Γιατί στο τέλος θα νικήσουμε

Γιατί στο τέλος θα νικήσουμε

Φιλοθέη Βαρσαμή

Δεν αισθάνομαι καμία τεράστια εθνική περηφάνεια είναι η αλήθεια ούτε έχω αίσθηση παλιγγενεσίας, αποτίναξης ζυγού κλπ επειδή τριγυρίζει η νέα κυβέρνηση στην Ευρώπη και προωθεί τις νέες θέσεις μας. Νιώθω όμως μια τεράστια ικανοποίηση και χαρά βλέποντας ότι έχουμε μια κυβέρνηση που τρέχει σαν τον Βέγγο με τρελή πίεση χρόνου να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται και να διεκδικήσει χώρο και αέρα υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Επίσης με χαροποιεί το γεγονός ότι δεν εκβιάζουμε για χονδροειδείς υπερβολικές βλακείες (χαρίστε μας οικόπεδα-χαρίστε μας χρέη), αλλά για λογικά κατ αρχήν θέματα που πέραν πάσης αμφιβολίας έχουν αποδειχθεί ως αληθή, όπως την ανεπάρκεια του σώματος της τρόικα ως διαπραγματευτικού/ ελεγκτικού οργάνου και τα αρνητικά αποτελέσματα συγκεκριμένων μνημονιακών δεσμεύσεων στην ελληνική οικονομία.

Από την άλλη: δεν περιμέναμε με το που αλλάξαμε χαβά να τρέχουν όλοι να μας πιστέψουν, να μας ανοίξουν πόρτες διάπλατες, να μας στηρίξουν. Υπήρξαμε τρομερά αναξιόπιστοι στο παρελθόν για να αξίζουμε κάτι περισσότερο από δυσπιστία στην καλύτερη περίπτωση. Καταλαβαίνω την καχυποψία, ακόμα και τη σκληρή στάση, όχι όμως την "παιδαγωγική" ακαμψία και την επιμονή σε ένα κακό και αντιαναπτυξιακό, αν και υπογεγραμμένο πρόγραμμα.

Συμφωνώ ότι πρέπει να παρουσιάσουμε ένα πλήρως κοστολογημένο αντιπρόγραμμα αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί να συμβεί αυτό όταν απέναντί σου έχεις μία κυβέρνηση 15ημερών. Και δεν καταλαβαίνω επίσης πώς γίνεται να επιμένεις σε κοστολογημένο αντιπρόγραμμα, αλλιώς κατά γράμμα τήρηση του προηγούμενου, όταν, ήδη, έχεις δει το "κοστολόγιο" στο δικό σου πρόγραμμα, το υπογεγραμμένο και εφαρμοζόμενο (μνημόνια και εφαρμοστικοί): 27% ανεργία και 56% ανεργία στους νέους. 25% μείωση του ΑΕΠ. 2,5 εκ πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας και 6,3 εκ ο πληθυσμός που ζει υπό καθεστώς φτώχειας ή υπό την απειλή της. Αξιολόγηση κατά τη διάρκεια των μνημονίων της ελληνικής οικονομίας σε "επιλεκτική χρεοκοπία" και μετά αναβάθμισή της σε σκέτο "σκουπίδι". Πρωτογενές πλεόνασμα βγαλμένο κατά βάση από τα παραμύθια της Χαλιμάς. Προϋπολογισμοί που δε θα υπέγραφε ούτε ο βαρόνος Μινχάουζεν.

Εμείς αυτά τα μακρινά νούμερα τα βλέπουμε στην καθημερινότητά μας και με εικόνες: λουκέτα και μαύρα σκοτάδια στους ex εμπορικούς δρόμους των πόλεων. Φίλοι και γνωστοί μας που σπεύδουν να υπαχθούν στο "νόμο Κατσέλη" για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα. Παρέλαση όλων των εταιριών που ξέραμε ως "μεγάλες" από τα πινάκια των πτωχεύσεων ή λίγο παλιότερα από τα πινάκια της υπαγωγής στο 99. Νέα παιδιά με γλώσσες μάστερ και πτυχία που μετά από έξι-δώδεκα μήνες μάταιας αναζήτησης δουλειάς παίρνουν το δρόμο για το εξωτερικό. Καθίζηση εργασιών στον λεγόμενο και "πυλώνα" της εθνικής οικονομίας, την οικοδομή. Τιμές σταθερές και αυξανόμενες παρά την πτώση των εισοδημάτων, προς διάψευση των κηρύκων της "εσωτερικής υποτίμησης". Απολυμένοι χωρίς αποζημίωση σε απόγνωση, κυρίως αν δεν είναι οι μόνοι άνεργοι στην οικογένειά τους. Διακηρύξεις για μέτρα προς την κατεύθυνση "τουλάχιστον ένας εργαζόμενος ανά νοικοκυριό". Μη ισοσκελισμένοι οικογενειακοί προϋπολογισμοί, στεγνωμένοι από τις περικοπές και τις διαρκείς καταβολές στο πτωχευμένο κράτος. Κρατικός δανεισμός για να καλύπτονται οι ανάγκες του κρατικού δανεισμού. Νοσοκομεία χωρίς αναλώσιμα (πρόσφατα φίλος μας υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση και ελλείψει διαθέσιμης κουβέρτας σε ολόκληρο το νοσοκομείο τον σκέπασαν -φρεσκοεγχειρισμένο- με το μπουφάν της γυναίκας του όταν ανέβασε ξαφνικό πυρετό) και με προσωπικό που στον πατριωτισμό του επαφίεται η ζωή και η υγεία των ασθενών. Δωρεάν παιδεία με σχολεία χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, με κενά σε δασκάλους και καθηγητές. Νέα επιχειρηματικότητα που μαζικά που στοχεύει στο τρίευρω του καφέ και στο ευρουλάκι της τυρόπιττας. Επιχειρηματικότητα με στόχο "δυο εργαζόμενοι (ο επιχειρηματίας και η γυναίκα του), να βγαίνουν τα έξοδα και ένας μισθός".

Όλα αυτά δεν τα προκάλεσαν μόνο τα μνημόνια. Όλα αυτά τα μνημόνια σίγουρα δεν τα έλυσαν και σε πολλές περιπτώσεις τα βάθυναν. Φτάσαμε με τούτα και εκείνα στη στιγμή που φοράμε την πλαστική σακούλα στο κεφάλι και ο αέρας τελειώνει -και τα μνημόνια ως έχουν δε βοηθάν να φύγει η σακούλα. Ή θα τη βγάλουμε ή θα τη σκίσουμε, γιατί κάπως πρέπει να αναπνεύσουμε. Δε συμφωνώ με την ευγενική αναμονή των εταίρων που περιμένουν να πλαντάξουμε ή να υπογράψουμε χειρότερα, σχεδόν τιμωρητικά, πια, μέτρα. Οι αποτυχίες ή οι αβλεψίες ή οι αστοχίες (όπως θέλει κανείς τις λέει) των μνημονίων και της εφαρμογής των μνημονίων είναι δεδομένες σε ποσοστό 67% ή και 33% ή και σκέτο 1% -όσο δεν υπάρχει ρήτρα ή προϋπόθεση ανάπτυξης. Η καλοπιστία και η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προϋποθέτουν να κάτσουμε και να συζητήσουμε για αυτές τις αποτυχίες και τη διόρθωσή τους σε ένα στρογγυλό ή και ορθογώνιο τραπέζι, ως ισότιμοι εταίροι ή και ως άτακτοι τζίτζικες και να συμφωνήσουμε με τους εταίρους ή και με τους βόρειους μέρμηγκες για διαφορετικά μέτρα και προγράμματα που θα επιτρέψουν ή θα δοκιμάσουν να επιτρέψουν στην οικονομία να αναπνεύσει και να σταθεί στα πόδια της και όχι απλώς να εξαρτάται όπως κάθε κλινικά νεκρός ασθενής από την καλοσύνη των ξένων, τη μπρίζα και το θαύμα.

Όσο η Ελλάδα αγωνίζεται προς αυτή την κατεύθυνση ζητώντας χρόνο και οξυγόνο, είμαι με τη χώρα μου και με την κυβέρνησή μου. Και αν τελικά κανείς δεν μας δώσει σημασία και όλοι διακριτικά (και αυτοί που κατά βάθος συμφωνούν) τραβήξουν απ έξω την ουρά τους και μας αφήσουν μόνους να ακούμε τη φωνή μας, πάλι με τη χώρα μου και την κυβέρνησή μου θα είμαι. Μου αρκεί που αυτή τη φορά το παλεύουμε και μου αρκεί που -κατ´ αρχήν- έχουμε δίκιο. Όσο έχουμε δίκιο και δεν είμαστε χυδαίοι εκβιαστές ή μεγαλομανείς επαίτες, δεν φοβάμαι.

Γιατί στο τέλος θα νικήσουμε.

https://www.facebook.com/filothei.varsami/posts/10152797058883292?fref=nf&pnref=story