Τι είδαμε στο Σύνταγμα

Τι είδαμε στο Σύνταγμα: Όταν ο περιβόητος "μέσος άνθρωπος" κατέβηκε στον δρόμο

Σφέτσα Δάφνη

Οι πλατείες της χώρας γέμισαν και ήταν όλοι εκεί: Οικογένειες με μικρά παιδιά, έφηβοι και φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Με σύνθημα την αγανάκτηση και αίτημα το “πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από εδώ”. Χωρίς μπλοκ οργανωμένα ή, μάλλον, χωρίς τίποτα, αρχικά, οργανωμένο: ένα κάλεσμα που έγινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με έντονη τη μυρωδιά της Ισπανίας είτε από τον τσαμπουκά “θα μας πουν οι Ισπανοί ότι κοιμόμαστε” είτε από την αύρα της ιδιότυπης κινητοποίησης που μεταφέρεται από χώρα σε χώρα, από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, στον αραβικό κόσμο και μετά στην Ευρώπη. Μια μόδα; Μια απολίτικη μάζωξη; Ένα μικροαστικό ξέσπασμα; Ένας αχταρμάς που περιλαμβάνει πρώην και νυν αριστερούς, ανθρώπους χωρίς καμιά ιδεολογική αναφορά, μετανάστες και εθνικόφρονες; Η απάντηση είναι μάλλον ναι σε όλα. Αυτή ήταν η ανθρωπογεωγραφία, την πρώτη μέρα που γέμισε ασφυκτικά η πλατεία Συντάγματος και η Αμαλίας κατά μήκος της Βουλής και όχι μόνο. Ήταν όμως η πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία της κοινωνίας που ζούμε, η οποία από τον καναπέ βρέθηκε στον δρόμο. Η συντριπτική πλειονότητα ήταν οι “κανονικοί” άνθρωποι, ο περιβόητος “μέσος πολίτης”, περισσότερο ή λιγότερο απολίτικος, πολύ αγανακτισμένος, οργισμένος ακριβέστερα για όσα συμβαίνουν, που δήλωσε "δεν πάει άλλο". Αρκετοί ήταν οι αριστεροί που συμμετείχαν αμήχανα, διερευνητικά, με τις παρέες τους γυρνούσαν να δουν τι γίνεται, να πάρουν μυρωδιά, να καταλάβουν. Αντίθετα με τους ακροδεξιούς που συγκεντρώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο σημείο (στην αρχή της Πανεπιστημίου), κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες και ζητωκραύγαζαν για την πατρίδα: Η προσπάθειά τους να “φανούν”, να καπελώσουν τη συγκέντρωση, πέτυχε το αντίθετο, να τους διαχωρίσει τελικά από τους υπόλοιπους, τους “κανονικούς”.

 

Τα συνθήματα

Για τη μαζικότητα δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά: Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι παντού, σε κάθε σπιθαμή της πλατείας, του δρόμου, στα σκαλιά, "μποτιλιάρισμα". Συνθήματα φώναζε κυρίως το πλήθος στην Αμαλίας. Αφορούσαν το Μνημόνιο, το πολιτικό προσωπικό που μας έφερε ώς εδώ και γενικώς όλους εκείνους που αυθορμήτως αναγνωρίζει η κοινωνία ως υπαίτιους. Κύριο σύνθημα βέβαια το 

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θοδ. Πάγκαλος, είχε την "τιμητική" του, όπως και οι δημοσιογράφοι με το γνωστό σύνθημα "αλήτες- ρουφιάνοι" που συνοδευόταν από μούντζες ψηλά, προς τη Μεγάλη Βρετανία, όπου βρίσκονταν οι κάμερες που μετέδιδαν τη διαδήλωση. "Κλέφτες- κλέφτες" φώναζαν προς τη Βουλή, καθώς και άλλα γηπεδικά- σεξιστικά συνθήματα. "Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει τον λαό" άρεσε όμως ιδιαίτερα, όπως και το "Γιωργάκη, κάνε στον κόσμο ένα καλό, πάρε το ποδήλατο και φύγε από 'δώ". Λίγο αργότερα έφτασε το κόκκινο πανό του Δικτύου Επισφαλώς Εργαζόμενων που έγραφε "Για όλους όλα- Para todos todo". Στάθηκε δίπλα στο "Ισπανικό" που έλεγε "ξυπνήσαμε". Οι νεολαίοι γύρω από το κόκκινο πανό φώναζαν πολλά και διαφορετικά συνθήματα. "Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" ήταν εκείνο που έκανε τη μεγαλύτερη θετική έκπληξη, καθώς ο κόσμος φαίνεται δεν το είχε ξανακούσει. Το χειροκρότησαν και μετά ρωτούσαν, "πώς πάει, ρε παιδιά, αυτό με το γρανάζι"; Πολλοί τραγούδησαν "Πότε θα κάνει ξαστεριά", πολλοί ήταν με τύμπανα, πολλοί ήταν και οι ποδηλάτες, ακόμη και Κρητικοί υπήρχαν που έστησαν χορούς.

Στην πλατεία οι νέοι

Κάτω, στην πλατεία, στα γρασίδια, οι νέοι. Εκείνοι που συναντάμε στις συναυλίες και αναρωτιόμαστε αν θα κατέβουν ποτέ σε συγκεντρώσεις... Ηλικίες περίπου είκοσι με τριάντα πέντε, άραζαν στα γρασίδια και συμμετείχαν στο κύμα αποδοκιμασιών και χειροκροτημάτων. Παρατηρώντας λίγο προσεχτικότερα τις παρέες, κρυφακούγοντας τις συζητήσεις τους, καταλάβαινες ότι δεν είναι αυτές που κάνουν όταν αράζουν γενικώς στα γρασίδια, στις συναυλίες. Μιλούσαν για την “κατάσταση”, το τι κάνουμε και πού πάμε, έλεγαν ότι δεν πρέπει να φύγουμε από εδώ. Τα γύρω ζαχαροπλαστεία γεμάτα ασφυκτικά από ανθρώπους κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν άντεξαν την πολύωρη ορθοστασία.

Και μετά ανοιχτή συνέλευση

Και μετά, προς το βράδυ, η ανοιχτή συνέλευση. Ξεκίνησε γύρω στις 10 μ.μ. και τέλειωσε μετά τις 2.30 τα ξημερώματα! Συμμετείχαν εκατοντάδες “αγανακτισμένοι”, περισσότεροι από 300, 400 άνθρωποι που “ανακυκλώνονταν”, ερχόντουσαν, έφευγαν, άκουγαν, προβληματίζονταν. Στη συζήτηση οι πατριωτικές απόψεις ήταν ελάχιστες και διακριτικά εκφρασμένες. Κυρίως διότι δεν έβρισκαν ακροατήριο. Κάποιος μιλώντας είπε να είμαστε “Έλληνες κι όχι Ελληνάρες” κι αμέσως φώναζε αυτός ο χύμα, ο λεγόμενος απολίτικος κόσμος “άνθρωποι, να είμαστε άνθρωποι”. “Ναι, άνθρωποι να είμαστε, καλά το λέτε” απάντησε κι αυτός.

Μυρωδιά αντιπαγκοσμιοποιητικού

Αντίστοιχη η εικόνα τη δεύτερη μέρα: Πολύς κόσμος παρά τη βροχή. Χιλιάδες και πάλι, λιγότεροι από την πρώτη μέρα, αλλά δείχνοντας ότι αυτή η κίνηση μπορεί να έχει συνέχεια. Στην πλατεία είχαν ήδη στηθεί σκηνές και τέντες. Συγκροτήθηκαν μέσα από την ανοιχτή συνέλευση ομάδες εργασίας: Ομάδα νομικής υποστήριξης, τεχνικής υποστήριξης που περιλαμβάνει και την επικοινωνία, καθαρισμού, ομάδα μετάφρασης και σίτισης, ακόμη και “Τράπεζα του Χρόνου” όπως ονόμασαν τη λίστα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών. Στα τραπεζάκια κάτω από τις τέντες κόσμος πήγαινε και δήλωνε συμμετοχή στις διαφορετικές ομάδες. Ζωγράφιζαν πανό σε διαφορετικές γλώσσες, υπήρχε ένα μακρύ χάρτινο "σεντόνι" που μικρά -και λιγότερο μικρά- παιδιά έγραφαν το μήνυμά τους. Το κλίμα θύμιζε αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα. Λίγο μετά τις 10:30μ.μ. ξεκίνησε η δεύτερη συνέλευση. Ο κόσμος που συμμετείχε ήταν ακόμη περισσότερος από την πρώτη μέρα! Μιλούσαν, έλεγαν γνώμες. Μετά διασκορπίστηκαν στις ανοιχτές ομάδες. Η ομάδα πέντε της τεχνικής υποστήριξης βρισκόταν κάτω από το δέντρο που κρεμόταν ένα μεγάλο χαρτόνι με αριθμό πέντε! Η ομάδα οκτώ, της μετάφρασης, λίγο πιο δίπλα, στο γκαζόν κ.ο.κ.

Τα καλέσματα συνεχίστηκαν τις επόμενες μέρες, μετά τις 6 μ.μ. συγκέντρωση, μετά τις 9 μ.μ. συνέλευση.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=619365