Το κίνημα των παγιδευμένων

Το κίνημα των παγιδευμένων

Εγραψε: Pitsirikos 

Οι πολίτες που βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόμους και τις πλατείες –και αυξάνονται διαρκώς- έχουν καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό: έχουν τρομοκρατήσει τους πολιτικούς περισσότερο από όλες τις «τρομοκρατικές» οργανώσεις της Μεταπολίτευσης. Και όχι μόνο αυτούς.



Οι πολιτικοί –πέρα από το πολιτικό τους μέλλον- έχουν αρχίσει να ανησυχούν και για τη θέση που θα έχουν στην κοινωνία την επόμενη ημέρα.

Αυτοί οι πολιτικοί που δεν εμφανίστηκαν πολλές φορές στην τηλεόραση είναι οι πιο τυχεροί απ΄ όλους. Το πολύ-πολύ να χρειαστεί να αλλάξουν τόπο κατοικίας –να πάνε σε μια άλλη περιοχή ή σε μια άλλη πόλη- και κανείς δεν θα ξέρει ποιοι είναι.

Αν αλλάξουν και ονοματεπώνυμο –και κάνουν και μια πλαστική στο πρόσωπο-, δεν θα τους αναγνωρίζει κανείς και θα είναι απόλυτα ασφαλείς. Θα μπορούν να ξεκινήσουν και μια καινούργια ζωή – χωρίς να έχουν το στίγμα του πολιτευτή.

Ο πανικός των πολιτικών προσώπων –ιδιαίτερα αυτών που είναι στο κυβερνητικό κόμμα- φαίνεται από την προσπάθεια που κάνουν το τελευταίο διάστημα να διαχωρίσουν τη θέση τους από την ηγεσία. Οι μαζικές διαδηλώσεις των πολιτών τους έκαναν να ανακαλύψουν ξαφνικά πως διαφωνούν με το Μνημόνιο που ψήφισαν.

Το πρόβλημα που έχουν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να δείξουν ότι διαφωνούν με τον Γιώργο Παπανδρέου και την κλειστή παρεούλα του είναι πως δεν έχουν τον τρόπο να το κάνουν.

Παλιότερα, η τηλεόραση λειτουργούσε ως πλυντήριο για τους βρομερούς πολιτικούς. Ένας πολιτικός που ήθελε να περάσει μια θέση ή να δείξει ένα φιλολαϊκό πρόσωπο έπιανε έναν καναλάρχη ή έναν κολλητό του τηλεδημοσιογράφο, κανόνιζε μερικές τηλεοπτικές παρουσίες σε κάποιες εκπομπές –ξέροντας όλες τις ερωτήσεις από πριν- και διόρθωνε το προφίλ του.

 

Τώρα, πώς να το κάνει; Είναι, ας πούμε, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και θέλει να γίνει κάπως πιο δημοφιλής και να δείξει πως έχει και ένα ανθρώπινο πρόσωπο – εκτός απ’ αυτή τη σκατόφατσα που βλέπουμε. Πού θα πάει; Στον Πρετεντέρη; Μα, ο Πρετεντέρης είναι πιο ύποπτος από τον Παπακωνσταντίνου. Πιο πολύ βρισίδι έχει φάει στο Σύνταγμα ο Πρετεντέρης παρά ο Παπακωνσταντίνου. Με το πού θα τον δουν τον Παπακωνσταντίνου δίπλα στον Πρετεντέρη, θα εξαγριωθούν όλοι. Δεν θα τον ξεπλένει ούτε ο Δούναβης.

Για παράδειγμα, εγώ δεν ξέρω αν ο Άκης Τσοχατζόπουλος είναι αθώος ή ένοχος, αλλά, με το πού τον είδα προχτές να δίνει συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, αποφάσισα πως είναι σίγουρα ένοχος. Μόλις βλέπεις τους Παπαχελάδες, ξέρεις πως ο πολιτικός που κάθεται δίπλα τους είναι ένοχος. Δεν χρειάζεται να πάνε τον Τσοχατζόπουλο στο δικαστήριο – το να βρίσκεσαι δίπλα στους Πρετεντέρηδες και τους Παπαχελάδες είναι απόδειξη ενοχής. Στα δικαστήρια που θα δικαστούν οι πολιτικοί –για τα εγκλήματα σε βάρος της χώρας-, η πολιτική αγωγή θα λέει για τον εκάστοτε κατηγορούμενο: «Κύριε πρόεδρε, ο κατηγορούμενος είχε πάει 50 φορές στο δελτίο ειδήσεων του Mega και 28 φορές στην εκπομπή του Πρετεντέρη!». Τι;;; Είχε πάει στον Πρετεντέρη;;;;;; 1589 φορές ισόβια!!!!!!!!!!

Θα θυμάστε, ίσως, τις πολύ ωραίες αγιογραφίες που έκαναν οι τηλεδημοσιογράφοι στους πολιτικούς τα τελευταία 20 χρόνια. Σίγουρα τις θυμάστε, γιατί καθόσασταν σαν τα ζώα και τις παρακολουθούσατε. Τις πιο ωραίες αγιογραφίες τις έκαναν η Έλλη Στάη, ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο Νίκος Χατζηνικολάου. Έμπαινε στο στούντιο το μεγαλύτερο πολιτικό κάθαρμα της χώρας και στο τέλος της εκπομπής είχες σχηματίσει την εντύπωση πως ήταν τουλάχιστον ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης.

Το μίσος για τα ΜΜΕ, τους ιδιοκτήτες τους και τους μεγαλοδημοσιογράφους είναι ολοφάνερο στις πλατείες, αλλά τα ΜΜΕ κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Οι πολίτες φωνάζουν συνέχεια υβριστικά συνθήματα κατά των δημοσιογράφων και των καναλιών. Πολλοί προτείνουν να γίνουν μεγάλες διαδηλώσεις έξω από τηλεοπτικούς σταθμούς και εκδοτικά συγκροτήματα.

Ήδη χτες έγινε μια μικρή διαδήλωση έξω από το Mega, ενώ πολλοί στο Σύνταγμα ζητούν έντονα τις τελευταίες ημέρες να γίνει διαδήλωση και έξω από τον ΣΚΑΙ – οι θέσεις του ΣΚΑΙ για το Μνημόνιο έχουν προκαλέσει το μένος των διαδηλωτών. (σ.σ. Με την ευκαιρία, να πω στους πολλούς φίλους αναγνώστες που μου έκαναν μεγάλα παράπονα -όταν σταμάτησα πέρσι την εκπομπή στον ΣΚΑΙ- πως θα πρέπει τώρα τουλάχιστον να έχουν αντιληφθεί πως είχαν άδικο και είχα δίκιο. Αν είχα δεχτεί να υπογράψω το νέο συμβόλαιο, θα ήμουν τελειωμένος τώρα. Ό,τι και να έγραφα, ό,τι και να έλεγα δεν θα είχε καμία αξία και καμία σημασία. Θα ήμουν κι εγώ ένας σαν όλους τους άλλους που βρίζετε σήμερα – γιατί σημασία δεν έχει τι λες, αλλά τι κάνεις. Ευτυχώς, άκουσα τη συνείδησή μου και το στομάχι μου, και όχι την τσέπη μου και τις συμβουλές των άλλων. Ήξερα πως η χώρα πρόκειται να χρεοκοπήσει, ήξερα ποια είναι η θέση του σταθμού και της ιδιοκτησίας, οπότε έπρεπε να αποφασίσω με ποιους είμαι – στην πράξη, όχι στα λόγια. Κι εδώ δεν υπάρχει καμία αιχμή προς τους υπεύθυνους του ΣΚΑΙ ή τους συναδέλφους που παραμένουν στον σταθμό – έχω γράψει, άλλωστε, πως μου φέρθηκαν όλοι άψογα.)

Τι είναι αυτό που κάνει τους δημοσιογράφους –και τους άλλους ανθρώπους- της τηλεόρασης και των άλλων ΜΜΕ να παραμένουν κολλημένοι εκεί, ενώ ξέρουν και βλέπουν πως το καράβι βυθίζεται;

Είναι πολλοί οι λόγοι και δεν είναι οι ίδιοι για όλους. Πρώτα απ’ όλα, ακόμα και σήμερα, τα μεγάλα ΜΜΕ πληρώνουν πολύ καλά σχετικά με άλλες δουλειές – εννοώ τα πρώτα ονόματα και όχι όλους αυτούς τους εργαζόμενους που δουλεύουν με μπλοκάκι. Αν ο μισθός είναι μεγάλος, πολλοί είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάολο. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους δημοσιογράφους – γι’ αυτό βρίσκω υποκριτικό το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», όταν ακούγεται από τα στόματα ανθρώπων που εργάζονται για πολύ χυδαία αφεντικά.

Πολύ σημαντικός λόγος είναι και η ανεργία. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ξέρουν πολύ καλά –όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι- πως θα είναι πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά, αν απολυθούν. Οπότε, δέχονται όλες τις ταπεινώσεις των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, τους εκβιασμούς, τις μειώσεις μισθών, την παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας, σκύβουν το κεφάλι, σωπαίνουν και αποδέχονται τις απολύσεις των συναδέλφων τους με ανακούφιση που δεν βρίσκονται αυτοί στη θέση τους.

Ένας άλλος λόγος –τουλάχιστον για όσους δουλεύουν στην τηλεόραση- είναι πως το γυαλί είναι μεγάλη αρρώστια. Δεν μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους μακριά από την τηλεόραση – όσοι μένουν χωρίς εκπομπή πρέπει να καταλήγουν στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή.

Από τη μικρή εμπειρία μου –για μια χρονιά- στην ιδιωτική τηλεόραση, δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό σε ένα μεγάλο στούντιο αρκετά χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Ήταν αργά το απόγευμα, ήμουν στο καφέ του στούντιο και έτρωγα μια τυρόπιτα -επειδή ήμουν νηστικός όλη μέρα-, όταν εμφανίστηκαν μπροστά μου (ο ένας πίσω από τον άλλον) οι παρουσιαστές μια μεσημεριανής εκπομπής. Ήταν 4-5 άτομα που ήταν σαν καρτούν. Επίσης μιλούσαν και συμπεριφέρονταν σαν καρτούν. Τους κοιτούσα αποσβολωμένος και σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν έξω από την τηλεόραση. Κι όμως, ακόμα και σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θεωρούν πολύ σημαντικά τα τηλεοπτικά πρόσωπα – ακόμα κι αν πρόκειται για βίζιτες.

Κανείς δεν σκέφτεται πως οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση – αναφέρομαι στην τηλεόραση της Ελλάδας σήμερα, και όχι στις τηλεοράσεις της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ, όπου υπάρχουν σπουδαίες εκπομπές και ο καθένας θα ήθελε να εμφανιστεί σε αυτές.

Έχω δει δημοσιογράφους που η συμπεριφορά τους άλλαξε από την ημέρα που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση. Επίσης, έχω δει δημοσιογράφους να λένε στην τηλεόραση άλλα πράγματα από αυτά που πιστεύουν – ξέρω ανθρώπους που άλλα λένε σε μένα και άλλα στο γυαλί. Λογικό είναι αυτό, αφού, για να εμφανιστείς στην τηλεόραση στην χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2011, πρέπει να είσαι από τα πιστά σκυλιά του καναλάρχη και να λες μόνο αυτά που θέλει αυτός.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τους χειρότερους και πιο ξεπουλημένους δημοσιογράφους στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης τους βλέπει κάποιος σήμερα στα δελτία ειδήσεων – κανένας δημοσιογράφος με αξιοπρέπεια δεν θα δεχόταν να γίνεται ρόμπα, προπαγανδίζοντας τις θέσεις του ιδιοκτήτη του καναλιού που βλέπει τις επιχειρήσεις του να καταρρέουν και έχει πάθει υστερία.

Βέβαια, υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις πολύ καλών δημοσιογράφων, αλλά -αφού αποδέχονται να εργάζονται σε αυτά τα ΜΜΕ και υπό αυτές τις συνθήκες- ξέρουν πως θα πρέπει να αποδεχτούν και την κριτική.

Σε ό,τι αφορά τους πολύ γνωστούς τηλεδημοσιογράφους, υπάρχει και ένας ακόμα λόγος που δεν μπορούν να αποχωρήσουν από την τηλεόραση. Η μοίρα τους είναι δεμένη με την τύχη των αφεντικών τους και των πολιτικών. Η μοίρα του Μπόμπολα και του Παπανδρέου είναι κοινή. Άλλωστε, τους Μπόμπολες συναντάει ακόμα και σήμερα ο Παπανδρέου – δεν θυμάμαι να είχα ποτέ εγώ μια συνάντηση μαζί του.

Άρα, οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοδημοσιογράφοι «θριάμβευσαν» μαζί, πλούτισαν μαζί και θα συντριβούν μαζί.

Κάποιοι πολιτικοί και κάποιοι δημοσιογράφοι βλέπουν την οργή των πολιτών, αντιλαμβάνονται τι πρόκειται να ακολουθήσει και αναζητούν με αγωνία τρόπο να διαχωρίσουν τη θέση τους και να βγουν από το κάδρο. Προσπαθούν να σωθούν.

Για όλους αυτούς υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν επιτρέπεται να αποχωρήσεις από τη Μαφία. Δεν μπορείς να πεις «έκανα τις βρομοδουλειές μου για 20 χρόνια, και -από δω και πέρα- εγώ θα ζήσω τίμια». Οι νονοί και τα πρωτοπαλίκαρά τους δεν θα στο επιτρέψουν. Ξέρεις πάρα πολλά για τη δράση της συμμορίας και είσαι επικίνδυνος.

(Με αφορμή αυτό το κείμενο -και τις τηλεοπτικές αγιογραφίες πολιτικών από δημοσιογράφους- θυμήθηκα δυο πάρα πολύ αστεία κείμενα που κάνουν ακόμα κι εμένα να γελάω με αυτά που έγραφα:
«Ο Άγιος Γεράσιμος, η συνάδελφος και το στριπ τάβλι»
«Είμαι μάνα κι έχω δίκιο! Σε όλα!»)