Η αλήθεια να… καίγεται
- Νέους, ανεξερεύνητους πάτους δημοσιογραφικής αναξιοπιστίας ανακάλυψαν και πάλι τα ΜΜΕ της διαπλοκής. Δε διστάζουν πλέον μπροστά σε τίποτα.
Τα διαπλεκόμενα δημοσιογραφικά κέντρα έχουν -συντονισμένα- ξεπεράσει το σημείο καμπής που απλά διαστρεβλώνουν ειδήσεις με ταχείς προπαγανδιστικούς ρυθμούς. Έχουν πλέον φτάσει στο σημείο να διοχετεύουν κατασκευασμένες φήμες ως ειδήσεις, αγγίζοντας το όριο του παρακρατικού.
Τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, αντίπαλος της τηλεοπτικής διαπλοκής ήταν μόνο ο λαός που υπέφερε και τα εργασιακά του δικαιώματα. Οι αγανακτισμένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι… οποιαδήποτε κοινωνική τάξη έκανε απεργία. Εκεί είχαν στρέψει την προσοχή τους και το μηχανισμό του κοινωνικού αυτοματισμού, κατάλοιπο της εποχής Σημίτη.
Μετά το 2012, η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ τάραξε τα νερά του κατεστημένου της μεταπολίτευσης. Οι δυο εκλογικές αναμετρήσεις και το δημοψήφισμα, οι Μένουμε Ευρώπη και προσφάτως οι #παραιτηθείτε, αποκάλυψαν ακόμα και στον πλέον αδαή πολίτη την μεγαλύτερη σε μέγεθος και ένταση προπαγάνδα, μεταπολεμικά.
Η πολιτική απόφαση για το τέλος της ανομίας στο τηλεοπτικό πεδίο και ο διαγωνισμός για τις άδειες, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και όπως σε κάθε πόλεμο, το πρώτο θύμα είναι η ενημέρωση.
Δημοσιογράφοι – «εκτελεστές»
Τα παραδείγματα παραπληροφόρησης, εκατοντάδες, με πιο πρόσφατο το δυστύχημα στην Αίγινα. Ίσως το πιο ανατριχιαστικό… σχεδόν δυστοπικό.
Με αφορμή ένα αποκύημα της φαντασίας ενός χρήστη του διαδικτύου, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, ο Άρης Πορτοσάλτε, το «Μακελειό» του Στέφανου Χίου, περιθωριακές ιστοσελίδες, το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ανέλαβαν τη «βρώμικη» δουλειά. Το να μετατρέψουν το φαντασιακό σε δηλητηριώδη παραπολιτική είδηση ή έστω αμφιβολία. Ότι δηλαδή ο Φλαμπουράρης και ο Σταθάκης ήταν συνεπιβάτες στο μοιραίο ταχύπλοο.
Σε λίγες ώρες η «είδηση» αυτή είχε πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Δεν έχει σημασία που οι δύο υπουργοί βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά, σημασία έχει να αρχίσει να αμφιβάλλει η κοινή γνώμη.
Μάταια προσπάθησε η κυβέρνηση -κακώς με non paper- να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να θέσει προ των ευθυνών τους, τους δύο γνωστούς δημοσιογράφους και τα κόμματα που σιγοντάρισαν. Ο Άρης Πορτοσάλτε είχε ήδη αρχίσει να δηλώνει στοχοποιημένος, από την εξουσία, δημοσιογράφος και η δουλειά είχε γίνει.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, έσπευσε -φυσικά πρώτη- να υπερασπιστεί Πορτοσάλτε και Παπαπαναγιώτου. Το ίδιο άλλωστε είχε κάνει και με τη δέσμευση της περιουσίαςτου Γιάννη Αλαφούζου από το ΚΕΦΟΜΕΠ, για τα αδήλωτα 50 εκατομμύρια ευρώ. Η αξιωματική αντιπολίτευση χαρακτήρισε μάλιστα ως «προσωπικές απόψεις» των δημοσιογράφων τη καταφανή διασπορά φημών χωρίς αποδείξεις, κατηγορώντας την κυβέρνηση για στοχοποίηση δημοσιογράφων. Στη «γραμμή» Πορτοσάλτε δηλαδή.
Η πραγματική στοχοποίηση δημοσιογράφων ήταν πάντα ένας προνομιακός χώρος του διαπλεκόμενου –πρώην- δικομματισμού και των συγκροτημάτων Τύπου που τον στήριζαν και συνεχίζουν να το στηρίζουν λυσσαλέα.
Μόνο, ο πρώην δ/ντης του Γραφείου Τύπου του Σαμαρά, εμπνευστής της «Ομάδας αλήθειας», νυν στέλεχος του μητσοτακικού liberal.gr, Γιώργος Μουρούτης έχει δεκάδες φορές στοχοποιήσει –και μάλιστα με χυδαίο και επικίνδυνο τρόπο- δημοσιογράφους.
Το να μιλάει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για στοχοποίηση δημοσιογράφων είναι σα να κάνουν διαδήλωση κατά των σφαγείων, οι χασάπηδες
Η περίπτωση του “αμαρτωλού” ΟΑΣΘ
Αυτό που συνέβη στην περίπτωση της Αίγινας, συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις που δεν έχουν τη «λάμψη» -στα σαρκοφάγα μάτια των ΜΜΕ- ενός θανατηφόρου δυστυχήματος.
Μία τέτοια είναι για παράδειγμα η περίπτωση του αμαρτωλού ΟΑΣΘ και της συντονισμένη επίθεσης στον υπουργό Υποδομών, Χρήστο Σπίρτζη από ΔΟΛ και ΣΚΑΙ.
Στην περίπτωση του ΟΑΣΘ, του φαραωνικού δημιουργήματος όλων των πρώην υπουργών από τη Θεσσαλονίκη -και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε τα συνήθη ρεπορτάζ των καναλιών για τους αδηφάγους δημοσίους υπαλλήλους- η παραπληροφόρηση σχετικά με το θέμα έγινε από συγκεκριμένα ΜΜΕ όπως ο ΣΚΑΙ με περίσσιο αντικυβερνητικό πάθος.
Ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, έχει την ιδιαιτερότητα να είναι ιδιωτικός αλλά και κρατικοδίαιτος μαζί, ενώ προχώρησε σε στάση πληρωμών προς τους εργαζομένους από τον Ιούνιο, με το «επιχείρημα» ότι καθυστερούν τις πληρωμές τους, τα δημόσια ταμεία.
Όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικά λεπτομερές ρεπορτάζ της Χαράς Τζαναβάρα στηνΕφημερίδα των Συντακτών: «Με τη συμπληρωματική συμφωνία των συναρμόδιων υπουργών Χρ. Σταϊκούρα και Μιχ. Παπαδόπουλου με τη διοίκηση του Οργανισμού, το συνολικό ύψος των κρατικών επιδοτήσεων προς τον ΟΑΣΘ για την περίοδο 2007-2013 εκτοξεύτηκε στα 910 εκατ. ευρώ, όταν το ίδιο διάστημα το σύνολο των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας πήρε 980 εκατ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ο ΟΑΣΘ έλαβε σχεδόν την ίδια ενίσχυση για λιγότερο από το ένα τρίτο του συγκοινωνιακού έργου, που αναλογεί σε 50.000 ευρώ ανά εργαζόμενο στην εταιρεία, όταν στην Αττική διαμορφώνονται στα 16.000 ευρώ»
Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό δημόσιο δεν οφείλει ούτε ένα σεντ στον ΟΑΣΘ, ενώ συν τοις άλλοις υπάρχουν πολλές γκρίζες περιοχές σχετικά με τη διαχείριση του ΟΑΣΘ από τους ίδιους τους μετόχους του. Αλλά γιατί η αλήθεια να μας χαλάσει μια υπέροχη προπαγανδιστική ιστορία στο ΣΚΑΙ, το άτυπο Γραφείο Τύπου της ΝΔ.
Η αλήθεια να λέγεται… η δημοσιογραφία αυτή είναι περισσότερο τοξική και από σαλμονέλα… ή μάλλον καλύτερα από ελονοσία, που είναι και των ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου