Ποια κυβέρνηση; Μαριονέτες είναι

Ποια κυβέρνηση; Μαριονέτες είναι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Μια τραγική παρεξήγηση επαναλήφθηκε αυτές τις ημέρες, με όσους καταπολέμησαν την τροπολογία για τα ΜΜΕ, την οποία, βεβαίως, υπερψήφισε αγεληδόν η κυβερνητική πλειοψηφία: Δεν πρόκειται, όπως λέγεται, για «νέο δώρο» ή για «ακόμη ένα μποναμά» της κυβέρνησης στους καναλάρχες.

Πέφτουν, απλώς, οι μάσκες. Και αποκαλύπτεται, όλο και πιο καθαρά, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Χωρίς πια ερωτηματικό, αφού η απάντηση έχει ήδη δοθεί -με τελευταία προσθήκη και δη καθοριστική, στο πλέγμα εξουσίας, την ξένη επικυριαρχία (της Κομισιόν και των δανειστών), στυγνή και προκλητική, που δεν μπορεί να εξωραΐσει κανένας «αδελφός» Γιουνκέρ.

Το να παρατείνεται «προσωρινά» η εδώ και 25 ολόκληρα χρόνια άδεια στους καναλάρχες να κερδοσκοπούν ασύδοτα με τη δωρεάν χρήση ενός δημόσιου αγαθού, όπως είναι οι συχνότητες, δεν εξηγείται μόνο με την περιβόητη σχέση «διαπλοκής». Δείχνει ποιοι, τελικά, έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά, που εξέφρασαν, παρασκηνιακά, τις επιθυμίες τους. Και η ευπειθής κυβέρνηση έσπευσε να σκαρώσει μια τροπολογιούλα, για τους τύπους μιας δήθεν νομιμότητας που απαιτεί και νομοθετικές ρυθμίσεις. Αυτό είναι όλο...

Οταν, πριν από ακριβώς 25 χρόνια, παρουσιάστηκε στη Βουλή, συζητήθηκε ομόθυμα και ψηφίστηκε συναινετικά (και από την Αριστερά του ενιαίου Συνασπισμού, τότε) ένα αδιανόητο για ευνομούμενη χώρα νομοσχέδιο, που εκχωρούσε «προσωρινά» τις συχνότητες, για την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση, προνομιακά στους ήδη μεγαλοεκδότες, εξανέστη μόνος ο εξαίρετος μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. Απευθυνόμενος σε όλες τις πτέρυγες είπε, σε δραματικό τόνο, και τα εξής -όσο τα θυμάμαι:

Μόνοι μας βάζουμε το βρόχο στο λαιμό μας. Και συμβάλλουμε να συγκροτηθεί μια επικίνδυνη για τη δημοκρατία εξωθεσμική υπερ-εξουσία...

Ούτε μάντης να ήταν.

Αλλά για ποια κυβέρνηση μιλάμε; Για εταιρική σύμπραξη, άκρως ιδιοτελή, πρόκειται. Μόνοι κερδισμένοι οι δύο συνεταίροι -πολιτικοί ηγέτες με λίαν βεβαρημένο παρελθόν και ακόμη χειρότερο παρόν: Ο Αντ. Σαμαράς, που καταφέρνει, έτσι, να πρωθυπουργεύει με ένα πενιχρό δημοσκοπικά κομματικό ποσοστό, το πολύ 20%. Και ο μονίμως σε δεύτερο ρόλο εξουσιομανής Ευ. Βενιζέλος, που όχι μόνο γλίτωσε το εδώλιο με το εταιρικό συχωροχάρτι της Βουλής για τα υποβρύχια και τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και μπορεί πλέον, ως κοτζάμ συγκυβερνήτης, να κομπορρημονεί ατερμόνως και να μας κουνάει ανερυθρίαστα το δάχτυλο...

Μετέωρη η συγκυβέρνηση στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική ισχνή πλειοψηφία, προδήλως πλασματική, αφού δεν έχει καμιά αντιστοιχία με τη βούληση του εκλογικού σώματος, όπως προσφάτως εκφράστηκε στις κάλπες. Ανύπαρκτοι στην κοινωνία, θλιβεροί βουλευτές, παριστάνουν τους νταήδες στα κανάλια, αλλά ψηφίζουν ό,τι τους πουν, αρκεί να μην κινδυνεύει η «δεδηλωμένη» και να απομακρύνονται οι κάλπες. Πόσοι, ας πούμε, από τους τωρινούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα ξαναδούν Βουλή;

Οσο για το καλούμενο και σπανίως συνερχόμενο (προς τι άλλωστε) πολυπληθές υπουργικό συμβούλιο, σκέτος θίασος ποικιλιών είναι. Με μαριονέτες. Οπου κάθε υπουργός έχει πλήρη επίγνωση από ποιους ολιγάρχες κινούνται κάθε φορά τα νήματα και προσαρμόζεται αναλόγως. Δεν ξαφνιάζεται, έτσι, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης λ.χ. όταν του τηλεφωνεί ο πολύς Γ. Μπόμπολας για να του πει να χώσει στο άθλιο νομοσχέδιο για τα δάση διάταξη, φωτογραφική και σκανδαλώδη, για τις πολύπαθες Σκουριές (ψηφίστηκε μόλις προχθές με ψήφους 50 έναντι 47...). Αλλά ο σύγχρονος Μίδας, που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός, αποκλείεται να είχε τηλεφωνήσει στον τότε υπουργό των ΜΑΤ ατσαλάκωτο Ν. Δένδια. Από υπερβάλλοντα ζήλο, για να σιγουρέψει το πολιτικό μέλλον του, έβαλε τα ΜΑΤ να μπουκάρουν μεταμεσονύκτια στα κοιμισμένα σπίτια και μπροστά στα αλαφιασμένα παιδάκια να συλλαμβάνουν τους γονείς τους, μόνο και μόνο γιατί αγωνίζονται για τη δική τους ζωή.

Ενας Μπόμπολας δεν λερώνει τα χέρια του...

Δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά, ούτε το όμοιό του σε άλλη κοινοβουλευτική χώρα, η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ να λιβανίζει νυχθημερόν την κυβέρνηση. Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να αποδώσουμε το φαινόμενο αποκλειστικά στην ευαρέσκεια των ολιγαρχών, διότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είναι η πιο πειθήνια.

Υπάρχουμε και οι δημοσιογράφοι -αυτό το εκμαυλισμένο και αργυρώνητο σινάφι, φευ...

Ως λαός λωτοφάγων, ξεχάσαμε ότι το 1992 ο Κ. Μητσοτάκης ξαφνικά απέπεμψε τον ώς τότε υπουργό Εξωτερικών Αντ. Σαμαρά με επίσημη δικαιολογία ότι σαμποτάρισε (όπως και το 'κανε, ατυχώς) το «σχέδιο Πινιέιρο» για διπλή ονομασία στα Σκόπια.

Το 1994 έγιναν τρεις έρευνες (ΕΔΕ, δικαστική και της ΕΣΗΕΑ) για να διαλευκανθούν οι καταγγελίες ότι ο Αντ. Σαμαράς χρησιμοποιούσε τα μυστικά κονδύλια (από 194 εκατομμύρια δρχ. το 1990 εκτινάχθηκαν το 1991 στα 714...) για να εξαγοράζει δημοσιογράφους όλου του πολιτικού φάσματος και να χτίζει το αρχηγικό του προφίλ. Ολες οι έρευνες απέβησαν άκαρπες, με δικαιολογία ότι τα παραστατικά, ως είθισται, είχαν καταστραφεί.

Στην έρευνα της ΕΣΗΕΑ ο Κ. Μητσοτάκης, καταθέτοντας, επέμεινε ότι αντί να ξοδεύει για εθνικούς σκοπούς τα μυστικά κονδύλια ο Σαμαράς «λάδωνε» ευεπίφορους δημοσιογράφους.

Σε μένα είπε:

«Τον έπιασα στα πράσα, Γιώργη...».

Και μου αφηγήθηκε μια ιστορία, που αδυνατώ να πιστέψω και δεν είναι εθνικά σκόπιμο να δημοσιευθεί. Αν θίγω το θέμα, είναι για να πω ότι με το συρφετό, που μας κυβερνά, δεν θα δούμε χαΐρι... 

http://www.enet.gr/