Γιατί δε θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ
του Δημήτρη Μπαρδάνη
Δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσω, γι’ αυτό θα παραθέσω τα επιχειρήματά μου με τυχαία σειρά, φύρδην μίγδην.
Ξεκινάμε από τον Αρχηγό. Δεν έχει τελειώσει το Κολλέγιο Αθηνών, ούτε καν τη Σχολή Μωραΐτη, πράγμα που έχει ως προφανή συνέπεια τα Αγγλικά του να είναι μέτρια. Άσε την προφορά του, αυτή είναι χάλια. Που θα βρει την ετοιμότητα, όταν του πει ο Σόϊμπλε κάνα Forget it Alexis, να του απαντήσει σθεναρά όπως έκανε ο Στουρνάρας; Έχω κι άλλα για τη γούνα του, είναι Παναθηναϊκός, δε φοράει γραβάτα, έχει τη γυναίκα του αστεφάνωτη, δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του και άλλα πολλά.
Είναι όλοι τους λαϊκιστές. Αντί να μιλάνε για τους αριθμούς και τους δείκτες, επιμένουν να μιλάνε για τους ανθρώπους. Αντί να ασχολούνται με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τους απασχολεί το γεγονός ότι τριακόσιες χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν ρεύμα. Αντί να εκτιμούν την τιτάνια προσπάθεια του Υπουργού Υγείας (που ούτε το όνομά του δε θέλω να λέω) να μεταρρυθμίσει τη δημόσια Υγεία, ασχολούνται με τα συντεχνιακά προνόμια των ασθενών και ισχυρίζονται ότι πεθαίνουν αβοήθητοι.
Είναι όλοι τους κρατιστές. Αφού δημιούργησαν το πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης, τώρα δε θέλουν να αλλάξει τίποτα. Έχουν φθάσει στο σημείο να υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητοι οι φύλακες στα σχολεία και να μην καταλαβαίνουν ότι το μισθολογικό κόστος των καθαριστριών είναι καθοριστικός παράγοντας για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Επίσης έχουν την ακατανόητη εμμονή να θέλουν να θέσουν τις ανακεφαλαιοποιημένες (από το δημόσιο χρέος) τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο. Τι το πέρασαν εδώ, Αμερική;
Είναι εναντίον των επενδύσεων. Θεωρούν σκάνδαλο την πώληση του Ελληνικού προς ενενήντα ευρώ το στρέμμα. Έχουν την απαίτηση, στους δημόσιους διαγωνισμούς να υπάρχουν περισσότερες από μία υποψηφιότητες. Πιστεύουν ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και όχι «επενδυτική ευκαιρία». Δε θέλουν να δημιουργηθούν υπέροχα ξενοδοχεία πάνω στο κύμα με ομπρέλες και ξαπλώστρες και επιμένουν στο τριτοκοσμικό «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα».
Κάθε τρεις και λίγο μαζεύονται και συζητάνε. Και μετά ψηφίζουνε. Και αυτοί που μειοψήφισαν βγαίνουν έξω και υποστηρίζουν τις θέσεις των άλλων που πλειοψήφισαν. Και αυτό δεν το λένε υποκρισία, αλλά το λένε δημοκρατία. Και δεν περνάει πάντα η γνώμη του αρχηγού. Και δε διαγράφει όποιον διαφωνεί μαζί του.
Θέλουν να διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους. Και δε συνυπολογίζουν, αυτοί που αυτοαποκαλούνται και διεθνιστές, τον πόνο των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Μερικοί από αυτούς δε, θέλουν να μας βγάλουν και από το ευρώ, εμάς τα δύο τρίτα του πληθυσμού, γιατί το ένα τρίτο έχει ήδη και εν τοις πράγμασι φύγει από το ευρώ.
Και τέλος απειλούν ότι θα στήσουν Ειδικά δικαστήρια για να βρουν ποιός ευθύνεται για το ότι βρεθήκαμε σ’ αυτό το σημείο. Και δεν τους φτάνει αυτό, απειλούν ότι θα διερευνήσουν όλες τις λίστες που χρόνια τώρα μουχλιάζουν στα συρτάρια, θα επανεξετάσουν καταχρηστικές συμβάσεις και άλλα τέτοια αριστερά.
Γιά όλους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους δε, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
* Ένα «κόμμα» κάνει όλη τη διαφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου