Αφόρητη πλήξη
Τάσος Παππάς
Μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και ο Κώστας Σημίτης ζητάει πρόωρες εκλογές (ΣΚΑΪ).
Να θυμίσουμε ότι είναι ο πολιτικός που έχει πει και έχει γράψει πολλές φορές ότι ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι το έλλειμμα πολιτικής σταθερότητας, γιατί οι κυβερνήσεις δεν κλείνουν τον κοινοβουλευτικό κύκλο τους.
Προφανώς για τον πρώην πρωθυπουργό η σημερινή κυβέρνηση δεν ανήκει στις κανονικές κυβερνήσεις. Είναι κάτι άλλο.
Μια εξαίρεση και μάλιστα δυσάρεστη. Και, ως τέτοια, πρέπει να εξουδετερωθεί.
Το ίδιο ακριβώς σκέφτονται ορισμένοι εκ των δανειστών, η αξιωματική αντιπολίτευση, η Δημοκρατική Συμπαράταξη (όχι όλα τα στελέχη της) και η διαπλοκή.
Επιπλέον ο πρώην πρωθυπουργός δηλώνει ότι το φάντασμα του Grexit πλανάται απειλητικά πάνω από τη χώρα.
Είναι όμως αυτός που κατακεραύνωνε τις αντιπολιτεύσεις του καιρού του γιατί κινδυνολογούσαν ασυστόλως, δημαγωγούσαν ανενδοίαστα και πετροβολούσαν χωρίς σταματημό τις κυβερνήσεις προβλέποντας ερειπιώνες.
Θύμα αυτής της καταστροφολογικής ρητορικής ήταν και ο ίδιος.
Γιατί όμως ο κ. Σημίτης μετέρχεται μέσα τα οποία κάποτε θεωρούσε επικίνδυνα για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα, τη δημοκρατία; Τι άλλαξε;
Είναι απλό. Παραβιάστηκε ο κανόνας. Μέχρι το 2015 δύο κόμματα εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση και παρά τη μεταξύ τους αντιπαράθεση -σε κάποιες φάσεις μάλιστα ήταν ιδιαίτερα έντονη- οι βασικές ισορροπίες δεν απειλούνταν.
Το ίδιο έργο ανέβαινε στη σκηνή επί πολλά χρόνια. Απλώς οι νέοι σκηνοθέτες προσπαθούσαν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στην παράσταση και οι νέοι πρωταγωνιστές έδιναν την αίσθηση της ανανέωσης.
Οι θεατές, όμως, κουρασμένοι από τις συνεχείς επαναλήψεις, είπαν να πάνε σ' ένα διπλανό θέατρο, όπου οι συντελεστές ενός περιφερειακού θιάσου -λίγο αυτοδιαχειριζόμενος, λίγο χύμα, λίγο περιθωριακός, αλλά με μπόλικη αυτοπεποίθηση- υπόσχονταν ολοκαίνουργιο έργο με φρέσκα πρόσωπα και ρηξικέλευθες ιδέες.
Το έργο πράγματι ανέβηκε με τυμπανοκρουσίες, παραδόξως πήγε εξαιρετικά για κάμποσο διάστημα, έκοβε αβέρτα εισιτήρια («έδιωχνε κόσμο», που λένε στη γλώσσα της πιάτσας) και οι ειδικοί το αποθέωναν.
Οι ανταγωνιστές έπεσαν σε κατάθλιψη. Άλλος κατέβασε ρολά, άλλος πειραματίστηκε ανεπιτυχώς με κάποια πρωτόλεια που τα παρουσίασε ως καινοτόμα, άλλος πήγε περιοδεία στην επαρχία για καμιά αρπαχτή περιμένοντας να επιστρέψουν οι καλές μέρες.
Κάποια στιγμή όμως το πάθος υποχώρησε και η ρουτίνα έκανε την εμφάνιση της.
Το θέατρο άρχισε να χάνει θεατές. Ο σκηνοθέτης πάλεψε με νύχια και με δόντια να κρατήσει το κοινό, σκαρφίστηκε διάφορα τεχνάσματα, ωστόσο οι εισπράξεις μειώνονταν.
Αναθάρρησαν οι αποτυχημένοι και ξεκίνησαν άρον-άρον την προετοιμασία για να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη των θεατρόφιλων.
Τύπωσαν εισιτήρια, μοίρασαν προσκλήσεις, κάλεσαν κριτικούς, επισήμους, τους γνωστούς κοσμικούς, μόνο την ημερομηνία της πρεμιέρας άφησαν ανοιχτή.
Οι περίεργοι που μαζεύτηκαν έξω από το θέατρο για να χαζέψουν τις φωτογραφίες της πολυδιαφημισμένης υπερπαραγωγής που έχει μεγάλους χορηγούς (ντόπιους και ξένους) διαπίστωσαν ότι πρόκειται για το ίδιο έργο που είχε κατέβει κακήν κακώς πριν από μερικά χρόνια με τον ίδιο σκηνοθέτη και τους ίδιους πρωταγωνιστές τους οποίους είχαν γιουχάρει.
Αφόρητη πλήξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου