Πανουσιάδα: μια μυθιστορία με πολλά κεφάλαια
Δήμητρα Αρβανιτάκη*
Παρακολουθώντας το καθημερινό σίριαλ που ξεκίνησε με αφορμή τις δήθεν «συγκλονιστικές» αποκαλύψεις Πανούση, το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι βέβαια το «γιατί στοχοποιούν τον Πάνο Λάμπρου». Αυτό είναι το πλέον εύκολο να απαντηθεί. Κατασπαράζουν τον Λάμπρου γιατί, σύμφωνα τόσο με τον κύριο καθηγητή, πρώην υπουργό και νυν συγγραφέα μυθιστορημάτων όσο και την πλειοψηφία των ΜΜΕ που επέλεξαν να αναβαθμίσουν τις αποκαλύψεις του, χαρακτηρίζοντάς τις «σκανδαλώδεις», «πρωτάκουστες» και «συγκλονιστικές», ο Λάμπρου είναι μίασμα. Και ως τέτοιο πρέπει να παραδοθεί στην πυρά.
Είναι αριστερός εκ παλαιόθεν, χαμηλών τόνων, φτωχός, χωρίς φανταχτερές σπουδές να κοσμούν το βιογραφικό του, αλλά αντίθετα –άκουσον άκουσον– απόφοιτος νυχτερινού σχολείου και, το χειρότερο, γνώστης καλός κάποιων θεμάτων που παρακολουθεί από κοντά χρόνια, πρόθυμος πάντα όχι μόνο να ακούσει αλλά να συμπαρασταθεί στα προβλήματα και τα αιτήματα (!) που διατυπώνουν έτερα ελεεινάαποβράσματα: γύφτοι, φυλακόβιοι, μετανάστες, πρεζάκια, πούστηδες και λεσβίες και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι περιθωριακοί... Επίσης, σα να μην έφταναν όλα αυτά, ανήκει στους λίγους εκείνους εναπομείναντες στον Σύριζα που καθώς φημολογείται κάθε τόσο «γκρινιάζουν» ή βάζουν εμπόδια στη μετάλλαξη του Σύριζα σε ένα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο και υπερσυντηρητικό κόμμα.
Κι αν η βίαιη ρίψη του Λάμπρου στο λάκκο με τα φίδια είναι εύκολα ερμηνεύσιμη, το ίδιο ισχύει και για τον υπουργό Δικαιοσύνης. Ο κύριος Παρασκευόπουλος, αν και πτυχιούχος, είναι επίσης πολύ δυσάρεστος στους θιασώτες της ατέρμονης Πανουσιάδας. Κι αυτό γιατί, μολονότι τις έχει στρογγυλέψει πολύ, εξακολουθεί να έχει θέσεις και, κατά πάσα πιθανότητα, αξίες. Και στις αξίες αυτές συμπεριλαμβάνεται ο μίνιμουμ σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων, ακόμη και –θού κύριε– των «τρομοκρατών».
Σεβασμός που δεν φτάνει βέβαια στο σημείο παρεμπόδισης της εφαρμογής του αντισυνταγματικού και ανθρωποκτόνου Μνημονίου αλλά ούτε και του τρομονόμου, του απόλυτου εργαλείου πολυετούς αιχμαλωσίας πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος ακόμη κι όταν τα στοιχεία είναι από ανύπαρκτα ως ελλιπέστατα, αλλά που συνιστά, ενδεχομένως, προϋπόθεση για κάποιες βελτιώσεις στον τρόπο λειτουργίας δικαστών και εισαγγελέων ή στην ποινική νομοθεσία και το σωφρονιστικό κώδικα (τον οποίο, παρεπιμπτόντως ακόμη περιμένουμε τόσο εμείς όσο και οι κρατούμενοι των ελληνικών φυλακών).
