Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να αφήσει στην τύχη του τον Ραχόι
Τόση κατανόηση από τον Πάπα της ευρωζώνης την περιμένατε;
Ο «αιρετικός» κύριος Σόιμπλε
Τάσος Παππάς
Τόση κατανόηση από τον Πάπα της ευρωζώνης την περιμένατε;
Για τον Σόιμπλε ο λόγος, που έριξε το βάρος του για να μην τιμωρηθούν τώρα Ισπανία και Πορτογαλία επειδή δεν έχουν πιάσει το στόχο του ελλείμματος, όπως προβλέπει το ιερό Σύμφωνο Σταθερότητας.
Αιρετικός λοιπόν ο άνθρωπος που σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν υπερασπίστηκε τις συμφωνίες και τις συνθήκες, όπως είχαν υπερασπιστεί τον επίσημο λόγο της εκκλησίας οι ιεροεξεταστές; Μην τσιμπάτε.
Ο πολιτικός που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του όταν επρόκειτο για την Ελλάδα με την ανάγωγη κυβέρνησή της δεν άλλαξε ξαφνικά απόψεις.
Απλώς θέλει να βοηθήσει τον εκλεκτό του Μαριάνο Ραχόι και μαζί μ' αυτόν (δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς) βοηθάει και τον κεντροαριστερό πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, ο οποίος ηγείται μιας κυβέρνησης την οποία στηρίζουν οι αμετανόητοι κομμουνιστές και οι ατίθασοι ριζοσπάστες του Μπλόκο.
Δεν θα μπορούσε να αφήσει στην τύχη του τον Ραχόι τώρα που προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση στην Ισπανία, η οποία θα επιβάλει μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ ώστε να επιστρέψει η χώρα στον ενάρετο κύκλο της δημοσιονομικής θηλιάς.
Άλλωστε ο Ραχόι δεν είναι και στα καλύτερα του. Αν και νικητής στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, οι εισαγγελείς της Ισπανίας τον έχουν περικυκλώσει.
Αυτός, ο πρώην ταμίας του κόμματος και σχεδόν όλη η ηγετική ομάδα της παράταξης αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες για διαφθορά. Αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, ελπίζει ο Σόιμπλε, ότι η δικαστική διερεύνηση της βρόμικης ιστορίας θα καθυστερήσει.
Ελπίζει επίσης ο Σόιμπλε ότι το απύλωτο μίσος των σοσιαλιστών για το Podemos (δείτε τις αναλογίες με τα δικά μας) θα υπερισχύσει και τελικά το κόμμα του Γκονζάλεθ θα κάνει αυτό που πρέπει και θα βάλει πλάτη στον Ραχόι.
Δυστυχώς ανάμεσα στο Λαϊκό Κόμμα και τους σοσιαλιστές της Ισπανίας οι διαφορές σε θέματα στρατηγικής είναι επουσιώδεις. Όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες χώρες.
Οι αποκλίσεις μεταξύ του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού και του επίσημου μεταρρυθμισμού της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας είναι μικρές.
Το λέει χαρακτηριστικά ο Μαρσέλ Γκοσέ: «Το δίλημμα είναι ανάμεσα σε μια απληστία χωρίς κανέναν ενδοιασμό και μια απληστία με τύψεις και με προσαρμογές δευτερεύουσας σημασίας» («Τι να κάνουμε; Διάλογος Αλέν Μπαντιού- Μαρσέλ Γκοσέ», εκδόσεις Πατάκη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου