Θανατηφόρα λιτότητα

Θανατηφόρα λιτότητα

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ*

Ας υποθέσουμε, όπως ο Καρυωτάκης, πως «δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου»· πως η χώρα δεν βρίσκεται στον γκρεμό, πως αποκατέστησε τα δύο βασικά ισοζύγιά της, αφού από αμφότερα αποσπά πλεονάσματα αντί των χρονίων ελλειμμάτων.

Ας υποθέσουμε πως το Μνημόνιο εκπνέει και πως στο εξής η χώρα, αντί της «αλληλεγγύης» των εταίρων, προσέρχεται στις αγορές του χρήματος. Αραγε, στις νέες συνθήκες, που η κυβέρνηση ευαγγελίζεται και παντοιοτρόπως πασχίζει να διαπιστεύσει, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να διασκεδάσει την ελληνική απαισιοδοξία, να προσφέρει κάποια ελάχιστη ελπίδα για το μέλλον; Απλό ερώτημα, δύσκολη έως αδύνατη η απάντηση.

Πέντε μικρές αλήθειες, ένα μεγάλο ψέμα

Πέντε μικρές αλήθειες, ένα μεγάλο ψέμα

του Γιάννη Βαρουφάκη

Ακούγοντας τους ηγέτες μας, στην ΕΕ και στην Αθήνα, να μιλούν για την ελληνική οικονομία, είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς (ιδίως αν δεν ζει στην Ελλάδα) στην πλάνη ότι έχει επέλθει η σταθεροποίηση και, όπου να ’ναι, έρχεται η πολυπόθητη ανάκαμψη. Κάθε μεγάλο ψέμα στηρίζεται, όπως έλεγε και ο πρώτος διδάξας, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, σε πολλές μικρές αλήθειες. Σε μυθεύματα τα οποία όμως στον πυρήνα τους κρύβουν πραγματικά στοιχεία. Πέντε από αυτά τα μυθεύματα, τα οποία θεμελιώνουν το Μέγα Ψέμα των Ημερών, βασίζονται στα εξής σωστά στοιχεία:

Εμείς και ο ΟΟΣΑ: Λάδι, χαβιάρι και φουά γκρα

Εμείς και ο ΟΟΣΑ: Λάδι, χαβιάρι και φουά γκρα

Τσακαλώτος Ευκλείδης

Μετά από την οικονομική αναποτελεσματικότητα και το κοινωνικό τσουνάμι των μνημονιακών πολιτικών, φθάνουμε στο στάδιο του απόλυτου παραλογισμού. Μαθαίνουμε από τον ΟΟΣΑ ότι θα μπορούσαμε να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα του ελαιολάδου μας αν επιτρέπαμε την πρόσμειξη με κατώτερης ποιότητας φυτικά λάδια. Με αυτόν τον τρόπο θα έπεφτε η τιμή και θα αυξάνονταν οι πωλήσεις μας στις διεθνείς αγορές. Φαντάζομαι ότι την ίδια ώρα ο διεθνής οργανισμός συμβουλεύει τους Γάλλους να αλλοιώσουν το φουά γκρα (από χήνα) με συκωτάκια γύπα και τους Ρώσους το χαβιάρι τους με ταραμά - είναι κανείς και καμία που αμφιβάλλει ότι θα έπεφτε η τιμή αυτών των προϊόντων μετά από αυτή τη ρηξικέλευθη παρέμβαση μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος;

Φαύλος κύκλος

Φαύλος κύκλος

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι υπερτριπλάσιο του αρχικά αναμενόμενου και δεσμεύεται ότι αυτό «θα επιστραφεί στην κοινωνία», στους χαμηλοσυνταξιούχους και ενστόλους, υπό τον όρο ότι πλεόνασμα διατηρείται τα επόμενα έτη.

Η αξιωματική αντιπολίτευση περιορίζεται στην αμφισβήτηση του πλεονάσματος, υποστηρίζοντας ότι είναι «εικονικό», αφού το Δημόσιο δεν καταβάλλει τις οφειλές του. Παράλληλα, από τις τάξεις της κάποιοι διεκδικούν «πραγματικό» δημοσιονομικό πλεόνασμα, ως «προϋπόθεση» για απεξάρτηση της χώρας από τις αγορές και άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Η σύγχυση γύρω από την έννοια και τις επιπτώσεις του πρωτογενούς πλεονάσματος παραμένει και επιτείνεται.

Δημοσιονομική πολιτική, παραγωγική ανασυγκρότηση και Αριστερά

Δημοσιονομική πολιτική, παραγωγική ανασυγκρότηση και Αριστερά

του Ευκλείδη Τσακαλώτου

 Στην πρόσφατη συζήτηση εντός της Αριστεράς για τον ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής πρέπει να ξεχωρίσουμε τα πρωτεύοντα από τα δευτερεύοντα ζητήματα. Πρέπει καταρχάς να διαχωρίσουμε τον ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής στη διάρκεια μιας κρίσης, ή όταν υπάρχει στενότητα χρηματοδοτικών πηγών, από την μία, και σε κανονικές συνθήκες από την άλλη. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η Αριστερά εντάσσει αυτή τη ζήτηση στο πιο σημαντικό ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.

Οι περιπέτειες του ελληνικού δημόσιου χρέους

Οι περιπέτειες του ελληνικού δημόσιου χρέους

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ*

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Προέκυψε από την επέκταση του κράτους. Το κράτος είχε παραμείνει μεταπολεμικά μικρό, μόλις στο 20% του ΑΕΠ την περίοδο 1944-1974. Η Ν.Δ. προέβη σε μαζικές κρατικοποιήσεις την περίοδο 1974-1981, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, και σε σταδιακή επέκταση της δημόσιας διοίκησης, ενώ το ΠΑΣΟΚ προσέθεσε το κοινωνικό κράτος με το εθνικό σύστημα υγείας, το συνταξιοδοτικό και την επέκταση της ανώτατης παιδείας. Η αύξηση των δημοσίων δαπανών την περίοδο 1974-1990 διαμόρφωσε ένα κρατικό σύστημα κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα με τα γνωστά «4 δεκάρια», δηλαδή με τη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τις συντάξεις και την παιδεία-άμυνα να απορροφούν κάθε μία περίπου το 10% του ΑΕΠ.

Τα νομικά της διαγραφής του χρέους

Τα νομικά της διαγραφής του χρέους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Οι αλλοδαποί που δανείζουν χρήματα σε κάποιο κράτος δεν μπορούν (...) να περιμένουν από αυτό να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του». Δήλωση της Νότιας Αφρικής στην Επιτροπή της Συνθήκης της Χάγης για την Κωδικοποίηση του Διεθνούς Δικαίου (1930).

ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΜΑΣ ΘΑΒΟΥΝ

ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΜΑΣ ΘΑΒΟΥΝ

καρτέσιος

 Θα ήθελα πολύ να πιστέψω όλα αυτά που λέει ο Αντώνης Σαμαράς για το τέλος της κρίσης. Θα ήθελα πραγματικά, όταν λέει ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο να μην εννοεί ότι μπαίνουμε σ’ ένα επόμενο και χειρότερο Μνημόνιο. Θα ήθελα όταν λέει ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο να μην εννοεί ότι απλώς σταματά ο δανεισμός και συνεχίζεται η αποπληρωμή και τα νέα μέτρα εξαθλίωσης.

Το άτοπον του απεχθούς

Το άτοπον του απεχθούς

του Γιαννη Βαρουφακη

photo: dave.thediver@Flickr

Ερώτημα: Πότε έχει νόημα να χαρακτηρίσει μια κυβέρνηση το δημόσιο χρέος ως απεχθές; 

Απάντηση: Όταν έχει αποφασίσει, μονομερώς, ότι δεν θα το αποπληρώσει και ότι ούτε καν θα μπει σε καμία διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους δανειστές της.

Όταν ο αμερικανικός στρατός εισέβαλε στο Ιράκ και οι ΗΠΑ εγκατέστησαν δική τους «κυβέρνηση» στην Βαγδάτη, το πρώτο πράγμα που έκανε (υπό τις διαταγές της Ουάσινγκτον βέβαια) η νέα «κυβέρνηση» ήταν να κηρύξει το δημόσιο χρέος της χώρας «απεχθές». Όταν εξελέγη στην Προεδρία του Ισημερινού ο αριστερός Κορέα, πρώτη του κίνηση ήταν να χαρακτηρίσει το δημόσιο χρέος που κληρονόμησε η κυβέρνησή του «απεχθές». Και στις δύο περιπτώσεις το δημόσιο χρέος κηρύχθηκε «απεχθές» από κυβερνήσεις ή δυνάμεις κατοχής που αποφάσισαν ότι 

Οι ανάξιοι πλούσιοι

Krugman Paul-The New York Times

Η πραγματικότητα της αυξανόμενης ανισότητας στην Αμερική είναι εμφανής. Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι πραγματικοί μισθοί του κατώτερου μισού του εργατικού δυναμικού έχουν παραμείνει ίδιοι ή έχουν μειωθεί, ενώ τα εισοδήματα του ανώτερου 1% έχουν σχεδόν τετραπλασιαστεί (και τα εισοδήματα του ανώτερου 0,1% έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο). Ενώ μπορούμε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε στις ΗΠΑ μία σοβαρή συζήτηση γύρω από το τί πρέπει να κάνουμε για αυτή την κατάσταση, το ίδιο το γεγονός - ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός όπως είναι σήμερα υποσκάπτει τα θεμέλια της μεσαίας τάξης - παρουσιάζεται σαν να μην πρέπει καν να αποτελεί θέμα συζήτησης. Αλλά αποτελεί.

Το χρέος έγινε ιδιωτικό

Το χρέος έγινε ιδιωτικό

Του Νίκου Ξυδάκη

Η επικείμενη υπερφορολόγηση ακίνητης περιουσίας, με κριτήριο την κατοχή και όχι την πρόσοδο, και με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, υπερδιπλάσιες των τρεχουσών αγοραίων τιμών, υπολογίζεται να αποφέρει έσοδα περί τα 4 δισ. ευρώ, έναντι περίπου 500 εκατ. το 2012 και άνω των 2,5 δισ. το 2013 από την ίδια πηγή. Πλήττονται οι μικροϊδιοκτήτες· οι μεγάλες περιουσίες ελαφρύνονται συγκριτικά. Για το 2014 έχουν προϋπολογιστεί συνολικά περί τα 11 δισ. ευρώ φόρων, οι περισσότεροι από μισθωτούς και συνταξιούχους. Κάπως έτσι θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα.

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!

Του Νίκου Μπογιόπουλου από enikos

«Ολοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι»,απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:

Επικοινωνιακή διαχείριση και πραγματικότητα της ανάκαμψης

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η έκφραση ‘ομίχλη του πολέμου’ στα αγγλικά αποδίδει το απρόβλεπτο της μάχης, το εγγενές χάος της πολεμικής σύγκρουσης. Οι αντίπαλοι φροντίζουν να μεγαλώσουν την ‘ομίχλη του πολέμου’ με ψέματα και παραπλανητικές κινήσεις. Την τελευταία τριετία  η χώρα μας ζει τον αγριότερο ταξικό πόλεμο από τη δεκαετία του ’40 κι έχει δώσει νέο νόημα στην ‘ομίχλη του πολέμου’.

Τι κρύβεται πίσω από το πρωτογενές πλεόνασμα

Τι κρύβεται πίσω από το πρωτογενές πλεόνασμα

Κουτεντάκης Φραγκίσκος

Το πρωτογενές πλεόνασμα που προέκυψε στο επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2013 και ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες αποτελεί οπωσδήποτε το τελευταίο χαρτί της κυβέρνησης στην αγωνιώδη προσπάθειά της να παρουσιάσει κάποια επιτυχία. Σύμφωνα λοιπόν με το τελευταίο δελτίο εκτέλεσης του Προϋπολογισμού Κεντρικής Κυβέρνησης, υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 2,55 δισ. έναντι πρόβλεψης του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος για έλλειμμα 3,14 δισ., έχουμε δηλαδή μια εντυπωσιακή υπερκάλυψη του στόχου κατά 5,7 δισ. ευρώ! Αξίζει να εξετάσουμε τι κρύβεται πίσω από αυτή την δημοσιονομική εικόνα.

Έφερε το ευρώ ανάπτυξη;

Τάσος Κουράκης:Σπρώχνουν το 70% των μαθητών προς μια φτηνή κατάρτιση

http://stokokkino.gr/

Καλά τα λέει ο Κρούγκμαν, αλλά ποιός τον ακούει;

Καλά τα λέει ο Κρούγκμαν, αλλά ποιός τον ακούει;

Κ.Λαπαβίτσας

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Κρούγκμαν στους Νιου Υορκ Τάιμς - το οποίο αναπαράγει ανερυθρίαστα το Βήμα (31/8/2013) - συγκρίνει την κρίση της Ελλάδας με την κρίση της Ινδονησίας το 1997-98.

Γράφει ο Κρούγκμαν:

"Η περίοδος πριν από την ασιατική κρίση είχε πολλές ομοιότητες με την κρίση που πλήττει σήμερα την Ελλάδα, την Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.  Και στις δύο περιπτώσεις, αφετηρία ήταν η υπερβολική αισιοδοξία του ιδιωτικού τομέα, με τεράστιες ροές δανεισμού από το εξωτερικό να πηγαίνει κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Και στις δυο περιπτώσεις, η αισιοδοξία μετατράπηκε σε απαισιοδοξία με εκπληκτική ταχύτητα, επισπεύδοντας την κρίση".

Το ελληνικό ζήτημα στις φαντασιώσεις των Γερμανών πολιτικών

Το ελληνικό ζήτημα στις φαντασιώσεις των Γερμανών πολιτικών

Σταθάκης Γιώργος

"Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει μπει στο ευρώ και αυτή ευθύνεται για την ευρωπαϊκή κρίση". "Θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας". Αυτό μπορεί να είναι 10 δισ., μπορεί να είναι και 77 δισ. "Δεν θα υπάρξουν νέα Μνημόνια σε άλλες χώρες μετά την ελληνική εμπειρία". "Δεν μπορείς να αναμορφώσεις μία χώρα με έξωθεν παρεμβάσεις". "Κανένα κούρεμα του ελληνικού χρέους". "Η Ελλάδα να πληρώσει τα δάνειά της από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, κατ' αναλογία μίας εταιρείας που πτωχεύει".

Διαρκής επιδείνωση του ελληνικού δημόσιου χρέους

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Οχι, καθόλου καλά δεν πάει το δημόσιο χρέος της χώρας μας, παρά τα ανείπωτα οικονομικά και κοινωνικά δεινά που υφίστανται οι Ελληνες στο όνομα της δήθεν τιθάσευσής του. Σαν να μην έφτανε η διαρκής καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία από μόνη της θα ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα πράγματα γίνονται χειρότερα από την εκ νέου αύξηση του απόλυτου ποσού του δημόσιου χρέους και μετά την καταλήστευση όσων δυστυχών κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα, μετά το «κούρεμα» και την «επαναγορά» που υπέστησαν.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο πακέτο διάσωσης, αλλά διέξοδο

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο πακέτο διάσωσης, αλλά διέξοδο

Λαπαβίτσας Κώστας -The Guardian

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μείζον θέμα των γερμανικών εκλογών καθώς οι πολιτικοί της αντιπαρατίθενται για την αποτελεσματικότητα της ευρωπαϊκής παρέμβασης και για την πιθανή απώλεια των χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων. Ο ισχυρός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δήλωσε ανοιχτά ότι θα υπάρξει ακόμη ένα πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα με μικρότερα όμως ποσά. Το ΔΝΤ, από την άλλη, πιέζει την Ε.Ε. να αποδεχτεί την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση αντανακλάται και στην Ελλάδα, με κυβερνητικές πηγές να αφήνουν να εννοηθεί ότι θα υπάρξει ελάφρυνση του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, το τραπεζικό λόμπι να επιχειρηματολογεί εναντίον της αναδιάρθρωσης και την αντιπολίτευση να καταγγέλλει την παρέμβαση στο σύνολό της.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Χώρα θαυμάτων η Ελλάδα, αφού πορεύεται αντίθετα από τον υπόλοιπο κόσμο. Το κλείσιμο υπηρεσιών και επιχειρήσεων, οι μαζικές απολύσεις προβάλλονται ως «διοικητικές μεταρρυθμίσεις», αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο κοινωνικό και οικονομικό σύνολο.

Οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου διεκδικούν εύσημα κάθε φορά που η απασχόληση αυξάνεται. Στη χώρα μας, ο συμπαθής υπουργός «διοικητικών μεταρρυθμίσεων» διεκδικεί επίσης δημόσιο έπαινο, όμως όχι επειδή την αυξάνει, αλλά επειδή τη μειώνει, μέσω τυφλών απολύσεων και διαθεσιμότητος. Πέραν τούτου, όταν οι απολύσεις πλήττουν κατά προτεραιότητα εκπαίδευση και υγεία, πεδία με άμεση κοινωνική ανταπόκριση, σε χώρα που κατ' εξοχήν υστερεί σε αυτούς ακριβώς τους τομείς, η κυβέρνηση θα έπρεπε τουλάχιστον να απολογείται, αντί να περιφέρει θριαμβευτικά τα «επιτεύγματά» της. Στη Γαλλία, ενώ οι δαπάνες καθηλώνονται, στην εκπαίδευση και την υγεία αυξάνονται κατά 3%.