Mόλις ξεσπάσει η επανάσταση κατάματα θα σας κοιτάξω

Το υπόσχομαι

του Κώστα Κρεμμύδα

Τέσσερις είναι οι εποχές του χρόνου

Μια εποχή για την επανάσταση.

Μια εποχή που θρηνεί την επανάσταση.

Μια εποχή που νοσταλγεί την επανάσταση.

Μια εποχή που προετοιμάζει την επανάσταση:

η δικιά μας.

Την Ειρήνη την κυνήγησαν οι ερινύες κι απ’ το Άργος.

Τον Δημήτρη τ’ αφεντικά του απ’ του Ζάρα.

Τον Έκτορα τον έδιωξαν απ’ το σπίτι του […] Οι γυναίκες μας έσμιξαν

με τους φίλους μας κι εμείς με τις γυναίκες των φίλων μας.

Όσοι έτυχε να έχουμε ακόμα μικρά παιδιά

καθίσαμε και τα μαγειρέψαμε. Πάντα έτσι συμβαίνει.

Πριν την Επανάσταση.

(Σωτήρης Παστάκας, από τη συλλογή «Χαμένο Κορμί»)

 

Να ρίξω κι εγώ εκ των υστέρων την πρότασή μου (τόσες πέσανε) στο τραπέζι: οι μετανάστες έπρεπε να πάνε στου Τζιάνι Βερσάτσε, απ’ όπου η Διαμαντοπούλου προμηθεύεται τα μοντελάκια της, εξ ου και το προσωνύμιο «συνολάκι» που επιφυλάσσουν οι πανεπιστημιακοί για την ατσαλάκωτη∙ της οποίας το στιλ προφανώς έθελξε τους συγκυβερνήτες του ΔΟΛ, τότε που προσπαθούσαν να την πλασάρουν, ανεπιτυχώς, για τη διεκδίκηση της αρχηγίας του πανελληνίου σοσιαλιστικού κινήματος. (Ασχολίαστος τίτλος του κυβερνητικού κόμματος).

Άλλωστε ο Βερσάτσε δεν ήταν παρά ένα φτωχόπαιδο του ιταλικού νότου, γεγονός που προφανώς ευαισθητοποίησε την υπουργό Παιδείας έναντι των «λαθρομεταναστών», όπως τους θέλει κι η άλλη πρωθιέρεια της δημοκρατίας μας Έλλη Στάη.

Από του να πάνε πάντως στο σπίτι της αρμοδίας υφυπουργού και να ακούνε τραγούδια του ακατανόμαστου συζύγου, χίλιες φορές η απέλαση. Χώρια που κινδύνευαν ν’ αναλάβει τη διαδικασία επαναπατρισμού τους, όπως έγινε με τους ομογενείς της Αιγύπτου, ο υφυπουργός με το σπινθηροβόλο βλέμμα κ. Δόλλης –αγνώστων λοιπών στοιχείων. (48 συσκέψεις επί χάρτου τούς πήρε το όλον εγχείρημα των 182 επιβατών, υπό τις επευφημίες των κρατικών μέσων. Μετά από αυτό υπάρχει Έλληνας που πιστεύει πως με τέτοιους πολιτικούς θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία;).

Με Βανδή και Μπεζεντάκου

Από την άλλη η Νομική, και τα Πανεπιστήμια γενικώς, δεν είναι για να διεκδικούμε το δίκιο μας, ή να καλλιεργούμε ιδέες. Τα Πανεπιστήμια είναι χώροι ευρέσεως εργασίας, κάτι σαν τις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ στο πιο γκλάμουρους, είναι για να μαζεύονται οι νέοι να γαλουχούνται από τον Βουλγαράκη και τον Ρουσόπουλο, να φοράνε πράσινα και μπλε μπλουζάκια φωνάζοντας συνθήματα, όταν καταμετρούν τις ψήφους στα φοιτητικά, να ακούνε Βανδή, στην καλύτερη και Στέλλα Μπεζεντάκου, στη χειρότερη. 

Και βέβαια  να καταλάβουν οι παράνομοι πως τέλειωσαν τα ψωμιά τους: οι καλύτεροι στην ιστορία τους Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν, τα έργα χορτάριασαν και μετατράπηκαν σε σκουπιδότοπους  –ευτυχώς έχουμε το Badminton για να κάνει εκφωνήσεις ο Κωστάλας–, τα παλιόπανα που κρέμασε η Αγγελοπούλου, για να κρύψει τις μοναδικές αποθήκες του ΟΛΠ, ξέμειναν, όπως και το «Αίολος Κεντέρης», για να μας θυμίζουν τα μεγαλεία.

Άλλωστε ο Μπόμπολας ασχολείται τώρα με σκουπίδια, δεν κάνει κατασκευές. Χώρια που τα μεροκάματα πλέον δεν τα ρίχνει ο ανταγωνισμός με τους ξένους, αλλά η Τρόικα, και το ανασφάλιστο δεν αποτελεί κίνητρο, αλλά νόμιμο καθεστώς. 

Κι όσοι εργάτες ήταν να σκοτωθούν, σκοτώθηκαν δίχως ακόμα να ξέρουμε, οι ανόσιοι, ονόματα και ακριβή αριθμό, που δυστυχώς είναι πολύ μεγαλύτερος των επισήμως είκοσι. Ενδεχομένως τώρα ν’ αυξηθούν οι νεκροί, αν προστεθούν και κάποιοι από τους απεργούς πείνας, που λησμονήσαμε, ξιφουλκώντας για τον τόπο της απεργίας και το άσυλο! 

Είναι μια από τις θεμελιώδεις επιτυχίες του γκεμπελισμού που αξιοποιεί μεθοδικά η κυβέρνηση για να πετύχει «την πλήρη αρμονία στις σχέσεις του Παπανδρέου με τον ελληνικό λαό». Με κάθε μέσον να καμφθούν οι αντιστάσεις, και να εξαρθεί η ανοχή, ή η άγνοια της αναπόφευκτης καταστροφής, ως ηρωισμός και φιλοπατρία. (Για ηλιθιότητα δεν λέει κανείς τίποτα. Άλλωστε πού να βρούμε καιρό να σκεφτούμε καθηλωμένοι στις οθόνες και ξεχασμένοι με τα τόσα μαγειρέματα που μας σερβίρουν). 

Πατέντα Γιωργάκη

Όλο αυτό το ενορχηστρωμένο θέατρο, όπου από τη μια κάποιοι διακινδυνεύουν τη ζωή τους  –όσο απαξιωμένη κι αν είναι– κι από την άλλη ο Τσίμας να κουβεντιάζει με τη Γιαννάκου για …το άσυλο, η Διαμαντοπούλου για σεκιουριτάδες, ο φωτεινός παντογνώστης Κύρτσος για το ενδεχόμενο να μπει κάποιος στη Νομική με πιστόλι, και η κ. Φραγκουδάκη για «επαναστάτες» της στραβά αρμενίζουσας Αριστεράς που είχαν ως στόχο «να πλήξουν την κυβέρνηση προκαλώντας κρίση με την τελείως ανεύθυνη πολιτική τους»(!), δεν αποτελεί παρά ένα κράμα κυνισμού και παρακμής, που δεν μπορεί να σχετίζεται με τη δημοκρατία.

Είναι πατέντα Γιωργάκη, με τον περισπούδαστο Λοβέρδο να σκοτώνει συνταξιούχους και να επιχειρηματολογεί περί αναιμάκτου ευθανασίας, ή να προσπερνά τα ράντζα και τους νεκρούς από έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, και ο δυναμικός ανήρ να ομιλεί περί πολυφαρμακίας, ή ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Λες κι ευθυνόταν η μάνα μου –ώρες στα εξωτερικά ιατρεία (γιατί δεν ήταν υπουργός να κινητοποιηθούν κανάλια)– για τη μηχανοργάνωση της χώρας. Αλλά για ν’ αποκτήσουμε ταξική συνείδηση δε χρειάζεται να καταφύγουμε στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Αρκεί μια επίσκεψη σ’ εφημερία του Ευαγγελισμού, ή του Ερυθρού.

 

Όταν συμβαίνουν σε εθνικώς ομοιογενείς «και δια της θεσπίσεως δικαίου ιθαγένειας, που βασίζεται, στο σταθερό κριτήριο του «δικαίου του αίματος» (ius sanguinis)», (από τα ομώνυμα πορτοκάλια), όπως πρόσφατα αποφάσισε το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ, τι μπορεί να περιμένουν, από αυτήν τη χώρα, μετανάστες, και μάλιστα «λαθραίοι»;

Η μοναξιά είναι κατοχή και θέλει αντάρτικο, έγραφε ο Γρηγόρης Σακαλής. Τα παιδιά μας τα μαγειρέψαμε και τα φάγαμε. Αν έχει δίκιο ο Σωτήρης Παστάκας, τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα, αφού «Πάντα έτσι συμβαίνει./ Πριν την Επανάσταση».

http://www.pressinaction.gr/politiki/item/1329-molis-ksespasei-i-epanastasi-katamata-tha-sas-koitakso