Ο εργασιακός μεσαίωνας

Ο εργασιακός μεσαίωνας

Εκεί που νομίζουμε ότι πιάσαμε πάτο, έρχεται ένα γεγονός που μας διαψεύδει πανηγυρικά. Παράδειγμα, οι εργασιακές σχέσεις. Ο κατήφορος, που άρχισε με την ελαστικοποίησή τους και τη μείωση των αμοιβών, κατ' επιταγήν των Μνημονίων, δεν έχει τέλος. Η επιχειρησιακή σύμβαση, που καταρτίσθηκε μεταξύ ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι και σωματείου εργαζομένων, «νομιμοποιεί» για πρώτη φορά την τρίμηνη απλήρωτη εργασία, επιβάλλει ανεξέλεγκτο εξαήμερο και συμψηφισμό άλλων παροχών με την καταβολή των δώρων.

Η σύμβαση αυτή αποτελεί το τελευταίο εργαλειακό δείγμα του εργασιακού μεσαίωνα που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα. Εργαζόμενοι φέρονται να αποδέχονται την πληρωμή τους όχι μηνιαίως, όπως ξέραμε, αλλά μετά την παρέλευση τριμήνου.

Με τον τρόπο αυτό, ανοίγει ακόμη ένα μεγάλο, μαύρο κεφάλαιο στην ιστορία της εργασίας. Αντικείμενο της δήθεν διαπραγμάτευσης δεν είναι πλέον μόνο το ύψος της αμοιβής της, αλλά και ο τρόπος καταβολής της. Το αδύναμο, εξαθλιωμένο μέρος, οι εργαζόμενοι, υποχρεούνται να αποδεχθούν νέους, πρωτότυπους τρόπους πληρωμής, ανά τρίμηνο, αργότερα, ίσως, ανά εξάμηνο, κάτω από την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας.

Αυτός ο ανεπίτρεπτος ανήθικος εκβιασμός των εργοδοτών μετατρέπεται από εξαίρεση σε κανόνα. Οχι μόνο γιατί μπορεί να γίνει αποδεκτός, τυπικά, από το υπουργείο Εργασίας, αν και ουσιαστικά παραβιάζει σημαντικές διατάξεις εργασιακών νόμων. Κυρίως, γιατί εμπεδώνει σε συμβατική μορφή μια παγιωμένη εδώ και 2-3 χρόνια πρακτική πολλών επιχειρήσεων να κρατούν σε ομηρία τούς απλήρωτους επί μήνες υπαλλήλους τους.

Η απλήρωτη εργασία εφαρμόζεται σήμερα ως συνήθης πρακτική στην πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, οι οποίες χρωστάνε σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους μισθούς αρκετών μηνών. Με τον τρόπο αυτό, εργοδότες και επιχειρήσεις αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους, ενώ αναγκάζουν τους εργαζομένους να χρηματοδοτούν εκείνοι την απασχόλησή τους και τη δραστηριότητα της επιχείρησης. Αλλοτε γιατί δεν έχουν κεφάλαια για να ζήσει η εταιρεία και άλλοτε γιατί τους συμφέρει αυτή η πρακτική.

Τα μέτρα αυτά αποτελούν την πιο σκανδαλώδη μορφή εκμετάλλευσης της εργασίας. Καταβαραθρώνουν τη ζήτηση, ενισχύουν την ύφεση, πλήττουν τα ασφαλιστικά ταμεία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό. Είναι ένας φαύλος κύκλος, ένα πραγματικό αδιέξοδο. Η υποτίμηση της εργασίας, σε αξία και σημασία, χρησιμοποιείται ως μέσο για την ανάκτηση δήθεν της ανταγωνιστικότητας. Ομως τα στοιχεία της Ευρώπης δείχνουν ότι κι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.

Χωρίς εργαζομένους που θα αμείβονται κανονικά, χωρίς εργατικό δίκαιο, χωρίς εργασιακές σχέσεις αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, η κοινωνία μετατρέπεται σε εφιάλτη. Η ποιότητα ζωής και προϊόντων εξαφανίζεται. Η οικονομία θα καταστραφεί και οι Ελληνες θα γίνουν υπάλληλοι ξένων στη χώρα τους. Υπάρχει κράτος προστασίας ή μόνο κράτος υποτελών; 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=399448