Ακραίο Κέντρο – Κάτι παλλόμενοι Αδώνιδες
του Νίκου Μωραΐτη
Τους αξίζει ένας δρόμος. Δεν ξέρω αν θα τον ονομάσουν Οδό Ανδρέα Πετρουλάκη, Πάσχου Μανδραβέλη, Άρη Πορτοσάλτε ή κάπως αλλιώς, αλλά αυτή η οδός του Ακραίου Κέντρου θα τέμνεται σίγουρα με την Οδό Παπασταύρου.
Δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος, δεν είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ, δεν θα γίνω, δεν ξέρω αυτούς που τη διοικούν. Όμως αυτή η ιστορία των «ποινών» ήταν άλλη μία αποκαλυπτική περίπτωση του τι σημαίνει σήμερα Ακραίο Κέντρο.
Βγήκαν πενθούσες χήρες του συστήματος να υπερασπιστούν τη δημοσιογραφία χωρίς ήθος, αυτό δηλαδή που ασκούν εδώ και χρόνια οι Πορτοσαλταδόροι των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων.
«Φιμώνεται η δημοκρατία» βγήκαν και είπαν. Από πότε δημοκρατία είναι η προπαγάνδα του κάθε Πρετεντέρη;
«Φιμώνεται η ελεύθερη γνώμη» φώναξαν.
Πρώτον, από πότε γνώμη βαφτίζεται η χειραγώγηση του κοινού με ατάκες του ύφους «δε φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το ναι» ή η διασπορά ψευδών ειδήσεων με φωτογραφίες δήθεν τραβηγμένες στα ΑΤΜ, αλλά στην ουσία εισαγόμενες από κάθε λογής διεθνείς λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς;
Δεύτερον, από πότε μία συμβολική ποινή -η προσωρινή διαγραφή ενός μέλους ενός σωματείου- αποτελεί φίμωση; Ο Πορτοσάλτε και ο κάθε Πορτοσάλτε θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, ακόμα και διαγραμμένοι από την όποια ΕΣΗΕΑ. Όσο ο καναλάρχης τους επενδύει πάνω τους την προώθηση των συμφερόντων του, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.
Όμως οι σταυροφόροι του Ακραίου Κέντρου -αυτού του παράξενου νέου μείγματος νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς- βρήκαν ευκαιρία. Κανείς από αυτούς δεν φώναξε όταν το 61,3% των πολιτών υποαντιπροσωπευόταν στα δελτία ειδήσεων με προβολή μερικών δευτερολέπτων και το μειοψηφόν «ναι» είχε ώρες κάλυψης. Τότε είχαμε δημοκρατία.
Κανείς δεν είχε ενστάσεις όταν ένας ολόκληρος λαός του «όχι» αντιμετωπίστηκε τηλεοπτικά σαν γραφικό περιθώριο.
Πρόκειται για μία νέα φασίζουσα δημοκρατία του παραλόγου, που θα τη βρείτε άρτια εκφρασμένη στο κείμενο του Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon, ο οποίος κατηγορεί τριάντα δημοσιογράφους του «όχι» για προπαγάνδα, χωρίς να έχει το θάρρος να κατονομάσει ούτε έναν. Γελοιογράφος ο Πετρουλάκης. Γελοιογράφος και ο Δημήτρης Χαντζόπουλος με το χθεσινό κατάπτυστο σκίτσο του στην Καθημερινή, όπου υιοθετεί επιχειρηματολογία Χρυσαυγιτών στο προσφυγικό. Ήξερα ότι οι γελοιογράφοι σε κάνουν να γελάς, όχι να αηδιάζεις.
Το Ακραίο Κέντρο είναι ένα σύνολο από παλλόμενους Αδώνιδες. Τους τρελαίνει τόσο πολύ η απώλεια της εξουσίας, που δεν διαχωρίζουν πια το σοβαρό από το γελοίο, το επιχείρημα από το αυτο-ξεβράκωμα. Η κατηγορία ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να λογοκρίνει τον Τύπο επειδή η ΕΣΗΕΑ, μία ανεξάρτητη ένωση και όχι κυβερνητική, προχώρησε σε διαγραφές μελών της, είναι η πραγματική γελοιογραφία της ημέρας.
Όλο και πιο εριστικοί. Όλο και πιο απροκάλυπτοι. Όλο και πιο απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα μιας χώρας που στενάζει. Είναι όμως κομμάτι της ιστορικής συγκυρίας που ζούμε.
Γι' αυτό τους αξίζει ένας δρόμος. Δεν ξέρω αν θα τον ονομάσουν Οδό Ανδρέα Πετρουλάκη, Πάσχου Μανδραβέλη, Άρη Πορτοσάλτε ή κάπως αλλιώς, αλλά αυτή η οδός του Ακραίου Κέντρου θα τέμνεται σίγουρα με την Οδό Παπασταύρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου