Κοιτάζοντας πίσω από τους λόφους… των σκουπιδιών

Ας ξαναθυμηθούμε λίγο πώς φτάσαμε εδώ.

Κοιτάζοντας πίσω από τους λόφους… των σκουπιδιών

Ας ξαναθυμηθούμε λίγο πώς φτάσαμε εδώ. Το Ελεγκτικό Συνέδριο αποφάσισε να θεωρήσει αντισυνταγματικές τις ανανεώσεις των συμβάσεων των εργαζομένων στην καθαριότητα στους δήμους, ζητώντας παράλληλα να μην καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους.

Αναφερόμαστε στους πλέον επισφαλείς εργαζομένους, με τους χαμηλότερους μισθούς, σε έναν εργασιακό χώρο με τους μεγαλύτερους δείκτες εργατικών ατυχημάτων (ενίοτε θανατηφόρων), οι οποίοι κάνουν μια δουλειά που -καλό είναι να το θυμούνται οι κήνσορες του κοινωνικού αυτοματισμού- κανείς μας δεν θα ήθελε να κάνει.

Απόκληροι, λοιπόν, ακόμα και από τα ίδια τους τα συνδικάτα, που οι επικεφαλής τους ολοφύρονται για τις δουλειές και τα δεδουλευμένα τους. Τα συνδικάτα, που με ευθύνη των παρατάξεων του παλιού δικομματισμού, αρνούνται πεισματικά να εντάξουν σε αυτά τους συμβασιούχους για… να μην αλλοιωθούν οι παραταξιακοί συσχετισμοί.

Προφανώς, καλά έκανε η κυβέρνηση που ανανέωνε τις συμβάσεις τους, που δεν τους άφησε έρμαια στις διαθέσεις των πατρώνων των τοπικών πελατειακών δικτύων, που δεν επέτρεψε, ως ένα σημείο, την επέλαση των εργολάβων.

Αν είναι κάτι για τον οποίο πρέπει να την κατηγορήσουμε, είναι ότι δεν κατανόησε πως οι ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή, καθώς συνοδεύονται και από ένα ασφυκτικό νομικό πλαίσιο, που μπορεί να ανασύρεται όποτε υπάρχει ανάγκη. Έχει ευθύνη (η κυβέρνηση) γιατί θεώρησε ότι ο πολιτικός βολονταρισμός ή ο νομικός ακτιβισμός (sic) με δυσμενείς συσχετισμούς, χωρίς μάλιστα τη στήριξη από τους συνδικαλιστικούς φορείς των εργαζομένων, θα αρκούσαν για να αντιμετωπίσουν τη βαθιά διείσδυση των εργολαβικών συμφερόντων στο πολιτικό σύστημα. Έχει, κυρίως, την ευθύνη γιατί μέχρι τώρα, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την εξάπλωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο Δημόσιο.

Ας δούμε λοιπόν… πίσω από τους λόφους των σκουπιδιών, τη στρατηγική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού να μετατρέψει το Δημόσιο σε μια απέραντη δυστοπία με συμβασιούχους και την «ιδιωτική πρωτοβουλία» με την οικονομική τεχνολογία του καλού βαλκανικού παρασιτικού καπιταλισμού που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.

Και, μάλλον, όλοι γνωρίζουμε πως η αναμενόμενη τροπολογία του Υπουργείου Εσωτερικών δεν αντιμετωπίζει τον παραπάνω κίνδυνο. Κερδίζει όμως χρόνο, κυρίως χρόνο δουλειάς και αμοιβής που την έχουν ανάγκη οι συμβασιούχοι στην καθαριότητα, κόβοντας ταυτόχρονα την «όρεξη» στους εργολάβους που καραδοκούν, δίνοντας τη δυνατότητα να καλυφθούν οι θέσεις με μόνιμο προσωπικό.

Δεν πρόκειται για λύση, αλλά για ένα βήμα που μπορεί να οδηγήσει στη λύση, την οποία οφείλει να διασφαλίσει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Με νομοθετικές πρωτοβουλίες που να «αποσυναρμολογούν» τους μηχανισμούς της επισφάλειας και των εργολάβων, με τη καθιέρωση τη μιας και μοναδικής εργασιακής σχέσης στο Δημόσιο.

* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ

ΠΗΓΗ