Το μήνυμα του «Αγανακτισμένου»

Του Λουκά Βελιδάκη

Εάν κάποιος είχε βάλει στοίχημα, το κέρδισε. Η πλατεία γέμισε, δεν είχε κομματικά πανό και σημαίες, δεν είχε παλαιολιθικά συνθήματα, δεν είχε βία- έλειπαν τα κλομπ και τα στειλιάρια, δεν υπήρχαν μολότοφ και δακρυγόνα. Υπήρχε κόσμος- χιλιάδες. Όχι με οργή του τύπου «ήρθαμε να τα σπάσουμε», αλλά με αμιγώς πολιτική αγανάκτηση- με την ανάγκη να πει δυνατά ότι «είμαι και εγώ εδώ». Και ήταν πολλοί…

Στην Ελλάδα αν υπάρχει κάτι που δεν εμφανίζει έλλειμμα είναι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες. Τι μετατρέπει σε ξεχωριστές τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, στο Λευκό Πύργο και σε πολλές ακόμα πόλεις της περιφέρειας;

 

Πολλά και διάφορα. Κατ’ αρχάς οι συγκεντρώσεις οργανώθηκαν μέσα σε 24 ώρες μέσω Facebook. Ήταν αυθόρμητες, αυτό-οργανωμένες και ζητούσαν ακηδεμόνευτη και ειρηνική διαμαρτυρία. Ο στόχος βρήκε στο κέντρο.

Οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν, φερ’ ειπείν, στο Σύνταγμα, δεν έδειξαν διάθεση σύγκρουσης ούτε για ένα λεπτό. Ναι, φώναξαν υβριστικά συνθήματα (κάποια με νότες χιούμορ) εναντίον του πολιτικού κόσμου, ναι εξαπέλυσαν φάσκελα προς την κατεύθυνση του Κοινοβουλίου, αλλά δεν είχαν στο στόχαστρο τη Δημοκρατία- αντιθέτως υπέρ αυτής διαδήλωναν, με τα κακώς κείμενα των υπηρετούντων της τα έβαζαν.

Για να το πούμε αλλιώς, ο κόσμος- κάθε ηλικίας και… προσωπικού στυλ- εμφάνιζε μια… αγανακτισμένη χαλαρότητα: έδειχνε να χαίρεται που είναι εκεί, που μοιράζεται με τους άλλους τη δυσφορία του για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, και παράλληλα να εκφράζει την αγανάκτηση του- λες και έψαχνε ελπίδα δίπλα στον άλλο. Στα πηγαδάκια βασικό θέμα συζήτησης ήταν το ότι μαζεύτηκαν πολλοί… Αυτό και μόνο έμοιαζε με μήνυμα ελπίδας: «Οι Έλληνες ξύπνησαν», έλεγαν κάποιοι. Εύγλωττο, αν μη τι άλλο.

Επίσης οι αστυνομικοί δεν ήταν ισάριθμοι με τους διαδηλωτές- αντιθέτως. Μάλιστα πρέπει να απόλαυσαν και μία από τις πιο ξεκούραστες βάρδιες τους σε μεγάλη συγκέντρωση εδώ και μήνες. Δεν αποκλείεται- από μέσα τους- να εξέφραζαν και αυτοί την αγανάκτηση τους.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν καινοτομίες για την ελληνική κουλτούρα της διαδήλωσης. Μόνο που το θέμα έχει και ουρά. Και εκεί βρίσκεται το λεγόμενο «ψητό».

Οι Έλληνες άνοιξαν διάλογο με τους Ισπανούς και έστειλαν μήνυμα στην Ευρώπη- σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για πράξη πολιτική στην ουσία της, με βάθος και προοπτική- σε πείσμα όσων αποκαλούν τέτοιου τύπου εκδηλώσεις απολίτικες, επειδή- προφανώς- δεν τις κατανοούν ή απλώς ξεπερνούν την πολιτική τους μανιέρα και το αγκυλωμένο τους δόγμα.

Πολιτική δεν παράγουν μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι πολίτες. Και οι «Αγανακτισμένοι» στις ελληνικές πλατείες παρήγαγαν ένα πολιτικό γεγονός. Από το πουθενά και εντελώς αυθόρμητα- ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση- πρόκληση των Ισπανών, που μας αποκάλεσαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, «κοιμώμενους».

Τι σηματοδοτεί και ποιο είναι το επόμενο βήμα; Κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα, κάθε πρόβλεψη μοιάζει παρακινδυνευμένη. Το γεγονός, ωστόσο, ότι πλέον οι λαοί συνομιλούν μπορεί να βάλει μπροστά τη «μηχανή» της Ιστορίας- δεν αποκλείεται να πάρουν τη σκυτάλη οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι. Δεν αποκλείεται να γεμίσουν ακόμα και οι «αυστηρές» γερμανικές πλατείες.

Και έτσι να υπάρξει ζύμωση ιδεών, πανευρωπαϊκό μπόλιασμα λαών. Με αίτημα μία καλύτερη κοινωνία για τους πολίτες- με όπλο τη δύναμη τους, την παρουσία τους. Και αυτό μόνο ελπιδοφόρο μπορεί να είναι.

http://www.nooz.gr/prosopa/to-minuma-tou-aganaktismenou