Άλλος ο Γιώργος, άλλος ο Αντώνης (Σαμαράς)
Του Σ. Κούλογλου
Δεν χρειάστηκε πολύ για να ξεκινήσουν οι γνωστές εθνικές υπερβολές. "Παγκόσμιος θαυμασμός για την πρόκριση της Εθνικής" ήταν ο τίτλος με τον οποίο ξεκίνησαν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Το αποτέλεσμα του αγώνα της εθνικής μεταδόθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ όπως συμβαίνει με όλα τα ματς του Μουντιάλ, αλλά γιατί να υπάρξει "παγκόσμιος θαυμασμός"; Δεκάδες εθνικές ομάδες έχουν προκριθεί στους 16 ή παλιότερα στα προημιτελικά, στην ιστορία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ακόμη και η ειρωνική ατάκα του παλαίμαχου Βρετανού ποδοσφαιριστή Γκάρι Λίνεκερ ("Μα τον Δία η Ελλάδα σκόραρε") παρουσιάστηκε ως διεθνής έπαινος!
Ασφαλώς για τα δεδομένα της εθνικής Ελλάδος η νίκη επί της Ακτής του Ελεφαντοστού και η πρόκριση είναι πράγματι σημαντικά επιτεύγματα, όταν μάλιστα συνδυάστηκαν με μια πολύ καλή εμφάνιση σε έναν αγώνα που ξεκίνησε με τόσες ατυχίες για την ελληνική πλευρά και έληξε σαν θρίλερ. Η εθνική άξιζε να κερδίσει χωρίς το ανύπαρκτο πέναλτι για το οποίο-και εδώ το θέμα αρχίζει να παρουσιάζει μεγάλο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον- δεν γίνεται πλέον η παραμικρή αναφορά στα κάθε λογής μακρόσυρτα αφιερώματα: είναι το νέο κοινό, εθνικό μας μυστικό. Αναρωτιέται κανείς τι κατάρες κατά του διαιτητή και πόσες θεωρίες συνωμοσίας θα είχαν παρουσιαστεί, πόσες φορές θα είχαμε δει σε επανάληψη και αναλύσει την φάση, αν η Ελλάδα ισοφαριζόταν και έχανε την πρόκριση στο 93', από ένα τόσο αμφισβητούμενο πέναλτι.
Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, όταν η πρόκριση απέδειξε λίγο πολύ ότι "παλεύουμε σαν θηρία", ότι "είμαστε ατρόμητοι" και γενικώς "ανώτεροι των άλλων", λες και οι άλλες εθνικές ομάδες δεν έχουν να επιδείξουν αντίστοιχες ποδοσφαιρικές ανδραγαθίες. Μάλιστα το νεοδημοκρατικό site antinews επιχείρησε να κάνει τον παραλληλισμό ανάμεσα στον σκόρερ της Εθνικής και τον πρωθυπουργό:
"Από το 2009 ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού περιμένει από τον άλλο Σαμαρά, τον Αντώνη, να βάλει το γκολ ακόμη και στις καθυστερήσεις, ακόμη και με πέναλτι. Διότι είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού. Είναι κρίμα ο αγώνας που δόθηκε να χαθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μια τελευταία ευκαιρία. Να πάρει το παιχνίδι πάνω του και να ανατρέψει όσα κακά έχουν σωρευτεί .. να βάλει το γκολάκι στο 93. Αυτό περιμένει ο κόσμος που τον πίστεψε. .. Περιμένουμε, λοιπόν τον άλλο Σαμαρά να αποδείξει ότι οι Έλληνες παλεύουν με νύχια και με δόντια, ακόμη κι αν δεν υπάρχει πολύ ταλέντο", καταλήγει το άρθρο, καρφώνοντας με την ευκαιρία υπουργούς και λοιπούς κυβερνητικούς.
Λες και ο άλλος Σαμαράς, ο Αντώνης, δεν κάνει και αυτός αντίστοιχα πράγματα τον ίδιο καιρό. Παραδίδει την ΔΕΗ σε ιδιωτικά συμφέροντα που σύντομα θα δούμε ποια είναι, ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο με τις παραλίες και να κόψει τις συντάξεις. Όπως το παιχνίδι τελειώνει τόσα πιο προαπαιτούμενα γκολ βάζει, αλλά σε βάρος της δικής του χώρας. Και όπως όλη η προσοχή στρέφεται στη Βραζιλία και στον επόμενο αγώνα της εθνικής-άραγε τι άλλη θριαμβολογία θα μεταδώσουν τα κανάλια αν κερδίσει η εθνική την ομάδα της Κόστα Ρίκα την Κυριακή;- τόσο πιο εύκολα η κοινή γνώμη θα καταπιεί και θα αδιαφορήσει για τα αυτογκόλ της κυβέρνησης σε βάρος της Ελλάδας.
Όμως μετά από τόσα χρόνια εθνικής και προσωπικής ταπείνωσης, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ανάγκη από μια επιτυχία, με ή χωρίς πέναλτι στο 93. Είναι αυτό που δήλωσαν μετά το ματς οι ίδιοι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, πολύ πιο έντιμοι και προσγειωμένοι από όσους έτρεξαν να δημαγωγήσουν ή να εκμεταλλευτούν την επιτυχία τους: "Ελπίζω να δώσαμε λίγη χαρά στους ανθρώπους, πίσω στην Ελλάδα", είπε ο άλλος Σαμαράς, αυτός που ξέρει να βάζει γκολ στους αντιπάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου