Το μάθημα των «Indignados»

Editorial της 23/5/2011  από τη Monde

"Μη μας προδώσετε!" είχε πει ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο στις 14 Μαρτίου του 2004, απευθυνόμενος σε ένα πλήθος νέων ψηφοφόρων που είχαν ψηφίσει τους σοσιαλιστές. Επτά χρόνια αργότερα, μετά την ήττα του στις εκλογές της 22ας Μαΐου, οι νέοι που έχουν στρατοπεδεύσει στις πλατείες της χώρας φωνάζουν σε όλους τους πολιτικούς: "Δεν μας εκπροσωπείτε!".

Εδώ και μία εβδομάδα χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους της Ισπανίας με ετερόκλητα κίνητρα: άνεργοι πτυχιούχοι... (δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το κίνημα αγγίζει μια χώρα όπου η κρίση εκτόξευσε την ανεργία από το 8% σε περισσότερο από 20% του εργατικού δυναμικού), υπερχρεωμένες οικογένειες, συνταξιούχοι... Η πλειοψηφία τάσσεται με την Αριστερά, ωστόσο υπάρχουν και πιο συντηρητικοί ψηφοφόροι.

 

Αυτό που τους ενώνει όμως είναι το αίσθημα ότι δεν εισακούονται από τους πολιτικούς, ότι βρίσκονται στο περιθώριο ενός συστήματος κουφού και τυφλού στις καθημερινές ανησυχίες των πολιτών.

Αυτό που καταγγέλλεται από το κίνημα είναι ο διπολισμός με τους σοσιαλιστές του PSOE από τη μια και τους συντηρητικούς του Λαϊκού Κόμματος από την άλλη. Καταγγέλλεται ένα σύστημα που επιτρέπει σε πλήθος εκλεγμένων, οι οποίοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα με ακίνητα, να κατεβαίνουν υποψήφιοι στις εκλογές.

Το στοίχημα αυτού του κινήματος -σε μια χώρα που δεν είναι και τόσο συνηθισμένη στις κινητοποιήσεις στους δρόμους- είναι να διορθωθεί αυτό το σύστημα -με τη βοήθεια του Ιντερνετ- παρακάμπτοντας τους πολιτικούς και τις οργανώσεις τους.

Αυτό είναι ίσως και το μάθημα που παίρνει η Ευρώπη από την "Αραβική Ανοιξη": αν ο λαός καταφέρνει να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων σε μια δικτατορία, μπορεί να έχει τη δυνατότητα να το κάνει και στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας.

Eνα ξεχωριστό, αλλά και αόριστο κίνημα στην Ισπανία

Tου Ράφαελ Μάιντερ

από τους New York Times

Μαδρίτη - Πριν από πέντε μήνες ο Πάμπλο Πριέτο μπήκε στις τάξεις των 4,9 εκατ. ανέργων της Ισπανίας, αφού έχασε τη θέση που είχε ως βιολόγος ερευνητής σε πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Ο κύριος Πριέτο σχεδίαζε να συμμετάσχει σε μια συνεταιριστική αγροτική επιχείρηση κοντά στη Γρανάδα, στα βάθη του Νότου της χώρας. Αλλά αντί να οργώνει χωράφια, αυτός τελικά προσγειώθηκε μεταξύ χιλιάδων άλλων διαδηλωτών στην αστική ζούγκλα της Πουέρτα δελ Σολ, της μαδριλένικης πλατείας, η οποία έχει γίνει το επίκεντρο ενός πανεθνικού, κατευθυνόμενου από τη νεολαία κινήματος που επιδιώκει να διορθώσει το πολιτικό σύστημα της Ισπανίας. Σύμφωνα με τον Ισπανό, "όλα έγιναν αυθόρμητα, μέρα με τη μέρα, και ακριβώς αυτό είναι που έκανε τούτο το κίνημα τόσο ισχυρό και ξεχωριστό".

Αλλά και αόριστο. Ο 33χρονος κύριος Πριέτο είναι ένας από τους εθελοντές που μιλούν εκ μέρους ενός κινήματος, το οποίο δεν έχει ηγεσία (πρέπει να διατηρεί μια απολύτως οριζόντια δομή), ούτε σχέσεις με πολιτικά κόμματα, αλλά ούτε συγκεκριμένους στόχους, μέχρι στιγμής.

Οπως η "Αραβική Ανοιξη", έτσι και το ισπανικό κίνημα πηγάζει από οικονομικού τύπου ανησυχίες, εξαπλώνεται μέσω των κοινωνικών δικτύων και έχει ως οδηγό του στους δρόμους τη νεολαία. Κάποιοι συμμετέχοντες τρέφουν την ελπίδα πως, όπως η Τυνησία για τον αραβικό κόσμο, έτσι και η Ισπανία θα αποτελέσει το εφαλτήριο για μια πανευρωπαϊκή ειρηνική εξέγερση. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνει στην Πορτογαλία, εν όψει των πρόωρων εκλογών της 5ης Ιουνίου.

Πράγματι, η λιτότητα και η νεανική ανεργία είναι πλέον συνηθισμένα φαινόμενα στη Γηραιά Ηπειρο, ενώ κοινό αίσθημα αποτελεί και η απογοήτευση απέναντι στις κυβερνήσεις. Ωστόσο, οι Αραβες διαδηλωτές επιδίωκαν έναν πολύ πιο ξεκάθαρο στόχο: την απομάκρυνση των δικτατόρων, σε μια πολύ πιο άστατη και στρατηγικά σημαντική περιοχή.

Οι αγωνιστές της Πουέρτα δελ Σολ

Του Κριστιάν φον Αϊχμπορν
από τη Zeit online

Η παγκοσμιοποίηση από τα κάτω είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η μεγάλη αγανάκτηση, στην οποία καλεί την απογοητευμένη νεολαία του ανεπτυγμένου κόσμου στο βιβλίο του ο Γάλλος συγγραφέας Στεφάν Εσελ, επεκτείνεται. Το παρόν θέατρο του ειρηνικού αγώνα για περισσότερη δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιοσύνη είναι το βασίλειο της Ισπανίας. [...]

Αυτή η εβδομάδα της οργής, που θα έπρεπε να είναι μια καυτή φάση της προεκλογικής εκστρατείας των κομμάτων, μετατράπηκε σε μια αναμέτρηση με το κατεστημένο και ένα αποφασιστικό ορόσημο για την υπόλοιπη πορεία της ισπανικής δημοκρατίας.

Ισως θα προκύψει ένα μήνυμα και για την υπόλοιπη δημοκρατική -ή μεταδημοκρατική- Ευρώπη. Γιατί αυτό το κίνημα δεν είναι μια απλή διαμαρτυρία εναντίον των πακέτων λιτότητας που συμφώνησαν οι Βρυξέλλες με την κυβέρνηση μειοψηφίας του αρχηγού των σοσιαλιστών, Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.

Αυτό ισχυρίζεται μεν το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, καθώς προσπαθεί να παρακολουθήσει από μακριά και με κάλυψη τη δράση του κινήματος, χωρίς να δώσει στόχο. Το κύμα διαμαρτυρίας, όμως, ξεπερνά κατά πολύ την άσκηση κριτικής στην κυβέρνηση. Εδώ δημιουργείται μια νέα μορφή λαϊκισμού από κάτω.

Ερχεται χωρίς την ξενοφοβία και ειδικά την ισλαμοφοβία, με τις οποίες δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς. Οπως όμως οι ακροδεξιοί λαϊκιστές, έτσι και η οργή των νέων αντιρρησιών στρέφεται εναντίον του "συστήματος" εν γένει: των κομμάτων, των πολιτικών, στην Ισπανία κυρίως των δύο μεγάλων, των συνδικάτων, τα οποία οι νέοι δεν νιώθουν ότι τους εκπροσωπούν, των υποθηκών, που οδηγούν σε ένα χαμένο μέλλον, των εργασιακών συνθηκών, της πίεσης στους μισθούς, της καταστροφής της εκπαίδευσης, του αυξανόμενου χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, και της διαφθοράς.

Ο αντίπαλος των αγανακτισμένων είναι κοινός: η δημοκρατία των κομμάτων και η πολιτική τάξη που αυτά κατέχουν. Και αυτοί οι επικριτές του συστήματος θα μπορούσαν να είναι το αντίβαρο των αντιδημοκρατών που έρχονται από τα δεξιά.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63097083