Μετράνε λάθος την κατάσταση
Η μόνη περίπτωση να παραμερίσουν οι δανειστές τις αντιθέσεις τους και τη βαθιά πολιτική τους αντιπάθεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά που ζητούν δεν γίνονται με τίποτα και να θεωρήσουν ότι το δυνητικό κόστος της ρήξης είναι μεγαλύτερο από το καθαρά πολιτικό κόστος του συμβιβασμού με μια κυβέρνηση της Αριστεράς και κατά της λιτότητας. Αλλιώς, αν κρίνουν ότι θα μαδήσουν την κυβέρνηση με μια υποχώρηση σε κάθε συνάντηση μέχρι να συνθηκολογήσει, αυτό ακριβώς θα κάνουν.
Συνεπώς πρέπει να είναι σαφές πως υπάρχουν όρια. Φαίνεται ότι οι δανειστές είχαν υποτιμήσει τα μηνύματα που έστειλε η Αθήνα αθετώντας δύο δόσεις προς το ΔΝΤ. Ένα δεύτερο θέμα που παραγνωρίζουν οι δανειστές, έχοντας υπερβολική εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις και στις διαβεβαιώσεις, είναι το θέμα του ευρώ ως εργαλείου εκβιασμού. Υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα, συγκροτημένο από προσωπικές αφηγήσεις, άνθρωποι που χτυπήθηκαν από την κρίση, μεσαία τάξη, δηλαδή, που τάσσεται πλέον ανοικτά υπέρ της σύγκρουσης με τους δανειστές.
Η βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που λένε "ευρώ πάση θυσία" και αυτούς που δεν κόβονται κιόλας, ή που ζητούν Grexit, είναι βασικά το αν έχουν σοβαρά λεφτά, πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ, στην τράπεζα. Αυτοί που έχουν, φοβούνται χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι. Παραδείγματος χάριν, δέχονται να πληρώσουν σε φόρους σεβαστό κομμάτι των καταθέσεών τους με τον αδιόρατο φόβο ότι αλλιώς αυτές θα κουρευτούν. Αυτοί που νοιάζονται περισσότερο πρέπει λογικά να είναι πρόθυμοι να πληρώσουν πολλά, να ελαφρυνθούν οι υπόλοιποι που δεν φταίνε και, κυρίως, δεν έχουν. Ένας θετικός κοινωνικός αυτοματισμός. Ωστόσο, το ελληνικό ζήτημα δεν λύνεται απομυζώντας κι άλλο τους πολίτες.
Αλλά και επί του πολιτικού υπάρχει μια παρανόηση. Αυτοί που ψήφισαν με μόνο κριτήριο "πάση θυσία στο ευρώ" ψήφισαν άλλα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με σύνθημα να σπάσει τη λιτότητα και να μειώσει το χρέος και με τη λογική να σώσει τη χώρα με ή χωρίς το ευρώ, με βασική επιλογή το "με το ευρώ". Σε αυτήν την κατεύθυνση εργάζεται επί τέσσερις μήνες η κυβέρνηση.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ, το επί τέσσερις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις μεγαλύτερο κόμμα και με τον πιο δημοφιλή ηγέτη, με το δεύτερο κόμμα στο μισό ποσοστό και με αλληλοσπαρασσόμενες συνιστώσες, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει προδιαγραφές μνημονιακού πρωθυπουργού μιας χρήσεως για να γίνει καμικάζι των δανειστών, ακόμη και υπό την απειλή των τραπεζών, κι ούτε θα βρεθούν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ να το συζητήσουν. Και επειδή η ελληνική κοινωνία έχει απαυδήσει, η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνολική και βαθιά αποτυχία της ευρωπαϊκής ιδέας στην Ελλάδα.
Ξένοι, έγκριτοι αρθρογράφοι, περιγράφουν συχνά διάφορα χοντροκομμένα σενάρια, τα οποία αξιολογούν ως πολύ πιθανή εξέλιξη ο Τσίπρας να κάνει εκλογές με λίστα, απ' όπου θα λείπει τουλάχιστον ο μισός ΣΥΡΙΖΑ, να τις κερδίσει, να κυβερνήσει με τον Θεοδωράκη και με τα κανάλια και να επιβάλει νέο Μνημόνιο και, έτσι απλά, δεν θα ανοίξει μύτη.
Εάν τέτοιου είδους εκτιμήσεις τις παίρνουν στα σοβαρά οι θεσμοί, τότε μάλλον πάμε για ατύχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου