«Τα έχω ήδη όλα: χρήματα, αναγνώριση, το Ποτάμι είναι η προσπάθειά μου να βοηθήσω τη χώρα μου να βγει από το τέλμα όπου την έριξαν χρόνια δικομματικού πελατειακού κράτους». Αυτά εδήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης και δεν τα εδήλωσε όπου κι όπου, αλλά σε αυτήν ταύτην τη Γαλλική Le Monde.  
Ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι κομίζει το νέο, το μοντέρνο, το διαφορετικό, που πολεμάει ως σταυροφόρος τα παλαιά κόμματα, λέει λόγια που μυρίζουν παλαιοκομματισμό της ναφθαλίνης, σαν να παίρνει τη σκουριά του παρελθόντος, να την λουστράρει και να την μεταφέρει ατόφια στο μέλλον.

Είμαι πετυχημένος, πάει και τελείωσε, μας λέει ο κ. Θεοδωράκης. Είμαι πλούσιος και διάσημος, δηλαδή ό, τι περισσότερο μπορεί να ποθήσει ένας άνθρωπος. Τα έλεγε αυτά από παλιά και το «Κλικ», το οποίο εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω την ιδεολογία του ως μόλυνση συνειδήσεων. Είμαι ο Σταύρος Θεοδωράκης και ξέρουν όλοι τη φάτσα μου, γιατί έκανα εκπομπές στο μεγάλο ΜΕΓΚΑ. Είμαι ο Σταύρος Θεοδωράκης και είμαι πλούσιος, πλούτισα από το ΜΕΓΚΑ και από το κυριλέ εστιατόριο που έχω πίσω από το Χίλτον και θα το είχα μπροστά από το Χίλτον, αν δεν ήταν εκεί η αναθεματισμένη η Πινακοθήκη. Έχω χρήματα αλλά, προς θεού, δεν τα κουβαλάω στο σακίδιο, το σακίδιο το έχω για μόστρα και για αντίβαρο στην αεράτη περσόνα μου.
Είμαι πλούσιος, είμαι διάσημος, είμαι όμως και κιμπάρης, γι΄αυτό αποφάσισα να σας κάνω τη χάρη και να κατέβω στην πολιτική. Το «κατεβαίνω» σε όλο του το μεγαλείο. Δεν είναι συμμετοχή, είναι κάθοδος. Από το πράιμ τάιμ του ΜΕΓΚΑ και τα όπισθεν του Χίλτον, στα καταγώγια της ψηφοθηρίας. Τι να κάνουμε κι εμείς οι επιτυχημένοι, οφείλουμε να κατέβουμε από το βάθρο μας, για να βοηθήσουμε του αποτυχημένους, αυτούς που δεν έγιναν γνωστοί από τη τηλεόραση- ούτε το δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας του Γουόρχολ δεν έχουν αξιωθεί-, που δεν πλούτισαν από κυριλέ εστιατόρια κι αν κάποτε άνοιγαν ταβέρνα, θα την έλεγαν «Τα εφτά αδέλφια», «Ο Σέσουλας» ή κάτι παρόμοιο μπανάλ.
Εμείς οι winners οφείλουμε να κατέλθουμε, για να σώσουμε τους lousers, να τους προφυλάξουμε από τις επιλογές τους, από τους ίδιους τους ατελείς εαυτούς τους. Μπορεί να το δεις ως φιλανθρωπία, κάτι σαν «Σύλλογος για τη σωτηρία το κακομοίρη», μπορεί να το δεις και ως χόμπι, άλλοι παίζουν γκολφ, άλλοι σώζουνε λαούς. Εν πάση περιπτώσει, εμείς που πετύχαμε στα μεγάλα κανάλια και στα ακριβά εστιατόρια, πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να μεταφέρουμε την τεχνογνωσία μας στην πολιτική, διότι όποιος μπορεί να κυβερνήσει μια εκπομπή κι ένα μαγέρικο, μπορεί να κυβερνήσει και μια χώρα, είναι αυτονόητο και αυταπόδεικτο.
Στην επιστήμη της Ψυχολογίας αυτό το ονομάζουν «Σύνδρομο του Φωτοστέφανου», εκείνος που πέτυχε σε έναν τομέα, είναι απολύτως βέβαιος ότι μπορεί να πετύχει σε όλους τους τομείς ανεξαιρέτως. Το ίδια λένε, τηρουμένων των αναλογιών, και ο Μαρινάκης με τον Μώραλη στον Πειραιά, τα ίδια έλεγε, τηρουμένων ακόμη περισσότερων αναλογιών, και ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Βέβαια ο Μπερλουσκόνι είχε την Μίλαν και όχι το «Αλάτσι», αλλά τι να κάνουμε, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.