Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αφορούν τη Δευτέρα Παρουσία των δογματικών, αλλά εντάσσονται στον συνολικό αγώνα για μιαν αριστερή διακυβέρνηση με κορμό, και άρα ηγεμονική δύναμη, τον ΣΥΡΙΖΑ
Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για την επικύρωση της επιλογής των υποψηφίων για τις Περιφέρειες και τον Δήμο της Αθήνας, προκάλεσε δικαιολογημένες αντιδράσεις ως προς τη διαδικασία αλλά και ως προς ένα τουλάχιστον πρόσωπο.

Αυτό φάνηκε στην ψηφοφορία για τον τρόπο επικύρωσης: ανά υποψήφιο ή στο σύνολο. Η πρόταση - «πακέτο» της ηγεσίας προσομοιάζει σε μεθόδους που χρησιμοποιούν αστικά κόμματα για να απορροφήσουν κραδασμούς και αντιδράσεις και αγνοεί τη βούληση ενός σημαντικού τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής, που μέρος του μάλιστα στηρίζει την ηγεσία Τσίπρα. Επιπλέον δείχνει μιαν ασύγγνωστη επιπολαιότητα που επιβεβαιώνει ότι η παράδοση να αποφασίζει η Αθήνα αβασάνιστα για την περιφέρεια καλά κρατεί και στην αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση του 27%. Η περίπτωση Βούγια (ο οποίος τώρα, προφανώς ως δελφίνος, υμνεί τον κ. Μπουτάρη ως τον μόνο που πρέπει να στηρίξουν όλοι!) προφανώς δεν έγινε μάθημα…
Η δυσφορία του 42% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, ποσοστό που υπερβαίνει τη δύναμη της Αριστερής Πλατφόρμας (η οποία αντιδρά σχεδόν ανακλαστικά) και η ομιλία της Ελένης Πορτάλιου ενισχύουν την παραπάνω διαπίστωση, αφού δεν υπήρξε αντίκρουση των θέσεών της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η επιλογή του υποψήφιου δημάρχου Αθήνας είναι κακή. Αφήνει όμως περιθώρια για γκρίνιες, αδρανοποίηση στελεχών και χωριστικές συσπειρώσεις.

Οι κακοί από τα «δεξιά»

Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι η ηγετική ομάδα δεν επιθυμεί να εμπλακεί στις γνωστές χρονοβόρες και αδιέξοδες διαδικασίες που συγκεκριμένες ομάδες επιλέγουν απλώς για να της αντιπαρατεθούν. Είναι πρόβλημα ότι κάποιες συνιστώσες απλώς αναβαπτίσθηκαν σε τάσεις και επιδίδονται σε μάχες χαρακωμάτων, παραβλέποντας ότι η μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι συμπληρωματική έως και αναγκαία προϋπόθεση για τη μάχη των εθνικών εκλογών.
Θα περίμενε κάποιος από τους επικριτές της ηγεσίας να αντιπροτείνουν άλλα πρόσωπα για τις περιφέρειες της Πελοποννήσου και (ειδικά) της Δυτικής Μακεδονίας. Όμως υπήρξε και από τους αντιδρώντες άγνοια για τον υποψήφιο από τη Δυτική Μακεδονία και τώρα τρέχουν όλοι να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Ελπίζω βέβαια η ακατάλληλη αυτή επιλογή (οι αντισημιτικές του ανοησίες είναι ανάξιες σχολιασμού) να μην οδηγήσει ανακλαστικά στην ενίσχυση της άλλης εμμονής: εννοώ την παρακλητική προς το ΚΚΕ στάση συγκεκριμένων στελεχών και τάσεων για να στηθεί «αριστερή κυβέρνηση», ταυτόχρονα με την απαξίωση προς ό,τι σοσιαλδημοκρατικό είναι θετικό σε προγραμματική συνεργασία (και δεν εννοώ το νεοδεξιό ΠΑΣΟΚ).
Η συνέντευξη Κουτσούμπα στον κ. Χατζηνικολάου, ήταν αποκαλυπτική για τη στάση του ΚΚΕ και τον κατήφορό του.
Σεβαστό το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά όταν ένας αυτοαποκαλούμενος κομμουνιστής λέει για το μοναδικό ισχυρό αριστερό κόμμα του πολιτικού τόξου ότι «έχει γεμίσει λαμόγια και έχει ράμματα για τη γούνα τους», χωρίς να κατονομάζει κάποιον, θαρρώ πως μόνο συκοφάντης μπορεί να χαρακτηριστεί. Και αν αρχίσουμε να μιλάμε για ράμματα και για γούνες, μ' αυτούς που αποδομούν τώρα και τον Χαρίλαο Φλωράκη, θα αφήσουμε για μιαν ακόμη φορά τη δεξιά να αλωνίζει. Και γιατί ναι στον Κουτσούμπα και όχι στον Μπίστη (σχήμα λόγου είναι); Τα ίδια λένε.

Τροτσκιστική απόκλιση;

Ο κ. Κουτσούμπας ατύχησε και όταν εξύμνησε την παράσταση «Η ανάκριση» του Πέτερ Βάις, την οποία ανέβασε ο σύντροφός του Κώστας Καζάκος. Ελπίζω να μην τον μάλωσε μετά ο Σουσλόφ του Περισσού διότι ο Βάις ήταν «εχθρός»: γνωστός τροτσκιστής, που ένα από τα σπουδαιότερα έργα του ήταν το «Ο Τρότσκι στην Εξορία»!
Το ερώτημα είναι: θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, έστω και με συνεργασίες που, όπως είναι φυσικό, κινούνται σε άλλες ράγες, αλλά πάντως προς την ίδια κατεύθυνση; Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αφορούν τη Δευτέρα Παρουσία των δογματικών, αλλά εντάσσονται στον συνολικό αγώνα για μιαν αριστερή διακυβέρνηση με κορμό, και άρα ηγεμονική δύναμη, τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλουν τις δυνάμεις που απελευθερώνονται από τη ΔΗΜ.ΑΡ. και άλλους χώρους του προοδευτικού τόξου, αλλά θέλουν τους νεοσταλινικούς εισαγγελείς που, έτσι ή αλλιώς, όχι απλώς απορρίπτουν αλλά εντάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αντίδρασης;
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καταγράψει τις αντιδράσεις και να προχωρήσει καταστατικά και στους δήμους με πληθυσμό άνω των 60.000 κατοίκων. Δηλαδή, να επιλέξει τον υποψήφιο δήμαρχο η οικεία δημοτική παράταξη, να επικυρώσουν ή όχι τα τοπικά όργανα και να αποφασίσει εντέλει με σοβαρότητα και γνώση η Κεντρική Επιτροπή. Η παράλειψη κάποιου σταδίου τραυματίζει την εσωτερική συνοχή και τη δημόσια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ.