Φιλότουρκος/Τουρκόφιλος vs Φιλαλήθης
της Μαρίας Ζολώτα
Και επειδή η παραφιλολογία περί Σαμπιχά Σουλεϊμάν ακόμα καλά κρατεί, και έχουν γίνει σχόλια, εκπομπές, άρθρα επί άρθρων και πολλές πολλές συζητήσεις από ειδήμονες και μη, όπου τα περισσότερα από αυτά καταλήγουν και κυρίως συμπίπτουν στο χαρακτηρισμό του κ. Δημήτρη Χριστόπουλου ως φιλότουρκο, μου ρθαν στο μυαλό διάφορα γεγονότα που επιδέχονται ίσως περισσότερης συζήτησης, από το σχολιασμό μιας ατυχούς δήλωσης ή κατά άλλους μιας κακώς διατυπωμένης δήλωσης.
Το 2001, λοιπόν, ο τότε ΥΠΕΞ και αργότερα Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, χορεύει περήφανο ζεϊμπέκικο χειροκροτούμενος από τον Τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ, προκαλώντας πολιτικές δονήσεις και επισείοντας στην Κύπρο πληθώρα επικριτικών δηλώσεων Υπουργών της κυβέρνησης Κληρίδη. Με πρώτο τον υπουργό Άμυνας, Σωκράτη Χάσικο, ο οποίος παρατήρησε ότι οι στροφές του ζεϊμπέκικου γίνονταν την ώρα που ίδιος μιλούσε σε μνημόσυνα λειψάνων αγνοουμένων του '74.
Κάποια χρόνια μετά, και όταν ανέλαβε την ηγεσία της χώρας, ο Γιώργος Παπανδρέου προσέλαβε την κόρη του Τζεμ, την Ιπέκ Νουρ Τζεμ ως πρωθυπουργική σύμβουλο με αρμοδιότητα στις ... πράσινες επενδύσεις.
Τον Ιούλιο του 2004 η πολιτική σχέση του τότε Πρωθυπουργού της χώρας Κ. Καραμανλή και του Τούρκου ομόλογού του Ρ.Τ. Ερντογάν αποκτά και «οικογενειακή» χροιά. Ο Καραμανλής γίνεται κουμπάρος στον γάμο της κόρης του Τούρκου πρωθυπουργού. Είναι μια κίνηση με σαφή πολιτικό συμβολισμό.
Εποχή μνημονίου, καιρός να πουλήσουμε και κάτι, μήπως και σωθούμε. Προς πώληση στη γείτονα βγαίνουν διάφορες μαρίνες, όπως αυτή της Σάμου, της Μυτιλήνης, του Αλίμου. Και όχι μόνο. Και σε όλα αυτά να προστεθεί και η πρόσφατη πώληση του Αστέρα Βουλιαγμένης σε κοινοπραξία Αράβων με την τουρκική εταιρεία Doğuş.
Οι συμφωνίες άλλωστε έχουν γίνει ήδη από την επίσκεψη του νυν Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά στην Τουρκία, και σε επαφές που είχε με τον Πρόεδρο Γκιουλ και τον Πρωθυπουργό Ερντογάν με μια ατζέντα γεμάτη «σύμφωνα συνεργασίας».
Φυσικά, ο κατάλογος των συναλλαγών είναι μακρύς και δεν χρειάζεται να αποτυπωθεί στο σύνολό του. Λίγα παραδείγματα είναι μάλλον αρκετά, όταν αυτά είναι και ενδεικτικά.
Σήμερα, λοιπόν, οι κύκλοι των ανωτέρω «αρχόντων» της χώρας χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό «φιλότουρκος», αναφερόμενοι στις δηλώσεις του Υποψήφιου Ευρωβουλευτή με το ΣΥΡΙΖΑ κου Δ. Χριστόπουλου.
Και επειδή στη γλώσσα μας η εν λόγω λέξη έχει, νομίζω, αρνητική χροιά, η χρήση της δημιουργεί δύο νέα ζητήματα: την εκ νέου δημιουργία διαχωριστικών γραμμών με σαφείς αναφορές σε παρελθόντες δύστοκους χρόνους, που ωστόσο μπορεί να κρύβουν επικίνδυνες αποχρώσεις εθνικισμού. Από αυτόν τον εθνικισμό, όμως, και την προσποίηση, άμυνες κενές πραγματικότητας, που μας βολεύει και δεν διστάζουμε να τις χρησιμοποιούμε «εάν η χρεία τες κουρταλή».
Αφετέρου, αν τόσο απερίσκεπτα αποδίδεται ένας χαρακτηρισμός σε έναν απλά υποψήφιο Ευρωβουλευτή, ποιος χαρακτηρισμός θα πρέπει να αποδοθεί σε διατελέσαντες αλλά και εν ενεργεία Πρωθυπουργούς; Τουρκόφιλοι;
Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σκέψης και του λόγου πολλές φορές μας κάνει «επιλήσμονες» και δυστυχώς «κομπορρήμονες».
Συμπέρασμα; Τι σημασία έχει αν τελικά είναι κάποιος «φιλότουρκος» ή «τουρκόφιλος», αν δεν είναι ταυτόχρονα και «φιλαλήθης»;
*Τον κύριο Δημήτρη Χριστόπουλο δεν τον γνωρίζω. Τον έχω δει μία φορά, όπως έχω δει πολλούς ανθρώπους μόνο μία φορά. Ούτε πρόθεσή μου είναι να στηρίξω δηλώσεις ανθρώπων. Άλλωστε, οι δημόσιοι άνδρες φέρουν οι ίδιοι το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί, και αναλογεί και στις πράξεις τους και στο λόγο τους. Και αυτό είναι που λειτούργησε ως εφαλτήριο αποτύπωσης των σκέψεών μου. Αυτή η παράδοξη συμπεριφορά καθεστηκότων δημοσίων ανδρών που έχουν ήδη περάσει από τη γλύκα της εξουσίας και όμως δεν φαίνεται να την γεύτηκαν με τη δέουσα αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου