Τι κερδίσαμε – τι χάσαμε – τι επιδιώκουν – τι πρέπει να κάνουμε

Του Ξέσβουρου

Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει ραγδαία: γίνεται πιο ενδιαφέρον, πιο αμφίσημο, και πιο δύσκολο να το ερμηνεύσεις και να το αντιπαλέψεις.

Τι κερδίσαμε (– τι έχασαν):

-         Ένα μεγάλο κίνημα κοινωνικής αριστεράς από τη βάση που ενδεχομένως θα κινητοποιούσε διαδικασίες σύγκλισης την κορυφή των αριστερών εκπροσωπήσεων. Λίγο ακόμη θέλαμε..

-         Την προσωρινή ή σχεδόν τελική λήξη της αποχαύνωσης, της παραίτησης, της ηττοπάθειας. Το ψυχολογικό αντανακλαστικό αντιστρέφεται.

-         Μια νικηφόρα απάντηση της κοινωνίας στις προκλήσεις.

-         Την ανάδειξη του πολιτισμού, της μνήμης, της ανθρωπιάς ως συνεκτικό στοιχείο της κοινωνικής αριστεράς, το οποίο υπερβαίνει κομματικούς διαχωρισμούς. Όχι μόνο στα λόγια, στην πράξη. Την ανάδειξη των κοινών μας αναφορών μας ως συνεκτικών στοιχείων στο σήμερα και όχι απλά ως αναμνηστικά μιας άλλης εποχής. Μπορούμε πλέον να συζητήσουμε μεταξύ μας. Να βρισκόμαστε πλάι πλάι στον ίδιο χώρο. Να φωνάζουμε τα ίδια συνθήματα. Να χαμογελάμε χωρίς δισταγμό και μέσα στην ψυχή μας ν’ αγκαλιαζόμαστε.

-         Την απαλλαγή των κινημάτων από το στοιχείο της βλακώδους και ύποπτης, δεξιόστροφης ως προς τις επιπτώσεις της, άρνησης των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων στη βάση της αφήγησης «όλοι είναι ίδιοι». Τεράστια νίκη επίσης. Τα αρνητικά των πλατειών αίρονται, καταργούνται. Αμήν.

-         Μαζί με αυτό πάει και η γείωση της θεωρίας της αυτονομίας κόμματος – κινημάτων, πίσω από την οποία κρυβόταν και δικαιολογούνταν μια κεντρο-αριστερή, μετριοπαθής στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκφώνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους τους χώρους δεν θα έχει πια τόσο έντονα τα στοιχεία της υποχωρητικότητας, της αποστασιοποίησης, της παρακολούθησης των κινημάτων. Είναι βέβαια δεύτερή του φύση, οπότε κρατάω μικρό καλάθι. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «ψήθηκε» σε μεγάλο βαθμό. Εκτέθηκε στο πεδίο του βιωματικού που αποτελεί καλό οδηγό για μια αριστερή δύναμη.

-         Την εμφανή πια σε όλους – αλλά προϋπάρχουσα εγγενώς – μνημονιακή φύση και στήριξη της ναζιστικής ακροδεξιάς στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς τις οποίες αρθρώνει – υποτίθεται – «αντιπολιτευτικό» λόγο.

-         Το ξεπούλημα της ακροδεξιάς ρητορικής (της Ν.Δ. και της Χρυσής Αυγής) σε κάτι που αντιπροσωπεύει και συμβολίζει για το μεγαλύτερο τμήμα του κεντροαριστερού και μετριοπαθώς δεξιού ακροατηρίου «μια εθνική ανάγκη». Γιατί η ΕΡΤ έχει «εθνικό» χαρακτήρα. Τεράστια γκάφα της Ν.Δ. Τεράστια νίκη για εμάς. Οι εθνικόφρονες ηττήθηκαν στο «γήπεδό» τους και για τους ανιστόρητους (γιατί φυσικά για εκείνους που είναι ιστορικά ενήμεροι το «εθνικό» δεν είναι «γήπεδο» της Δεξιάς). Ο συνδυασμός νεοφιλελευθερισμού και «εθνικοφροσύνης» εδώ δεν πέτυχε, καθόλου μα καθόλου…

-         Φθείρεται το προφίλ του Πρωθυπουργού στο χώρο του κέντρου: το πολιτικό κέντρο εγκαταλείπει τη Ν.Δ. αφού είναι πια φανερό ότι η Ν.Δ. του Σαμαρά δεν έχει καμία σχέση μαζί του.

-         Μια παρακαταθήκη για νέους αγώνες – που θα έρθουν πολύ σύντομα – αλλά σε πεδία υπεράσπισης πιο συκοφαντημένα από το σύστημα. Θα σκεφτούν πολύ σε ποιον θα επιτεθούν από εδώ και πέρα, αλλά θα το κάνουν γρήγορα, μεθοδικά, ύπουλα και μέσα στο καλοκαίρι. Θα απολυθούμε κάνοντας πλάτσα πλούτσα. Οι εκπαιδευτικοί είμαστε (;) το πρώτο υποψήφιο θύμα.

-         Αναδείχτηκε ένα πανευρωπαϊκό ρεύμα αλληλεγγύης, σημάδι και μιας γνήσιας στήριξης στη χειμαζόμενη κοινωνία και – κυρίως – της συνειδητοποίησης ότι η Ελλάδα είναι πεδίο πειραματισμού για πολιτικές που – αν περάσουν – θα τύχουν ευρύτερης εφαρμογής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

-       Τρόμαξαν οι «επενδυτές» και καταβαραθρώνεται το «παραμύθι της επιτυχίας» του Σαμαρά. Μια κοινωνία που αντιστέκεται είναι «επενδυτικά» πιο αβέβαιη. Βέβαια, αυτό θα αποθρασύνει την ντόπια ολιγαρχία, που γνωρίζει ότι αποτελεί τη μοναδική επιλογή για το καθεστώς. Αλλά δεν έχει δικά της λεφτά, «αγοράζει» ό,τι «αγοράζει» πολύ φθηνά και υποσχόμενη πως θα ξεπληρώσει το τίμημα με τα έσοδα του εκάστοτε φιλέτου (δηλαδή με τα λεφτά μας). Παρανοϊκό αλλά αληθινό. Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε..

-         Οι ντόπιοι νεοφιλελεύθεροι έχασαν ένα μεγάλο μέρος του συναινετικού / μεταρρυθμιστικού τους προφίλ. Ο «μεταρρυθμισμός» των νεοφιλελεύθερων για να γίνει κοινωνικά ανεκτός πρέπει να συνοδεύεται από επιφάσεις ηπιότητας. Αυτό εν πολλοίς έχει σπάσει.

-         Κονιορτοποιήθηκε η εικόνα της συγκυβέρνησης στα μάτια των φιλικών σε αυτούς ευρωπαίων γιατί η εικόνας μιας κυβέρνησης που ρίχνει μαύρο στη δημόσια τηλεόραση δεν είναι υπερασπίσιμη με ευρωπαϊκούς όρους. Δε λέω ότι πολλοί από αυτούς που τώρα σιωπούν δεν θέλουν να την υπερασπιστούν, λέω ότι ακόμη δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί έχουν πολλά να χάσουν.

-         Κερδίσαμε μια τακτική νίκη, αλλά όχι τον πόλεμο.

-         Βιώσαμε την έμπρακτη ζύμωση των κοινωνικών – εργατικών κινημάτων με το αναρχικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Στην ΕΡΤ υλοποιήθηκε κάποιας μορφής αυτοδιαχείριση που έγινε αποδεκτή κοινωνικά ως συλλογική κατάκτηση. Είναι απίστευτο γεγονός. Οι καταλήψεις, θα έλεγε κανείς, παίρνουν την εκδίκησή τους από το σύστημα. Με τον ίδιο τρόπο, ο αναρχικός χώρος έρχεται κοντά με πεδία κοινωνικής αντίστασης που δεν αναρχικά, αλλά μεταχειρίζονται μερικευμένα και προσωρινά την αναρχική εμπειρία.

-         Από εδώ και πέρα θα υπάρξει κοινωνικό αίτημα για ουσιαστική προβολή και έμπρακτη υποστήριξη των εργαζομένων της ΕΡΤ στα ενεργά και μη πεδία αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά βαρβαρότητα. Ακόμη και αν αυτό θέτει σε διακινδύνευση το προσωπικό της ΕΡΤ. Αυτό όμως το αίτημα θα είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί, γιατί ακόμη και αν δεν αλλάξει τίποτα στη δομή και το οργανόγραμμα της ΕΡΤ, η τελευταία δεν θα τελεί για πάρα πολύ υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης.

Τι χάσαμε (– τι κέρδισαν λιγότερο ή περισσότερο προσωρινά):

-         μια ευκαιρία να σμιλέψουμε τα χαρακτηριστικά του κινήματος για μερικές ακόμη μέρες και να του δώσουμε τον αέρα της «ανατροπής». Η κυβέρνηση, μπροστά στο κίνδυνο να χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, προσπαθεί να εκτρέψει τις συζητήσεις σε πιο θεσμική ατζέντα: «ποιος συναντάει ποιον», «να κάνουμε διάλογο, να συζητήσουμε», «να το δούμε, όλοι νοιαζόμαστε»… γνωστά όλα αυτά, είναι όμως λειτουργικά: εμποδίζουν το απότομο ρεύμα ριζοσπαστισμού, αφού δεν έχεις πια απέναντι σου, φαινομενικά φυσικά, έναν κατασταλτικό μηχανισμό εναντίον της ενημέρωσης αλλά μια εξουσία που «συζητάει» και «κάνει υποχωρήσεις».

-         Τους εκπαιδεύσαμε, θα γίνουν αναγκαστικά πιο «έξυπνοι», αλλά όχι λιγότερο αδίστακτοι.

-         Αναδεικνύεται ένας άλλος πόλος ηγεσίας μέσα στην τρικομματική: το δίδυμο Βενιζέλου – Κουβέλη παύει να αποτελεί τον κομπάρσο, παίρνει πρωτοβουλίες και το χρίσμα (κυριολεκτικά) από τις μνημονιακές δυνάμεις (οικονομικές εσωτερικές και εξωτερικές, ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές) που εξυπηρετούνται από αυτήν την πολιτική. Το δίδυμο αυτό των δεκανικιών θα προσπαθήσει: α) να τεκμηριώσει αυτόν τον νέο ρόλο του «στηρίζουμε υπεύθυνα» και «επιβάλουμε πολιτικές» (το ‘δεν είμαστε πια δεκανίκια’) και β) να το ρευστοποιήσει σε επίπεδο ψήφων.

-         Η Ν.Δ. αν και σε επίπεδο διεκπεραιωτικό απαξιώνεται στα μάτια των αφεντάδων της αυξάνει εσωτερικά δημοτικότητα στους νεοναζί και στα ακροδεξιά απομεινάρια (όχι λίγα) του μετεμφυλιακού κράτους. Δέχεται μια μεγάλη ένεση  βαρβαρότητας που την κάνει πιο επικίνδυνη για τον τόπο και για τις ζωές μας.

-         Τη δυνατότητα ενημέρωσης των πολιτών σε πανελλαδικό επίπεδο για ενεργά κινήματα ενάντια στις ΒΑΠΕ, στα χρυσωρυχεία, την ακροδεξιά, τη φτώχεια, τα διόδια, τα χαράτσια, το χρέος. Φαίνεται ότι μια τέτοια προβολή δεν προκρίνεται ως επιλογή από τη Συνέλευση των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Ας μην τον λήξουμε, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος.

Τι επιδιώκουν:

Να εφαρμόσουν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές. Να μην έχουμε καμία αμφιβολία. Δεν αλλάζουν οι στόχοι, αλλάζουν οι μέθοδοι και οι στρατηγικές.

Θα ζήσουμε ένα σύντομο διάλειμμα στον αυταρχισμό. Ο αυταρχισμός ως δυνατότητα θα επανέλθει πολύ πολύ σύντομα σε πεδία όχι τόσο εμφανή στην ευρωπαϊκή κοινωνία και ΜΜΕ. Αλλά αυτό δεν είναι πια τόσο εύκολο. Τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα. Εμείς δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.

Τι πρέπει να κάνουμε:

Να τους ανατρέψουμε.

http://wp.me/p1pa1c-iZm