Εμείς και ο βάλτος
Καρτερός Θανάσης
Με αφορμή τα ξινά -που ό,τι και να πεις δεν γίνονται γλυκά- ξέσπασε μια συζήτηση για την αστυνομική «εκκένωση» κάποιων κτηρίων στη Θεσσαλονίκη. Που επακόλουθό της ήταν συλλήψεις και παραπομπές. Και αποτέλεσμα του αποτελέσματος, οι καταγγελίες από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη νεολαία του, τους 53, της επιχείρησης καταστολής. Κοινός τόπος των καταγγελιών: Είναι ενέργεια αντίθετη με τις αξίες της Αριστεράς. Συνεπώς, ο αρμόδιος υπουργός έχει ευθύνες. Συναφώς, κι ας μη λέγεται, έχει ευθύνες ο πρωθυπουργός, εκτός αν ο Τόσκας είναι αυτόνομος.
Αν μπεις λίγο βαθύτερα στη συζήτηση, όση καλή θέληση κι αν έχεις, δύσκολα θα βρεις άκρη. Ο Τόσκας δεν κάνει ό,τι θέλει με την Αστυνομία, υπάρχουν εισαγγελείς. Κανείς δεν κάνει ό,τι θέλει με την περιουσία του άλλου, υπάρχουν νόμοι και Σύνταγμα που την προστατεύουν. Η κυβέρνηση δεν κάνει, και δεν μπορεί να κάνει, αυτό που θέλει σε κάθε περίπτωση, γιατί υπόκειται στους νόμους, στο Σύνταγμα, στους συσχετισμούς. Ακόμα κι εκείνοι που συγκρίνουν με αυστηρότητα πολιτικές και αξίες δεν κάνουν ό,τι θέλουν - αλλιώς θα αντιδρούσαν με άλλη κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όμως, όσο μπερδεμένοι ή θυμωμένοι κι αν είμαστε κάποτε, η αλήθεια δεν αλλάζει: Από την ώρα που η Αριστερά πήρε τη θέση της στην κυβέρνηση, δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κάνουμε -ως κυβέρνηση, ως κόμμα, αλλά συχνά και ως άτομα- ό,τι μπορούμε. Αφού αναλάβαμε να βγάλουμε την κοινωνία και τη χώρα από το βάλτο με τα χεράκια μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγουμε λασπόνερα, μπόχα, κουνούπια, ερπετά και δήγματα. Καθαρά χέρια, είπατε; Αν θέλατε τέτοια, ας αφήνατε τη βαλτοδουλειά στους βαλτοειδικούς, σαρκάζουν η πραγματικότητα και οι βαλτοειδικοί.
Διότι εκείνοι δεν διστάζουν, δεν το συζητούν, δεν το ψειρίζουν. Γι’ αυτό υπάρχουν. Για να απλώνουν τον βάλτο, να πλατσουρίζουν στον βάλτο και να υπόσχονται με τη λάσπη μέχρι τον λαιμό ότι θα καθαρίσουν τον βάλτο. Αν εσείς, εμείς, αισθανόμαστε κάποιες στιγμές ναυτία για όσα γίνονται, κάποτε και με αριστερή υπογραφή, αυτό δείχνει τουλάχιστον υγεία. Δεν ανήκουμε στον βάλτο, δεν είναι ο φυσικός μας χώρος, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να τελειώνουμε μ' αυτόν και να αναπνεύσουμε κι ο τόπος, κι εμείς. Αυτό περιμένουν όσοι εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα φυσικά. Ούτε αγιάζει την αφεντιά μας η προσπάθεια τα δικά μας μέσα, στη μάχη με τον βάλτο, να είναι όσο γίνεται πιο διαυγή. Οι απώλειες είναι αναπόφευκτες. Αλλά αδιαπραγμάτευτη είναι και η αξία των αξιών: Να γίνει η δουλειά που ανέθεσε ο λαός στην Αριστερά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου