Ελαφριές κουβέντες

Ελαφριές κουβέντες

Παναγιώτης Φραντζής Δευτέρα πρωί πήγα για κούρεμα σε ένα μικρό κομμωτήριο στη γειτονιά μου, που το δουλεύει μόνη μια κοπέλα και χρεώνει 11 ευρώ το κεφάλι. Νύσταζα και το μόνο που έφτανε στα αυτιά μου εκτός από το χριτς χρατς του ψαλιδιού, ήταν η μουσική από τα ηχεία – τυπική επιλογή για κομμωτήριο, ο σταθμός Athens DeeJay. Τα αναμενόμενα εισαγόμενα τραγούδια της λίστας, ανώδυνα έτοιμα σχόλια από τον παραγωγό, όλα σε στυλ απολύτως χαλαρό. Το δελτίο ειδήσεων είχε το χαρακτηριστικό χαρούμενο μπιτ για μουσική υπόκρουση και έναν παιχνιδιάρη εκφωνητή που διάβαζε σε αντίστοιχο τόνο τα νέα – δίνοντας έμφαση στο ότι όλα συμβαίνουν κάπου αλλού βεβαίως και όχι πάνω μας. Πρόσεξα ιδιαίτερα τι θέση καταλαμβάνει η πολιτική πραγματικότητα στον κόσμο του συγκεκριμένου σταθμού. «Μας ξανάρχεται η τρόικα» έλεγε η φωνή, έτσι απλά. Το αναπόφευκτο, το κακό που δεν χρειάζεται να ξέρουμε ακριβώς πώς και γιατί και ποιος μας το ’στειλε. Ένα ανώδυνο σχολιάκι. Ούτε καν. Σαν όλα να συνεχίζουν όπως πριν.   Βγαίνοντας μέτρησα τα κλεισμένα μαγαζιά, τα σκυθρωπά πρόσωπα στη στάση του λεωφορείου. Ήταν όντως εκεί. Υπήρχαν. Είπα να πιω έναν καφέ στην ήσυχη πλατεία Βαρνάβα παίρνοντας μαζί μου τις σελίδες του διηγήματος που έπρεπε να διορθώσω. Στο διπλανό τραπέζι ήρθαν και κάθισαν τρεις γυναίκες, νοικοκυρές, καθώς υποδήλωνε η ώρα της συνάντησής τους και όσα άθελά μου άκουσα λίγο αργότερα. Κανένα άγχος, καμία ιδιαίτερη ανησυχία, μια συζήτηση στο ρελαντί, κι όλα αυτά όχι Σάββατο ή Κυριακή, μα Δευτέρα μεσημέρι. Για περίπου μισή ώρα το θέμα ήταν το μαγείρεμα. Νομίζω ειδικότερα η προετοιμασία του τραπεζιού για το Πάσχα – ποιο κρέας, πώς το κόβεις, πώς το τσιγαρίζεις, και τα λοιπά. Όταν άκουσα τη λέξη ΟΑΕΔ συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και θέματα πιο πολιτικά στην ατζέντα. Αλλά ούτε ένα ουφ. Απλή αναφορά στη νέα κατάσταση με τα επιδόματα ή τις επιδοτήσεις, δεν κατάλαβα ακριβώς. Κάτι από αυτά που έπιανα δεν υπήρχε, όπως λέμε. Η εμφάνισή τους πρέπει να πω, ήταν απολύτως φυσική, χωρίς κάποια ιδιαίτερη περιποίηση. Και υπήρχε κούραση, είμαι σίγουρος, επάνω τους. Άρα η θλίψη και η ελαφρότητα δεν πολεμάνε από αντίπαλα χαρακώματα; Το προηγούμενο βράδυ, λέγαμε με κάποιους φίλους ότι η γενιά των πατεράδων μας ζει τη δική της άνοιξη. Οι δεξιοί ανακαλύπτουν έκπληκτοι τον κόσμο που ανοίγεται κάτω απ’ τα πόδια τους, στην άβυσσο της χρεοκοπίας του καπιταλισμού. Και οι αριστεροί έχουν ξανανιώσει επιστρέφοντας στις κομματικές διαδικασίες που εγκατέλειψαν πριν από είκοσι χρόνια διεκδικώντας μια ρεβάνς. Και στους μεν και στους δε, η πραγματικότητα τους δίνει έναν αέρα καινούργιας ζωής. Αντίθετα είναι οι νεότερες γενιές που μοιάζουν μαραμένες. Αλλά κι εκεί υπάρχει χώρος για πιο ανάλαφρες διαθέσεις. Γύρισα σπίτι, γιατί έπρεπε να κοιτάξω στο Διαδίκτυο για τίποτα καινούριες θέσεις εργασίας. Οι λέξεις κλειδιά «τροικα», «οαεδ», «μεροκαματο», κλπ. δεν ξεκλειδώνουν τίποτα από μόνες τους, μπορούν κάλλιστα να ανήκουν σε πολλούς κόσμους, σκέφτηκα. Όπως οι χιλιάδες δηλώσεις επιδοκιμασίας σε γκρουπ στο facebook. Και η προσπάθειά σου να χωρίσεις εδώ και τώρα σε παρατάξεις τους ανθρώπους, τις λέξεις τους και τις πρακτικές τους, είναι λάθος. Η πολιτική ένταξη είναι πρωτίστως μια υπόθεση επικοινωνίας, δηλαδή μια πράξη ξεκαθαρίσματος του νοήματος, που απαιτεί χρόνο και καλό κλίμα, και ψάξιμο στο παρακάτω. Για να σφραγιστεί από την πράξη των ανθρώπων αυτών της γειτονιάς. Που τους θέλεις ελαφρούς και συνειδητοποιημένους, βέβαιους για το δίκιο τους. Δευτέρα μετά το μαγείρεμα, ή Σάββατο, ή σε μέρες ξεσηκωμού. http://aristerovima.gr/blog.php?id=2102