερή, «αριστερή» κυβερνητική «τσόντα» των παλιών μας συντρόφων. Με κάτι δειλές φραστικές αποστάσεις από την επιστράτευση δεν πείθουν πια κανέναν. Τους καθηγητές επιστράτευσαν και οι πρώην σύντροφοί μας. Αλλιώς έπρεπε να άρουν την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση. Να ανακτήσουν τη χαμένη τιμή τους. Τι άλλο περιμένουν, πιο σκληρό κι αντιδημοκρατικό για να αντιδράσουν; Συνήθισαν να τους φτύνουν καθημερινά, αποσύροντας νομοσχέδια τραγικών υπουργών τους όπως ο Ρουπακιώτης, κι αυτοί να νομίζουν ότι βρέχει. Τέτοια ξεφτίλα «αριστερού» πολιτικού κόμματος δεν έχει προηγούμενο!

Κι έτσι η απεργία των καθηγητών ανεστάλη πριν ξεκινήσει. Πολλά και σκληρά τα γιατί:

*Γιατί ο βολεμένος, μέχρι τώρα, κλάδος των καθηγητών, εθισμένος στον μικροαστισμό και συνηθισμένος στις ατομικές λύσεις, δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος μιας ακραίας σύγκρουσης σε περιβάλλον επιστράτευσης.

 *Γιατί οι ύαινες των ΜΜΕ έσπευσαν ξεδιάντροπα να προβοκάρουν, να δυσφημίσουν και να υπονομεύσουν άλλη μια απεργία.

* Γιατί η ΟΛΜΕ πελαγοδρομεί συνολικά, έρμαιο της χρόνιας αλλοτρίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος και του κυβερνητισμού των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.

* Γιατί η παράταξη του ΠΑΜΕ τορπίλισε εξ αρχής την ομοφωνία, ακολουθώντας τη μόνιμη γραμμή του ΚΚΕ, θεσμική από τη μια, ανάδελφη από την άλλη.

* Γιατί η παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχίζει να ειδικεύεται σε αδιέξοδους επαναστατικούς λεονταρισμούς.

* Γιατί η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) καταχωρήθηκε στις δυνάμεις της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ, η οποία πρότεινε την αναστολή της απεργίας κι αποδείχθηκε τραγικά κατώτερη των περιστάσεων. Το κάδρο ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ θα στοιχειώνει για καιρό την αριστερή παράταξη.

* Γιατί η ΑΔΕΔΥ κι η ΓΣΕΕ, εκεί που η απεργία χρειαζόταν η στήριξη κι η κάλυψη, ξεπούλησαν γι’ άλλη μια φορά τους εργαζόμενους. Τι περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσύρει τα στελέχη του από τα προεδρεία των, απαξιωμένων και συμβιβασμένων με την εξουσία, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ;

* Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ακραία φαινόμενα ολοκληρωτισμού, όπως η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, δεν αρκεί να βγάζει μόνο ανακοινώσεις συμπαράστασης. Ούτε να λειτουργεί, την κρίσιμη στιγμή, ως πολιτικός κομισάριος που δίνει εντολές απεμπλοκής από την απεργία στους συνδικαλιστές που ελέγχει. Χρειαζόταν να πρωταγωνιστήσει σε δυναμικές, ανατρεπτικές κινήσεις που θα αλλάξουν την συμβατική του εικόνα ως συστημική αξιωματική αντιπολίτευση. 

Διαρκής, επίμονη κι εκκωφαντική ανάδειξη του μείζονος θέματος της πολιτικής επιστράτευσης, ως αντιδημοκρατική εκτροπή, με ποικίλους τρόπους: μεγάλα συλλαλητήρια σε όλη την χώρα, πολλές σχετικές εκδηλώσεις κι ομιλίες, αποκλεισμός του υπουργείου παιδείας και πρόταση μομφής στον υπουργό, παραιτήσεις συνδικαλιστών και βουλευτών, πρόταση μομφής στην κυβέρνηση. Κι ας μείνουν λίγο πίσω οι «δημιουργικές» επαφές με τους «κοινωνικούς εταίρους» του ΣΕΒ και οι χαριεντισμοί με τον σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν…

εφημερίδα "Εποχή"