Πρόκειται για βελτιώσεις που, αν εντέλει σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πραγματοποιηθούν, ούτε με την «ηθική» ούτε με τα οικονομικά συμφέροντα του βαθέος κράτους συμβαδίζουν, καθώς θα περικόψουν, μερικώς έστω, διαφθορά, νταβατζιλίκια, βασανιστήρια, παράνομες παρακολουθήσεις, ατιμωρησία, προνόμια και, το κυριότερο …παράδες. (Χώρια που, αν με εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης δινόταν (λέμε τώρα) εντολή για πλήρη διερεύνηση των χρόνιων σκανδάλων (βλέπε δικαστική και αστυνομική διαφθορά, δανεικά κι αγύριστα δάνεια των καναλιών, προσωπικούς λογαριασμούς τραπεζιτών ή τις κάθε τύπου μίζες εξοπλιστικών και άλλων προγραμμάτων κ.λπ.), ο «προοδευτικός» κ. Παρασκευόπουλος θα μπορούσε να ανάψει στα μπατζάκια όλων αυτών των «ταγών» του τόπου μεγάλη φωτιά…)
Η αποδόμηση, όμως, του Παρασκευόπουλου, όπως και του Τόσκα, ο οποίος, όπως από καιρό είχε προαναγγείλει, σκοπεύει, λέει, να προβεί σε περικοπές των τεράστιων μπάτζετ και σε αλλαγές προσώπων κλειδιά στις πιο διεφθαρμένες, διαπλεκόμενες και βεβαίως χρυσοφόρες για όσους τις απομυζούν υπηρεσίες της Αστυνομίας, όπως είναι η Αντιτρομοκρατική και το Εσωτερικών Υποθέσεων ή το Εκβιαστών, πέρα από απαραίτητη για την απρόσκοπτη λειτουργία του βαθέος κράτους αλλά και των μπαταχτζήδων κεφαλαιοκρατών της χώρας, εξυπηρετεί, κυρίως, μία πιο επείγουσα σκοπιμότητα: την πλήρη αποσάθρωση της κυβέρνησης με κορμό τον Σύριζα, μιας κυβέρνησης η οποία μολονότι δεν έχει συγκρουστεί μετωπικά σε κανένα επίπεδο αλλά, αντίθετα, έχει σκύψει –σε βαθμό αυτοεξευτελισμού μάλιστα, όπως της καταλογίζουν πολλοί– το κεφάλι , εξακολουθεί να τους βρομάει.
Μπορεί να φταίει ότι οι νέοι αυτοί κυβερνήτες δεν ανήκαν πάντοτε στον «κόσμο» τους, ότι οι παλιές αλλά όχι ξεχασμένες –από τις ελίτ τουλάχιστον– «επαναστατικές» εξαγγελίες της Πρώτης Φοράς Αριστερά αντηχούν ακόμη στα αυτιά τους, ή μπορεί απλώς να μην τους γουστάρουν και τόσο γιατί ακόμη δεν συγκυβερνούν με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ.
Ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι λόγοι που τους παρακινούν, το σίγουρο είναι πως οι κυρίαρχοι αυτής της χώρας με τα ΜΜΕ και τις Υπηρεσίες τους, από την πρώτη μέρα που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση Σύριζα και ΑΝ.ΕΛΛ. έπιασαν δουλειά προκειμένου με συστηματικό τρόπο να λοιδωρήσουν ή, πιο συχνά, να καταστήσουν πολιτικά και ποινικά υπόλογους, έναν έναν τους υπουργούς ή τα προβεβλημένα στελέχη. Ο κατάλογος είναι μακρύς: Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Κατρούγκαλος, Χαϊκάλης, Μάρδας, Βαλαβάνη, Λέβα, Φωτίου, Χριστοδουλοπούλου, Φίλης κι εσχάτως Λάμπρου, Παρασκευόπουλος, Τόσκας.
Και μολονότι η διάθεσή πολλών από εμάς απέναντι στη μνημονιακή μετάλλαξη ή και το ποιόν πολλών εκ των παραπάνω στελεχών ενδέχεται να είναι κάτι παραπάνω από σκωπτική, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε το υψηλού ρίσκου παιχνίδι που παίζεται από εκείνους που αν και κατέχουν ακόμη την εξουσία πολεμούν λυσσαλέα για τον πλήρη –και αδιαμεσολάβητο από «ερασιτέχνες» διαχειριστές– έλεγχο.
*δημοσιογράφος, μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου