Μερικές παρατηρήσεις επι της ουσίας...
Μετά από 20 μέρες στο roller coaster, έχουμε, λοιπόν, μια κατ αρχήν grosso modo συμφωνία. Μερικές παρατηρήσεις επί της διαδικασίας και επί της ουσίας:
1. Ο σαμαράς θεωρούσε τον σύριζα τρελοκομείο. Μας ζάλισε τον έρωτα με τα δεινά που θα παθαίναμε αν έβγαινε. Μας μαύρισε την ψυχή με γκρίζες διαφημίσεις που προέβλεπαν αρμαγεδδώνες, bank run, χρεοκοπία, λιμό, λοιμό σεισμό και καταποντισμό στην περίπτωση εκλογής του. Ταυτόχρονα γνώριζε πολύ καλά ότι ο σύριζα θα βγει. Και τι έκανε ο έντιμος πατριώτης που θέλει και καλά το καλό της χώρας του; Η καλοσύνη (πραγματισμός) των ξένων του προσέφερε εξάμηνη τεχνική παράταση του προγράμματος και ΑΥΤΟΣ (η συγκυβέρνησή του, δηλαδή) ζήτησε επί τούτου σύντμησή της σε δίμηνη. Γιατί αρνήθηκε το εξάμηνο; Γιατί δεν έδωσε στη χώρα του το χρονικό περιθώριο που αδιαπραγμάτευτα της προσέφεραν οι εταίροι της; Γιατί ήθελε να καταδικάσει τον αντίπαλο του σε οικονομική ασφυξία για να αναγκαστεί να αποτύχει και να του αδειάσει τη γωνιά σύντομα. Μαζί καταδίκασε και τη χώρα, αλλά δεν τον νοιάζει. Δεν Τον Νοιάζει. Σκασίλα. Αρκεί να του βγει η θεωρία της παρένθεσης και αρκεί να αποτύχει με κάθε (εθνικό) τίμημα η επόμενη κυβέρνηση. Παρέδωσε σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί ένα τρελό-τρελό-θηριοτροφείο (μάλλον, ούτε καν παρέδωσε, σε ένα ρεσιτάλ μικρότητας παντελώς αναμενόμενης εκ μέρους του) τη χώρα με 20 μέρες οικονομικής "ζωής". Και καλά επειδή το ζήταγε ο σύριζα, τον οποίο όμως ο ίδιος θεωρούσε και θεωρεί καταστροφικό και λαοπλάνο. Σε τίποτα δεν άκουσε τον σύριζα, μόνο σε αυτό, με μόνο στόχο του την ασφυξία. Στη συνέχεια: υπέγραψε το επιθετικό κατά της χώρας ψήφισμα του ελκ δημιουργώντας αντιδράσεις ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα. Όποτε οι διαπραγματεύσεις έδειχναν να έχουν πρόβλημα, έτρεχε να συνεννοηθεί με τυχόν εσωτερικούς συμμάχους, ελπίζοντας ότι η ανακατάληψη της λατρεμένης του εξουσίας είναι κάπως πιο κοντά σε αυτόν.
Ειλικρινά: αυτός ο άνθρωπος ως πολιτικός μου προκαλεί από αποστροφή μέχρι αηδία. Ο καλός χριστιανός πατριώτης με τα εικονίσματα και τις σημαιάρες από τη μία, ταυτίζει το εθνικό με το προσωπικό συμφέρον από την άλλη και από ένα σημείο και μετά αδυνατεί να ξεχωρίσει τη διαφορά στις ατζέντες. Αρνούμαι ότι όλα αυτά είναι politics. Υπάρχουν και στον πολιτικό χρόνο στιγμές που η κατάσταση είναι πάνω από τις προσωπικές φιλοδοξίες/ κολλήματα/ στρατηγικές. Ζήσαμε τέτοια στιγμή αυτό τον Φεβρουάριο με τον συμπυκνωμένο χρόνο και τις καταιγιστικές εξελίξεις. Ο προηγούμενος πρωθυπουργός της χώρας μου είχε ναρκοθετήσει εκ των προτέρων την απόπειρα της χώρας μου να πάρει δυο βαθιές ανάσες που τόσο ανάγκη τις είχε. Όπως σωστά είχε διαγνώσει ο νεοδημοκρατικός λαός, πριν φάει τους λωτούς, ο προηγούμενος πρωθυπουργός της χώρας μου είναι ένας αλήτης-προδότης-σαμαράς. Ελπίζω σύντομα να μη μιλάμε πια για αυτόν και ελπίζω η βλάβη της πατριωτικής δεξιάς του στη χώρα να μην είναι ανεπανόρθωτη.
2. Ο σύριζα ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις πολύ επιθετικά. Από τη στιγμή που -ορθά αυτή τη στιγμή- δε σκόπευε να κάνουμε έξοδο Μεσολογγίου από ευρωζώνη και ευρώ, οι πιθανότητες μεγάλης επιτυχίας του ήταν μικρές. Γιατί είχε έναν μόλις μήνα οικονομικής ζωής μπροστά του, γιατί κάθε φορά που "σήκωνε τη φωνή" οι καταθέσεις στις τράπεζες μειωνόντουσαν θεαματικά, γιατί ήταν απροετοίμαστος σε κοστολογημένα οικονομικά μέτρα. Πολιτικά το αίτημά του ήταν σωστό. Η διαπραγμάτευση με δημοσιοποιημένους τους βυζαντινισμούς της καμαρίλας των εταίρων μου άρεσε, αν και ανορθόδοξη. Ανοιχτές πόρτες να ξέρουν οι λαοί για τι μιλάμε και πώς μιλάμε για αυτό. Πέτυχε λίγα. Όχι λιγότερα από αυτά που μπορούσε, όμως. Για αδύναμο μέρος χωρίς συμμάχους πέτυχε λιγότερα από όσα ήλπιζαν οι ταλιμπάν του και περισσότερα από αυτά που του αναγνωρίζει η μικροψυχία των εχθρών του. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν ακόμα αν τα πέτυχε και αυτά, γιατί η δευτέρα είναι μπροστά. Σε κάθε περίπτωση, αν το πρωτογενές πλεόνασμα μειωθεί από το εξωπραγματικό 4.5% του ΑΕΠ σε 1.5%, αυτή η θολή ασαφής ορολογία που σας φαίνεται τώρα αστεία και βάφτισμα του κρέατος σε ψάρι, θα αποδειχτεί λιγότερο ανέκδοτο και περισσότερο εργαλείο από όσο νομίζουμε. Ταυτόχρονα: η αναστολή της ψήφισης των δυο πρώτων νομοσχεδίων κοινωνικής ανακούφισης είναι κατ εμέ βαριά ήττα. Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να ψηφιστούν.
3. Υπήρξε μία στιγμή αυτής της διαπραγμάτευσης που φευγαλέα είδαμε, νομίζω, μία αποτύπωση της πραγματικότητας εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Όταν η ελληνική πλευρά υποβάλλει ως αίτημα εν πολλοίς το κείμενο Μοσκοβισί (δλδ Γιούνκερ), το οποίο είναι ένα κείμενο που συγκεντρώνει κατ αρχήν το consensus όλων των πλευρών, η Γερμανία λέει ένα αδικαιολόγητο ξερό όχι. Προς στιγμή ο βηματισμός χάνεται και η Ευρώπη μπερδεύεται. Κακιά στο παραμύθι δεν είναι εκείνη τη δεδομένη στιγμή η μικρή αυθάδης άγαρμπη βαλκάνια βλάχα, αλλά η Γερμανία, που με το όχι σε όλα της φαίνεται -φευγαλέα- εκδικητική, ηγεμονική και αντι-ενωσιακή. Με αφορμή το στρογγυλότατο κείμενο της ελληνικής πλευράς, το συμπαγές εναντίον μας μέτωπο ψιλοσπάει και αποκαλύπτει ότι εμείς μεν είμαστε χωρίς συμμάχους, αλλά και η Γερμανία με την ευρωπαϊκή πολιτική της έχει δημιουργήσει ένα κάρο ανομολόγητους εχθρούς. Η ευρωπαϊκή πολυκατοικία έχει έναν μπαταχτσή στο ισόγειο που γυρίζει μεθυσμένος τα βράδια, κάνει φασαρία και χρωστάει κοινόχρηστα από τότε που μπήκε. Έχει έναν αυστηρό διαχειριστή στο ρετιρέ, που θα εισπράξει τα υψηλά κοινόχρηστα ακόμα και από τον πεθαμένο. Και ενδιάμεσα έχει πολλούς δυσαρεστημένους ιδιοκτήτες που συμμετέχουν μεν στις συνελεύσεις, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, όμως, σκάφτονται οτι, αν οι συνθήκες το ευνοήσουν θα σηκωθούν να φύγουν. Χωρίς ακόμα επισήμως να φαίνεται, ο μέχρι πρότινος λανθάνων και περιορισμένος σκεπτικισμός για την δυνατότητα επιτυχίας της ενωμένης Ευρώπης έχει αρχίσει υπογείως να μεγαλώνει και να ριζοσπαστικοποιείται σε επίπεδο πολιτικών και πολιτών. Νομίζω έρχεται ως τρίτο κυβερνητικό κύμα -μετά τις κυβερνήσεις λιτότητας (που εν πολλοίς πλειοψηφούν ακόμα αυτή τη στιγμή στην ΕΕ) και εφόσον αποτύχουν οι κυβερνήσεις ενάντια στην υστερική λιτότητα (τύπου σύριζα). Για αυτό, με δεδομένο το τρίτο επικίνδυνο κύμα που από ευρωσκεπτικιστικό ραγδαία μεταλλάσσεται σε αντιενωσιακό φυγοκεντρικό και φουσκώνει από τις αγαρμποσύνες των άκαμπτων ευρωπαϊκών άκρων, οι κυβερνήσεις ενάντια στην υστερική λιτότητα *δεν* *πρέπει* να αποτύχουν.
4. Τον περασμένο Αύγουστο ο Ολάντ παραίτησε ολόκληρη τη γαλλική κυβέρνηση και σχημάτισε νέα (κατόπιν γερμανικής απαιτήσεως, λέγεται) επειδή ο υποικ του αντιδρούσε στη λιτότητα που "η Γερμανία έχει επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη". Τον Οκτώβριο του '14 η Γαλλία ανακοίνωσε έναν αιρετικό για τα αυστηρά πρότυπα λιτότητας προϋπολογισμό που προέβλεπε μ.α. φοροελαφρύνσεις στα κατώτερα οικονομικά στρώματα και, όταν η Γερμανία έβαλε τις φωνές για το μάθημα που πρέπει κάθε χώρα να μελετάει, ο Ρέντσι (Ιταλία) συντάχθηκε με τους γάλλους, αφού και αυτός παρουσίασε εκτός αυστηρών προδιαγραφών λιτότητας προϋπολογισμό. Στην Ισπανία οι podemos με σημαία την αντί-λιτότητα έχουν πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις και νομίζω χθες οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές τήρησαν σαφείς αποστάσεις από τη λιτότητα χωρίς ανάπτυξη στην Ευρώπη. Εμείς έχουμε την πρώτη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που αντιτίθεται επισήμως στη λιτότητα. Θα ακολουθήσουν και άλλες και τότε ίσως οι διαπραγματεύσεις διεξαχθούν με λιγότερο αντίξοους όρους. Το τετράμηνο της παράτασης, όμως, "λέει" ότι και το καλοκαίρι μόνοι μας θα είμαστε στο β γύρο διαπραγματεύσεων και, μάλιστα, πολύ κοντά στις ισπανικές εκλογές. Ίσως τότε η παραδειγματική επιβολή του δίκαιου του ισχυρότερου να είναι πιο χρήσιμο μάθημα στον ξεσηκωμένο νότο και αυτή η συγκυρία χρονικά για εμάς είναι μάλλον κακή.
5. Δεν θεωρώ ότι μία κυβέρνηση είναι σωστή όταν (μόνο ή εφόσον) τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ είναι εναντίον της. Επίσης πιστεύω ότι, σε κρίσιμες στιγμές όπως οι τρέχουσες, η αβάντα στον εθνικό αντιπρόσωπο που διαπραγματεύεται, είναι δεδομένα αναγκαία και χρήσιμη και από την τέταρτη εξουσία. Ωστόσο: από την απλή αβάντα μέχρι την πλήρη φιλοκυβερνητική τούμπα και από τον ανένδοτο πόλεμο στην φιλοκυβερνητική παραπληροφόρηση, η απόσταση είναι μεγάλη και φαίνεται εν πολλοίς ήδη να διανύθηκε από τα εγχώρια μέσα που συστηματικά είναι "με τον βασιλιά". Η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει με το μέρος της το animus του 80% του ελληνικού λαού υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι όπως οι προηγούμενες. Περιμένω λοιπόν με μεγάλη σοβαρότητα να δω τους χειρισμούς της στο θέμα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών. Περιμένω κατά τα υπεσχημένα "να σπάσει τη διαπλοκή" των ΜΜΕ τώρα που τα ΜΜΕ είναι μαζί της. Περιμένω η "πρώτη φορά αριστερά" να μην είναι επανάληψη ως φάρσα της ιστορίας του πασοκ. Ο τομέας των αδειών των καναλιών συνιστά πεδίο δόξης λαμπρό για να δείξει η κυβέρνηση την ποιοτική της διαφοροποίηση από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι λίγοι υστεριασμένοι οπαδοί της προηγούμενης κατάστασης υποβάλλουν το ίδιο αίτημα με δόλο α, ελπίζοντας ότι, αν τηρήσει τις δεσμεύσεις της, θα "φάει ξύλο" από τους εργολάβους της διαπλοκής και αν δεν τις τηρήσει θα έχει εκτεθεί ως "μία από τα ίδια" στα μάτια του κόσμου σε ένα πεδίο που δεν αφορά έξωθεν παρεμβάσεις/ μονομερείς ενέργειες/ μπλοκαρισμένες από τους εταίρους διαδικασίες. Όσοι δεν βγάζουμε αφρούς με γυρισμένους βολβούς ακούγοντας τη λέξη σύριζα, περιμένουμε απλά να διαπιστώσουμε ότι όντως η νέα κυβέρνηση είναι κάθε λέξη από το σύνταγμά μας, δλδ και από το άρθρο 14 παρ. 9. Ίδωμεν.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=7157#sthash.OZ134MaL.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου