Οι ανιστόρητοι μπαχαλάκηδες κι οι χορηγοί τους
Τσαουσίδης Κλέαρχος
Σύμφωνα με την προκήρυξη αυτών που αποτελούν την «Ομάδα αναρχικών, κομμουνιστών και αντιεξουσιαστών» (το επαναλαμβάνω επίτηδες) αυτός ο νέος τραμπουκισμός (έπειτα από τις επανειλημμένες επιθέσεις στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ) είναι η «ελάχιστη ανταπόδοση στη βία που μας ασκεί η κυβέρνηση και η μνημονιακή της πολιτική». Προσδιορίζεται μάλιστα ότι η επιλογή της ημερομηνίας (19 Φεβρουαρίου) έγινε «σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία, παραμονές της σύσκεψης του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, στο οποίο, όπως αναμενόταν, δρομολογήθηκε ο νέος γύρος ταξικής επίθεσης» κ.λπ. κ.λπ.
Ξέχασαν να πουν οι «επαναστάτες» ότι την επίθεση την έκαναν ντυμένοι μασκαράδες, όπως συνήθως συμβαίνει με τους αλήτες που καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους αρκεί να χορτάσουν βία και ώσπου να τους σταματήσουν τα αφεντικά τους. Διότι, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές ποτέ δεν χτυπούν με καλυμμένα πρόσωπα. Αυτά τα κάνουν οι χαφιέδες. Τόσο απλά. Όσο για την εργατική τάξη, αν ποτέ δουλέψουν, θα καταλάβουν πού τους έχει γραμμένους.
Και οι μεν αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αντιεξουσιαστές των βορείων, συνήθως, προαστίων, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, μπορεί να έχουν προβλήματα με τον πατέρα τους ή με τον ταγματασφαλίτη παππού τους και να πνίγουν τον καημό τους ρυπαίνοντας και αυτοεξευτελιζόμενοι, ή καίγοντας κτήρια και ανθρώπους (μην ξεχνάμε τη Marfin). Οι αναρχικοί, όμως, πού κολλάνε με τους κομμουνιστές;
Κάποιες συμπτώσεις...
Προφανώς στην Ελλάδα των θαυμάτων, όπου τη μια μέρα καταγγέλλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την κυβέρνηση ότι χαϊδεύει τους αφέντες των Εξαρχείων και, ω του θαύματος, τη μεθεπομένη έχουμε νέο εμπρησμό, έχει επισυμβεί ένα ιστορικό γεγονός που πέρασε στα ψιλά. Δηλαδή η συμφιλίωση, τι λέω, η συμμαχία, η συμπαράταξη αναρχικών και κομμουνιστών, των άσπονδων εχθρών, οι οποίοι, π.χ., την ώρα που έπεφτε η Μαδρίτη, αλληλοσκοτώνονταν για το ποιος είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος του λαού. Ή, όταν ανυψωνόταν το Πολυτεχνείο, αυτοί λούφαζαν και αργότερα το έκαιγαν, έτσι, για το γαμώτο τους. Επιπλέον, προφανώς και τα σχίσματα στον κομμουνιστικό χώρο μπαλώθηκαν εν τάχει κι έτσι όλοι μαζί, σταλινικοί, μαοϊκοί, γκεβαρικοί, τροτσκιστές κι ευρωκομμουνιστές, άνοιξαν την ολόθερμη αγκαλιά τους στους επίγονους του Κροπότκιν, του Μπακούνιν, αλλά και του Νετσάγεφ. Μύλος!
Αλήθεια, οι συντάκτες αυτής της προκήρυξης που τόσο πρόθυμα φιλοξενεί η ιστοσελίδα indymedia κατάλαβαν ότι με τρεις λέξεις πέταξαν τις μάσκες τους; Διότι τέτοια λάθη δεν τα κάνουν ούτε οι πρωτοετείς της Καμάρας, στη Θεσσαλονίκη, όταν το απομεσήμερο απολαμβάνουν τον πρωινό φραπέ τους και σχεδιάζουν τι θα καταστρέψουν το βράδυ: το Κεντρικό της Φιλοσοφικής ή το Σιντριβάνι;
Κάποτε, ακόμη κι οι απλοί χαφιέδες ήξεραν την αλφαβήτα της Αριστεράς. Υπήρχε μάλιστα και δάσκαλός τους, ανθυπασπιστής της αμερικανόδουλης βασιλικής χωροφυλακής, ο οποίος επιδείκνυε με καμάρι στα θύματά του τα μαρξιστικά βιβλία (όλα κατασχεμένα) που κοσμούσαν τη σιδερένια βιβλιοθηκούλα του. Τώρα, ούτε τα προσχήματα δεν τηρούν οι χορηγοί των μπαχαλάκηδων. Και ως γνωστόν, όταν επελαύνει η αγραμματοσύνη, ακροδεξιά κοιτάς, όχι αριστερά. Και δεν εννοώ τη Χρυσή Αυγή. Αυτή απλώς «σιτίζεται» από τους μικρονοϊκούς.
Η Ιστορία εκδικείται!
Πριν από λίγες μέρες, άλλοι τραμπούκοι έβαλαν φωτιά στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Την ώρα που γράφω αυτά τα λόγια, δεν υπάρχει ακόμη ανάληψη ευθύνης. Αλλά και να υπάρξει, σημαίνει κάτι; Τα τόσο διαφημισμένα, χάρη στον Τραμπ, fake news, στην Ελλάδα έχουν πάρει ντοκτορά. Σίγουρα κι αυτή η επίθεση θα ορίζεται ως εξ αριστερών. Πού; Στο Γαλλικό Ινστιτούτο, το ίδρυμα που για την ελληνική Αριστερά, αυτή που πολέμησε τον φασισμό χωρίς μάσκες και φτιασιδώματα, ήταν το κορυφαίο καταφύγιο. Το ίδρυμα που έσωσε αγωνιστές οι οποίοι στη συνέχεια έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους στην αναγέννηση της ανθρώπινης σκέψης και την αποδόμηση των παραμορφώσεων του σταλινισμού. Αλήθεια, αν αναλάβουν πάλι την ευθύνη οι ίδιοι ή οι παρόμοιοι (παρενδύσεις είναι) θα γνωρίζει κάποιος από αυτούς ότι ανάμεσα στους Έλληνες που έσωσαν από τους ταγματασφαλίτες ο Μερλιέ και ο Μιλιέξ, οι διευθύνοντες το Γαλλικό Ινστιτούτο, ήταν ο Καστοριάδης, ο Αξελός, ο Κανδύλης, ο Μέμος Μακρής, ο Κωστής Παπαϊωάννου, ο Σβορώνος και τόσοι άλλοι που επιβιβάστηκαν στο πλοίο «Ματαρόα» ως υπότροφοι του γαλλικού κράτους;
Θα μου πουν τα μπαχαλάκια: ποιο «Ματαρόα», ποιος Κροπότκιν, ποιος Καστοριάδης, ποιος Σβορώνος... Τους αρκεί η χορηγία σε είδος ή σε χρήμα και η ατιμωρησία. Μια ατιμωρησία που με περισσή ελαφρότητα όλοι, λίγο ή πολύ, υποβοηθήσαμε ως μάρτυρες υπεράσπισης στα δικαστήρια ή μέσα στα πανεπιστήμια δίνοντας μάχες για το άσυλό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου