Δημόσια Παιδεία και Υγεία. Όχι ελεημοσύνες του αυτοκράτορα.

Δημόσια Παιδεία και Υγεία. Όχι ελεημοσύνες του αυτοκράτορα.

του Θάνου Ανδρίτσου 

«Με εντολή του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, 17.7 εκατομμύρια από «μίζες» επιστρέφουν στον ελληνικό λαό», έγραφε η αφίσα που εξέδωσε η ΝΔ. Ο αυτοκράτορας Σαμαράς μας λυπήθηκε. Δίνει 17.7 εκατομμύρια για την περίθαλψη ανασφάλιστων πολιτών, τη στέγαση άπορων φοιτητών και την εκπαίδευση τυφλών μαθητών. Όποιος είναι τυχερός θα ευεργετηθεί από την εύνοια του ευγενικού άρχοντα.

17.7 εκατομμύρια. Όσο ακριβώς κόστισε το φόρεμα που σχεδίασε πέρυσι η βρετανίδα Ντέμπι Γουίνγκαμ γεμάτο διαμάντια και ρουμπίνια. Το 0,07% των 25 δις που χαρίζονται από το κράτος στις τράπεζες με την επανιδιωτικοποίησή τους.

Είναι φιλεύσπλαχνη η αστική τάξη και οι κυβερνήτες μας. Εδώ ο Δήμος Γλυφάδας – αυτός που ο επίσης γενναιόδωρος σε δολοφονίες και συλλήψεις υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κάποτε πανηγύρισε ότι πήρε υπό τον έλεγχό του, πριν μάθει ότι βγήκε δεύτερος- αποφάσισε να παρέχει δωρεάν πρόσβαση στο κέντρο που τραγουδά η Βίσση και ο Ρέμος, για όσους συμπολίτες μας το έχουν ανάγκη.

Γέλια και κλάματα. Και πάνω από όλα οργή. Για μια χώρα που καταρρέει ολοκληρωτικά κάθε σπιθαμή κοινωνικού κράτους. Που η παιδεία και η υγεία διαλύονται για να γίνουν βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αφήνοντας στην τύχη τους εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους. Που η κοινωνική πολιτική, οι δημόσιες υπηρεσίες πληρωμένες από το μόχθο της κοινωνίας θεωρούνται περιττές και το μόνο που θα μπορεί να περιμένει κανείς είναι η ελεημοσύνη του καλού αυτοκράτορα. Ή καμιάς πολυεθνικής, σαν τη Siemens που αφού δωροδόκησε όλες τις κυβερνήσεις και αφαίμαξε τον ελληνικό λαό, επανήλθε στην «τιμωρία» της σαν ευεργέτης των άπορων νέων ερευνητών, δίνοντας το όνομά της στις κρατικές υποτροφίες.

Η υποχρέωση του κράτους είναι να σκοτώνει παιδιά στα πελάγη, να παίρνει τα σπίτια του λαού, να χτυπά φοιτήτριες στο δρόμο. Ότι μαζεύει από κεφαλικούς φόρους να το δίνει στους τραπεζίτες. Και για στάχτη στα μάτια, κάτι ψίχουλα από αυτούς τους λίγους που ήρθε η ώρα του να φαγωθούν από τους επόμενους στον ανταγωνισμό. Δεν είναι υποχρέωση. Είναι η καλοσύνη του Αντώνη, που ήρθε να μείνει δίπλα μας, στο σεισμό. Σαν τη καλοσύνη του αυτοκράτορα που έβγαζε κι έναν από τον σταυρό κάθε χρόνο. Που καμιά φορά δεν κατέβαζε το δάχτυλο για να δοθεί η χαριστική βολή σε κάποιον μονομάχο. Τι κι αν χάνονταν χιλιάδες χωρίς λόγο στις αρένες; Τι κι αν χανόμαστε τόσοι καθημερινά στην αρένα του κοινωνικού κανιβαλισμού της μνημονιακής Ελλάδας;

Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα φιλεύσπλαχνοι. Ας πούμε ο πλουσιότερος άνδρας της Κίνας και ρυθμιστής του παγκοσμίου εμπορίου, έδωσε την περασμένη εβδομάδα τρία εκατομμύρια δολάρια στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ για έρευνα στην υγεία. Ή για παράδειγμα ο δεύτερος πλουσιότερος άνδρας της Αφρικής και κατηγορούμενος για τις συνθήκες δουλείας στις φυτείες ζάχαρης, Αλίκο Νταγκότε που ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα επενδύσει άλλα 4,6 δις στη Νιγηρία ώστε να βοηθήσει τη φτωχή χώρα.

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε παλιά ότι «πλάι στη φανερή φιλανθρωπική στάση, η αστική τάξη διατηρούσε πάντοτε την κρυφή στάση της ταξικής πάλης». Έτσι είναι. Όμως μοιάζει και λίγο φανερά πια να μας κοροϊδεύουν. Κι αν δεν ήταν θύμα αυτής της κοροϊδίας ο λαός μιας ολόκληρης χώρας δε θα πείραζε και τόσο. Όμως τώρα δεν είναι μόνο η νοημοσύνη μας αλλά και η ίδια η επιβίωσή μας που επιβάλλει να ξεμπερδεύουμε μαζί τους όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Συντομευμένη εκδοχή του κειμένου δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ

http://ilesxi.wordpress.com