Το (μετά) ΠΑΣΟΚ είναι εδώ…
Νικόλ Λειβαδάρη
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών για τον αρχηγό του νέου πολιτικού φορέα είναι ΠΑΣΟΚ. Καθαρά ΠΑΣΟΚ, είτε στον δεύτερο γύρο κερδίσει η Φώφη, είτε ο Ανδρουλάκης. Και η απάντηση στο βασικό πολιτικό δίλημμα είναι Κεντροαριστερά. Κέντρο και αριστερά, και σίγουρα όχι κεντροδεξιά.
Το εάν αυτή η κεντροαριστερά μπορεί και νοείται να σημαίνει και αντι-αριστερά ίσως φανεί τις επόμενες μέρες, ίσως την επόμενη Κυριακή και σίγουρα τους επόμενους μήνες. Όταν ο νέος φορέας, εκτός από νέο αρχηγό, θα έχει αποκτήσει – λογικά – και πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα.
Εως τότε, το βέβαιο είναι ότι υπάρχει – δυνητικός τουλάχιστον – πολιτικός χώρος, υπάρχει προσδοκία, και υπάρχουν και δομικά, αξιακά ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η επιλογή 210.264 ανθρώπων να πάνε χθες να εκλέξουν τον αρχηγό ενός κόμματος που ακόμη δεν υπάρχει.
Κι εάν εδώ οι αριθμητικές προσεγγίσεις μπορούν να εμπεριέχουν και πολιτικά μηνύματα, οι βασικές συγκρίσεις ίσως είναι χρήσιμες: Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει 341.390 ψήφους και το Ποτάμι 222.166 ψήφους. Αθροιστικά, δηλαδή, τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα που είχαν υποψηφίους στην χθεσινή εκλογή είχαν πάρει 563.556 ψήφους. Το 2012, στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ με μοναδικό υποψήφιο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε λάβει 230.105 ψήφους επί συνόλου 236.151. Και το 2015 η Φώφη Γεννηματά είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παίρνοντας 26.868 ψήφους από τους 52.388 που είχαν βρεθεί στις κάλπες.
Τουτέστιν, ο αριθμός των χθεσινών ψηφοφόρων φθάνει στο 37% των ψήφων που είχαν πάρει μαζί ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι το 2015, είναι σχεδόν αντίστοιχος με εκείνον που είχε προσελκύσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος το 2012, και τετραπλάσιος όσων είχαν προσέλθει στην εκλογή για την ανάδειξη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ το 2015.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για έναν αριθμό όχι θεαματικό, αλλά σημαντικό και ικανό να διαμορφώσει και να επηρεάσει πολιτικές εξελίξεις. Και, κυρίως, πρόκειται για έναν αριθμό που υπερέβη το πολιτικό και προγραμματικό κενό των υποψηφίων στην διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας.
Το εάν αυτοί οι ψηφοφόροι είναι τα – ηλικιωμένα πια – παιδιά του σκληρού παλαιοπασοκικού μηχανισμού, εκδρομείς της μνημονιακής πολιτικής απογοήτευσης, «λαθρεπιβάτες» με ιδιοτελείς σκοπούς, ή όλα αυτά και πολλά άλλα μαζί, θα φανεί συν τω χρόνο. Όπως θα φανεί, παράλληλα με την εξέλιξη και τις ταυτοτικές επιλογές του νέου φορέα, και το εάν θα παραμείνουν στο τρένο έως τις εθνικές κάλπες.
Εκ του χθεσινού αποτελέσματος, ωστόσο, προκύπτουν ήδη προφανή κριτήρια και πολιτικές επιλογές: Η Φώφη Γεννηματά υπερψηφίστηκε, και δη με μεγάλη διαφορά, ως το πρόσωπο της κεντροαριστεράς που μπορεί να συνομιλεί ακόμη με τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και, πιθανώς, να συνομιλήσει και με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ όταν το απαιτήσει η πολιτική συγκυρία.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ψηφίστηκε ως η υπόσχεση του «νέου ΠΑΣΟΚ» αλλά και ως η σύγχρονη συνέχεια του «μοντέλου Βενιζέλου». Ο ίδιος αρνείται την συγκεκριμένη κληρονομιά, αλλά μένει να το επιβεβαιώσει και στην πράξη.
Ο Γιώργος Καμίνης έμεινε τρίτος ως ο εκπρόσωπος ενός μετα-σημιτικού εκσυγχρονιστικού Κέντρου με εμφανή φιλελεύθερη προσέγγιση. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης πλήρωσε με την τέταρτη θέση ένα θολό «μοντέλο Μακρόν» με επικίνδυνες ταλαντεύσεις προς την κεντροδεξιά.
Πρόκειται για επιλογές και μηνύματα που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ούτε από τους υποψηφίους της επόμενης Κυριακής, ούτε από το σύνολο των πρωταγωνιστών του πολιτικού χάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου