Ποιός φοβάται το μεγάλο κακό λύκο;
Μαρία Τριαντοπούλου
Οφείλω να δηλώσω εξ αρχής ότι σιχαίνομαι τους ανθρώπους που προσπαθούν να τρομάξουν τους άλλους με απώτερο σκοπό την χειραγώγηση ή την άσκηση πίεσης ή τον εξαναγκασμό, ώστε να υποταχθούν όλοι στις βουλές τους. Θυμάμαι από παιδί τους τραμπούκους της σχολικής αυλής που με τις απειλές ή με την σωματική βία ανάγκαζαν κάποιους συμμαθητές να «προσκυνούν» και να τους ακολουθούν σαν τα σκυλιά τον αφέντη τους. Θυμάμαι την οργή που μου προκαλούσε από τότε αυτή η συμπεριφορά και των μεν αλλά και των δε που έσκυβαν το κεφάλι και δεν αντιδρούσαν...
Ο φόβος είναι ένα από τα πιο καταστροφικά συναισθήματα για τον άνθρωπο, παραλύει το σώμα και το μυαλό, θολώνει την ορθή κρίση και οδηγεί σε λανθασμένες κινήσεις, απονενοημένες αποφάσεις και πανικόβλητες πράξεις. Στην αβέβαιη, ασταθή και αμφίβολη ζωή μας κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο φόβος κατά κανόνα.
Πρωταρχικός και αρχέγονος ο φόβος του θανάτου – φόβος παραλυτικός αλλά και δημιουργικός συνάμα – και κάτω από αυτόν όλων των ειδών οι ανασφάλειες και οι φοβίες για την υγεία, για την δουλειά, για τα παιδιά, για το σκοτάδι, για τα αεροπλάνα, για τους κακοποιούς, για τα λεφτά, για το άγνωστο και η λίστα πάει λέγοντας. Βέβαια ο σωστός και δικαιολογημένος φόβος έχει και τα καλά του. Σε προστατεύει από παρακινδυνευμένες και συχνά παράλογες πράξεις, σε σώζει από παράτολμα εγχειρήματα και σου σώζει τη ζωή. Όταν δηλαδή δεις έναν λύκο να έρχεται προς το μέρος σου γρυλίζοντας καλό θα είναι να λειτουργήσει ο φόβος σε συνδυασμό με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και να την κάνεις όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορείς. Τα προβλήματα, όμως, αρχίζουν όταν ο λύκος υπάρχει μόνο στο μυαλό μας, είτε γιατί είμαστε παρανοϊκοί από φύση μας είτε γιατί κάποιοι, σκόπιμα, προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε την απειλή του γρυλίζοντος λύκου ενώ αυτός δεν υπάρχει.
Έχω λοιπόν κι εγώ αρκετούς φόβους, όπως όλοι οι άνθρωποι, και αρκετές φοβίες, όπως όλοι οι παρανοϊκοί. Έχω, μάλιστα, περάσει όλη την ενήλικη ζωή μου προσπαθώντας να τους αγνοήσω, να τους ξεπεράσω, να τους στρέψω προς κάποια δημιουργική κατεύθυνση και όταν δεν καταφέρνω τίποτα από αυτά τότε, τουλάχιστον, να μην τους αφήσω να ορίζουν την ζωή και την καθημερινότητά μου.
Όταν όμως αισθάνομαι ότι κάποιος προσπαθεί με δόλο και για δικό του συμφέρον να με τρομάξει και να με χειραγωγήσει μέσω του φόβου που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μου προκαλέσει τότε γίνομαι θηρίο. Και θυμώνω γιατί καθώς το αίσθημα του φόβου είναι πολλές φορές παράλογο και δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα το ίδιο συμβαίνει και με την προσπάθεια να τον αγνοήσεις. Ακόμα κι όταν αναγνωρίζεις τον δόλο και την τρομολαγνεία του άλλου δεν μπορείς πάντα να αντισταθείς στην αίσθηση του φόβου που ύπουλα εισχωρεί στην ψυχή σου, σου σφίγγει σαν ένα κρύο χέρι τον λαιμό και σε ταλανίζει βασανιστικά και επίμονα.
Δεν μου αρέσει, λοιπόν, να με τρομάζουν κυρίως όταν δεν το κάνουν έξυπνα και γίνεται αντιληπτό από όλους ότι δρουν βάσει σχεδίου για να επιτευχθούν συγκεκριμένοι σκοποί. Μου αρέσει ακόμα λιγότερο όταν αυτοί που το κάνουν, απευθυνόμενοι στα πιο βασικά ένστικτα του ανθρώπου, είναι αυτοί που κυβερνάνε τον τόπο, αυτοί που έχουν στα χέρια τους - επί του παρόντος - την ευθύνη για το μέλλον της χώρας και που χωρίς κανέναν ενδοιασμό χρησιμοποιούν μεθόδους εκφοβισμού και κινδυνολογίας που δεν αρμόζουν όχι σε κυβέρνηση αλλά ούτε και στον πιο χοντροκομμένο τραμπούκο της σχολικής αυλής. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ποταπό από το να σκορπίζεις το δέος και τον φόβο για να εξουδετερώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο. Είναι γεγονός ότι μόνο οι δειλοί, οι αδύναμοι και οι υποταγμένοι προσπαθούν να επιβληθούν με τον φόβο, τις απειλές και την άσκηση ψυχολογικής ή και σωματικής βίας και εμένα αυτό με πεισμώνει και με στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αντί να πετυχαίνει αυτό που επιθυμεί η κινδυνολογία των διάφορων υπουργών, του πρωθυπουργού και όλων εκείνων των Ευρωπαίων που επιχειρούν - αδιανόητα - να με εξαναγκάσουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν με τρομάζει ούτε το «πιστωτικό γεγονός», ούτε η έξοδος από την Ευρωζώνη ούτε όλες οι άλλες απειλές για τα δεινά που θα πέσουν στο κεφάλι μου την «επόμενη μέρα».
Με τρομάζει που αυτοί που θέλουν να μας τρομάξουν δεν φοβούνται με το επικίνδυνο αντι-δημοκρατικό και τρομολαγνικό περιβάλλον που εμμονικά δημιουργούν. Με τρομάζει που οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού είναι όροι ταινίας τρόμου. Με τρομάζει το κλίμα φόβου που προσπαθεί η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της να επιβάλλουν. Και, τέλος, με τρομάζει, πάνω από όλα, το να προσπαθούν κάποιοι - χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή και χωρίς ήθος - να με τρομάξουν. Και τότε θέλω να έχω τη δύναμη να τους αντισταθώ.
* Η φωτογραφία είναι του Δημήτρη Θεοδόση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου