Το ολέθριο λάθος του Λαζόπουλου
του Νίκου Μωραΐτη
Ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε ένα ολέθριο λάθος στο τελευταίο τσαντίρι του: Αποκάλυψε πολλά. Κάτι έπρεπε να γίνει για να θαφτούν όλα αυτά. Και έγινε. Μίλησες; Πρέπει να πεθάνεις.
Από την πρώτη μέρα γράφω σε αυτό το site, και δεν έχω ζητήσει ποτέ την άδεια για να γράψω κάτι, ούτε ποτέ κανείς μου έχει πει «γράψε αυτό», «μη γράψεις εκείνο».
Δεν ζητώ την άδεια, λοιπόν, ούτε και σήμερα, για να τοποθετηθώ στο θέμα που αφορά στον Λάκη Λαζόπουλο. Και όπως διαβάζετε εσείς αυτή τη γραμμή, έτσι τη διαβάζουν τώρα και ο διευθυντής, και ο ιδιοκτήτης του site, χωρίς να ξέρουν τι θα πω.
Για εμένα, λοιπόν, ήταν μία φράση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί τεχνηέντως από έναν καλοθελητή. Και ακριβώς αυτό συνέβη: χρησιμοποιήθηκε, αποκομμένη από την ιστορία και τα δείγματα γραφής αυτού που την είπε. Τυχαία; Καθόλου. Ένας ολόκληρος εσμός χυδαιότητας, διαπλοκής, συνδυασμένου νεοφιλελευθερισμού και φασισμού περίμενε πότε ο μισητός του Λαζόπουλος θα του δώσει μία ευκαιρία.
Γιατί τον μισούν όλοι αυτοί; Γιατί είναι ο μόνος ισχυρός αντίπαλός τους πόλος ο οποίος μιλάει με ονόματα, διευθύνσεις και αριθμούς για τη μεγάλη κομπίνα που παίχτηκε στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού από διαπλεκόμενους μιντιάρχες, ξένα συμφέροντα και εντόπιους αυλοκόλακές τους, σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία από την είσοδο στα μνημόνια μέχρι τον ευτελισμό του έλληνα πολίτη σε Ευρωπαίο β' διαλογής.
Αν δείτε τα άρθρα τους, όλα σαν γραμμένα με καρμπόν: ο Λαζόπουλος παρουσιάζεται «ταλαντούχος» και «κορυφαίος» όσο δεν καταπιάνεται με τα κυρίαρχα πολιτικά θέματα, από τότε που γίνεται όμως πιο πολιτικός -όπως επιτάσσει η εποχή στην οποία ζούμε- μεταμορφώνεται σε… εγκάθετο και προπαγανδιστή. Άνθρωποι που καταπίνουν αμάσητους κάθε βράδυ τον Πορτοσάλτε, τον Μπάμπη, την Τρέμη, τον Καψή, τον άλλο Καψή, τη Σία, τον Πρετεντέρη, τον καθημερινό βούρκο του Τύπου και τα ωριαία προκάτ ψέματα κάθε site εξαρτημένου από τον μιντιάρχη της γειτονιάς, θυμούνται να αγανακτήσουν για την… προπαγάνδα που υφίστανται μία φορά το μήνα, στο Τσαντίρι του Λάκη!
Ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε ένα ολέθριο λάθος στο τελευταίο τσαντίρι του: Είπε πολλά. Και αποκάλυψε σκάνδαλα που θα ήταν χρέος πολιτικών συντακτών και ρεπόρτερ να αποκαλύψουν, φανερώνοντας την ανυποληψία τους και την ιδιότητά τους ως υπαλληλίσκων του κάθε μεγαλοεκδότη. Ο Λάκης έβγαλε πολλούς άσσους. Από το ευρωπαϊκό σχέδιο για την κατάρρευση των ταμείων μέχρι τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Siemens.
Κάτι έπρεπε να γίνει για να θαφτούν όλα αυτά. Και έγινε.
