Ο «ταξικός εμφύλιος» της κ. Φώφης
Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Η ακράτεια λόγου είναι συχνό φαινόμενο στον πολιτικό χώρο του Κέντρου. Από το «πιστεύομεν [και] εις την Λαοκρατίαν» του Γεώργιου Παπανδρέου, λίγο προτού δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη σφαγή των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, έως τις ασυναρτησίες του Βασίλη Λεβέντη, χωρίς πλέον το φραπέ και την πίτσα επί του τηλεοπτικού του τραπεζιού, το ελληνικό Κέντρο παλινδρομεί μεταξύ του γελοίου και του πονηρού, στήνοντας ένα θολό και επικίνδυνο σκηνικό όταν προσεγγίζει ή νέμεται την εξουσία.
Τελευταίο κρούσμα, η φράση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κ. Φώφης (χρησιμοποιώ την οικειότητα που διακρίνει τους συνεταίρους της για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), στην τηλεοπτική εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου. Συλλάβισε, με τη γνωστή μελοδραματική της φόρτιση, το εξής:
«Η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε ταξικό εμφύλιο, αν και η ίδια θεωρεί πως παίρνει τα μέτρα με ταξικά κριτήρια»! Δήλωση μιας κυρίας που ως μοναδική σκευή στην καριέρα της (όχι βέβαια στην επαγγελματική, στην οποία δεν πρόκαμε να διαπρέψει) φέρει το επίθετο του μακαρίτη πατέρα της.
Ποια πάλη των τάξεων;
Όσο αδιάβαστος, όμως, κι αν είσαι, αμελής ή περιορισμένων δυνατοτήτων, θα πρέπει να κατέχεις ότι:
Η Ελλάδα ακόμη πληρώνει έναν εμφύλιο πόλεμο. Η σκιά του πλάκωνε τη χώρα επί χρόνια, γέννησε τη μονάδα μέτρησης της εθνικοφροσύνης όχι μόνο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και θρέφει ώς σήμερα το μίσος.
Ο εμφύλιος (ακόμη κι αν έχει π.χ. θρησκευτικά κίνητρα) ποτέ δεν γίνεται από έναν. Οι εμπλεκόμενοι είναι τουλάχιστον δυο ή, αν πάρουμε την περίπτωση της Συρίας, τρεις, τέσσερις, πέντε...
Εδώ μια διευκρίνιση θα ήταν πολύ χρήσιμη από τους υποβολείς της κ. Γεννηματά: η ίδια, το «πολυφωνικό» της κόμμα, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και οι εν δυνάμει σύμμαχοι που αναζητά στο Ποτάμι και στο ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου, από ποια μπάντα θα είναι στον «ταξικό εμφύλιο» της κ. Φώφης; Ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, το καταλάβαμε, αλλά μαζί με ποιους; Τη Ν.Δ., το Ποτάμι, την Ε.Κ., το ΚΙΔΗΣΟ, τη Χρυσή Αυγή;
Κάποιοι όροι, θέλουμε δεν θέλουμε, δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται με ελαφρότητα. Η πάλη των τάξεων υπάρχει, όσο κι αν εξίσου αδαείς με την κ. Γεννηματά πολιτικοί την είχαν «καταργήσει» τη δεκαετία του '70.
Σε περιόδους μεγάλης κρίσης, ειδικά σε εμφύλιους, το Κέντρο ή η τάχα μου Κεντροαριστερά όχι μόνο συμπαρατάσσονται με τη ναυαρχίδα της αστικής τάξης, τη Δεξιά, αλλά αναλαμβάνουν και τα ηνία του πολέμου ενάντια στην Αριστερά που ομολογεί ότι λειτουργεί ταξικά. Στον ελληνικό Εμφύλιο, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σοφούλη, Βενιζέλου (Σοφοκλή), Πλαστήρα, σαν κεντρώες και κεντροαριστερές διεξήγαγαν και κέρδισαν τον πόλεμο ενάντια στους «στασιαστές» του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ήταν ένοπλες μονάδες του αγγλικού και στη συνέχεια του αμερικάνικου Imperium («Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»: Π. Κανελλόπουλος προς Βαν Φλιτ).
Το γινάτι βγάζει μάτι
Η κ. Γεννηματά φρόντισε στην αποστροφή της να προσθέσει μιαν ερμηνεία: ισχυρίστηκε ότι η ταξική επίθεση της κυβέρνησης έχει σαν στόχο τούς μη έχοντες, δηλαδή η κυβέρνηση κοροϊδεύει τους φτωχούς, τους προλετάριους και συντάσσεται με τους αφέντες της χώρας. Όμως και πάλι: η ίδια με ποιους είναι;
Σ' αυτόν το εμφύλιο που προσβλέπει, λεκτικά ελπίζω, θα είναι επικεφαλής της πούρας Αριστεράς, μαζί με τη ΛΑΕ, το ΚΚΕ και τα διάφορα μ-λ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ ή θα ξαναπαίξει τον ρόλο που είχε από το 2010 ίσαμε την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου (υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών, αναπληρώτρια υπουργός Εθνικής Άμυνας);
Η απάντηση είναι αυτονόητη.
Η κ. Γεννηματά, με ατταβιστική συμπεριφορά, εκτόξευσε απειλές κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας μια μέρα πριν από την αναβληθείσα συζήτηση για τους χορηγούς του κόμματός της και των άλλων εταίρων της διαπλοκής και ενώ το προσφυγικό είναι το κυρίαρχο ελληνικό πρόβλημα. Ψάχνοντας ερείσματα στον χώρο πέραν του κόμματός της, από τη μια δίνει μια «δεύτερη ευκαιρία» στον Γιώργο Παπανδρέου κι από την άλλη πιέζει τον Σταύρο Θεοδωράκη να διασωθεί κοινοβουλευτικά ως δεξιά της συνιστώσα. Δεν είναι τυχαία και η πίκρα της για την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα (ως παρατηρητή) στη σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλιστών: «(...) εγώ περιμένω τώρα να τον καλέσουν και από το Λαϊκό Κόμμα».
Κάτι θα γνωρίζει ως συνιστώσα του ακροδεξιού τόξου επί πενταετία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου