Οταν... το πλαφόν του Αδώνιδος «σκοτώνει» τους χρονίως πάσχοντες

Σε απόγνωση ασθενείς με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα εντερου ψάχνουν τα φάρμακά τους

Οταν... το πλαφόν του Αδώνιδος «σκοτώνει» τους χρονίως πάσχοντες

  ΔΗΜΗΤΡΑ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ

Μια άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία και αγωνία ζουν τις τελευταίες εβδομάδες χιλιάδες ασθενείς με χρόνια νοσήματα. Μπορεί ο Αδωνις Γεωργιάδης να είναι χαρούμενος που πετυχαίνει τους στόχους τής τρόικας με το όριο που έθεσε στη συνταγογράφηση φαρμάκων, οι χρονίως πάσχοντες όμως είναι σε απόγνωση, καθώς δεν μπορούν να βρούνε γιατρό να τους δώσει την πολυπόθητη συνταγή που χρειάζονται για να ζήσουν.

Ενδεικτική η περίπτωση όσων πάσχουν από ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα εντέρου (ΙΦΝΕ), δηλαδή νόσο του Crohn και ελκώδη κολίτιδα.

Δύο ασθένειες που μετατρέπουν τη ζωή των ασθενών σε κόλαση, καθώς δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην εντερική περιοχή και παρουσιάζουν μεταξύ άλλων ως βασικό σύμπτωμα τις αλλεπάλληλες διάρροιες που συνοδεύονται με αίμα.

Και δεν φθάνει που η ζωή των ασθενών είναι από μόνη της δραματική, έρχεται και η αγωνιώδης αναζήτηση των φαρμάκων να τη μετατρέψει σε καθημερινό Γολγοθά.

Και το ζήτημα είναι ότι πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να σταματήσουν τη θεραπεία τους επειδή ακριβώς δεν μπορούν να βρουν τα φάρμακά τους. Οι επιπτώσεις όμως στη συνέχεια είναι δραματικές, καθώς η υγεία τους επιβαρύνεται, υποχρεώνονται να μπούνε ακόμη και σε πολύωρα χειρουργεία για να αντιμετωπίσουν τη ζημιά που υπέστησαν από το προηγούμενο διάστημα, ενώ για κάποιους μπορεί να αποβεί ακόμη και μοιραίο.

Και τι να πει κανείς στην Αλεξάνδρα Γκλιάτη, την πρόεδρο του συλλόγου ασθενών με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα εντέρου (ΙΦΝΕ), που έχει δει ακόμη και μικρά παιδιά 3 και 4 ετών να μεταφέρονται στα χέρια γεμάτα αίμα από τους γονείς τους στα νοσοκομεία παίδων, εξαιτίας έξαρσης της ασθένειας.

«Εμείς τα περισσότερα φάρμακά μας τα παίρνουμε από τα νοσοκομεία. Και το πρόβλημα είναι ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί έχουν πολλούς ασθενείς και δεν ξέρουν πού θα κλείσουν το πλαφόν τους. Αρα δεν ξέρω όταν θα πάω να τον επισκεφθώ αν θα έχει ακόμη χώρο στο πλαφόν του για να μου χορηγήσει κι εμένα τα φάρμακά μου.

Κι επειδή είναι ακριβά φάρμακα και δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε από την τσέπη μας, αναζητούμε σε στιγμές πανικού μεταξύ μας μήπως έχει κανείς άλλος να του περισσεύουν για να εξυπηρετήσει», περιγράφει η Αλεξάνδρα Γκλιάτη και προσπαθεί μέσα από το χαμόγελο να κρύψει τη θλίψη που κρύβει η όλη υπόθεση για εκείνη και τους άλλους ασθενείς.

«Υπάρχουν ασθενείς που έχουν σταματήσει για κάποιο διάστημα τα φάρμακά τους λόγω της διαδικασίας και μετά αναγκάστηκαν να κάνουν βαριά χειρουργεία, καθώς δεν επανέρχεται ποτέ η θεραπεία.

»Ταυτόχρονα, μέσα από αυτήν την καθυστέρηση αυξάνεται και η θνησιμότητα» σημειώνει στην «Ε» και ο Λευτέρης Ταμπουρίδης, πρόεδρος του συλλόγου ασθενών ΙΦΝΕ Βορείου Ελλάδος και αναρωτιέται: «Πώς αλλάζουν σε μια μέρα το νόμο και ψάχνω εγώ να βρω τα φάρμακά μου; Βγάζουν αποφάσεις χωρίς να σκέφτονται καν τις επιπτώσεις στους ασθενείς».

Πάντως οι σύλλογοι των ασθενών με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα εντέρου με υπομνήματά τους έχουν απευθυνθεί πολλές φορές και στην ηγεσία του υπουργείου Υγείας για να αλλάξει το πλαφόν στα φάρμακα. Μέχρι στιγμής, όμως, ούτε φωνή ούτε... ακρόαση!