Τζιζ! Μίλησες; Πρέπει να πεθάνεις.
Γι' αυτό και χθες, κυκλοφόρησαν (τυχαίο;) τρία άρθρα με τίτλο «Το τέλος του Λάκη Λαζόπουλου», κυρίως από lifestyle ή υπό-lifestyle έντυπα, που εύχονται αυτό ακριβώς το οποίο έχουν ευχηθεί προηγουμένως εκατοντάδες θιασώτες του φαύλου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Διαβάζω αλλού: «Σε ελεύθερη πτώση το τσαντίρι του Λαζόπουλου». Πάω να δω τα νούμερα της AGB, 40,2%! Κανένα πρόγραμμα κανενός καναλιού δεν μπορεί να συγκεντρώσει τέτοια νούμερα, πλην των παιχνιδιών της Εθνικής Ελλάδος.
Αυτό ενοχλεί στον Λαζόπουλο. Διότι κι εγώ τα λέω, και 5-10 άτομα ακόμη τα λένε, κανείς μας όμως δεν συγκεντρώνει το μένος του Συστήματος όπως εκείνος. Γιατί κανείς μας δεν έχει ως ευήκοον ους το 40% των Ελλήνων.
Θα μου πείτε, πού είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί; Αν ένα ολόκληρο Facebook βρίζει τον Λαζόπουλο, τότε ποιος του δίνει «αυτοδυναμία»; Απαντώ το ίδιο που απαντούσα όταν μου έλεγαν «πώς βγαίνει ο Τσίπρας, όλο το Facebook και το Twitter τον βρίζουν»: Η ζωή είναι εκεί έξω. Είναι στη γειτονιά που ο πολύτεκνος πατέρας δεν έχει ούτε για ψωμί, όχι για ίντερνετ. Είναι στη Β' Πειραιά, στη Δραπετσώνα που πια δεν έχουμε ζωή. Είναι στην επαρχία που η ζωή είναι ένα με το χώμα, με τη γη, κι ο ιδρώτας ένα με το νερό που ποτίζει το χωράφι. Είναι ο σιωπηλός παρατηρητής που αποφάσισε στη ζωή του να μη γίνει το σκυλί που γαβγίζει.
Τα social media στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί σε ένα νεοφιλελεύθερο οχετό. Ήταν πάντα εν δυνάμει συντηρητικά, αλλά βρίσκονταν εν συγχύσει. Με την επικράτηση της Αριστεράς έχουν λυσσάξει, έχουν αντικαταστήσει το παλιό κονσερβοκούτι με το πληκτρολόγιο. Άνθρωποι – βόθροι, που επιχειρούν να κυριαρχήσουν πολιτικά ύβρη την ύβρη, ανάρτηση την ανάρτηση, διαστρέβλωση τη διαστρέβλωση.
Δεν διστάζουν να φορέσουν ακόμη και τη μάσκα του ανθρωπισμού για να χτυπήσουν αυτόν που τους απειλεί: τη διαφορετική φωνή σε ένα ομοιογενές διαπεπλεγμένο διακαναλικό σύμπαν – το πιο σκοτεινό οργουελικό μάτι στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία της χώρας. Και μέσα σε όλα τα αρπακτικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που με ανάρτησή του θυμήθηκε ότι η μητέρα του ήταν ΑΜΕΑ, για να κερδίσει ψηφαλάκια από το φεϊσμπουκικό κύμα συμπάθειας προς τα ΑΜΕΑ, σε μία χώρα που σαράντα χρόνια τώρα κυβερνήθηκε από την οικογένειά του και του όμοιούς του, οι οποίοι κράτησαν τα άτομα με κινητικά προβλήματα φυλακισμένα στους τέσσερις τοίχους, να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στις πόλεις – εχθρούς που κατασκεύασαν.
«Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε», έγραφε ο Ελύτης.
Θα παραφράσω τη φράση: «Νεοφιλελεύθερε, τι Λαζόπουλο ξοδεύεις για να μη σε καταλάβουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου