Η αγανάκτηση άργησε μια μέρα

Η αγανάκτηση άργησε μια μέρα

Γράφει ο Περικλής Πηλείδης

…και αυτό το άρθρο άργησε επτά, γιατί δεν ήμουν βέβαιος για τις εντυπώσεις, για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε αυτή η μαζική αντίδραση διεκδίκησης-εκτόνωσης. Ούτε και σήμερα είμαι.

Η ενθουσιώδης υποδοχή από όλους (δημοσιογράφους, απλούς πολίτες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, celebrities και στο τέλος από όλα τα κόμματα) μπορεί να μετατραπεί σε αναισθητικό. Μπορεί να το εμφανίσει σα μοδάτη εναλλακτική απασχόληση. «Σήμερα δε θα πάω γυμναστήριο, θα πάω αγανακτισμένους».

 

Πριν από μερικά χρόνια είδα στο Παρίσι, στο Centre Pompidou, ένα μεγάλο αφιέρωμα στους Ντανταϊστές. Το κίνημα dada, ένα κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον των πάντων, αμφισβητούσε και χλεύαζε την Tέχνη με έργα και εκδηλώσεις πλήρους και ώριμης αναρχίας. Στο τέλος της πολύ μεγάλης έκθεσης σκέφτηκα πως αν ζούσαν σήμερα οι πρωτεργάτες ντανταϊστές (Francis Picabia, Guillaume Apollinaire, Marcel Duchamp, Man Ray, κλπ), το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν θα ήταν να κρεμαστούν από τους σωλήνες της πρόσοψης του Centre Pompidou.

Ένας από τους κατεστημένους ναούς της Σύγχρονης Τέχνης τους εξυμνούσε ως υπηρέτες αυτού που οι ίδιοι αμφισβήτησαν και εργάστηκαν σκληρά για να το εξευτελίσουν.

Στην περίπτωση του κινήματος των αγανακτισμένων, το γλείψιμο είναι αυτό που μπορεί να το ακυρώσει (καταργήσει), να το μετατρέψει σε στερεότυπο.

Για να βγάλω μια άκρη με τον ίδιο μου τον εαυτό και τα ερωτηματικά μου κάθισα και έφτιαξα μια λίστα και προσπάθησα να τη συμπληρώσω με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς να επηρεαστώ από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Εδώ πρέπει να αναφέρω πως δύσκολα με παρασύρει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Για παράδειγμα είμαι από τους ελάχιστους (ίσως ο μοναδικός) Έλληνες που δε τους αρέσει η εξωτερική όψη του σφηνωμένου σφηνοειδούς μουσείου της ακρόπολης. Αλλά αυτό δεν το λέω ποτέ και σε κανέναν και αν ισχυριστείτε πως σας είπα κάτι τέτοιο θα το διαψεύσω.

Η λίστα λοιπόν έχει ως εξής:

1.Μαζική συμμετοχή

Καλό. Δεν είμαστε μόνοι μας, δεν είμαστε λίγοι, είμαστε ενωμένοι, συντηρούμε ελπίδες.

1. 2.Κλείνουν οι δρόμοι, μποτιλιάρει το κέντρο για άλλη μια φορά

Κακό για τους αγανακτισμένους εις το τετράγωνο οδηγούς. Κακό για τα εμπορικά καταστήματα που σε λίγο θα προσθέσουν και άλλους απολυμένους υπαλλήλους τους στους αγανακτισμένους.
Καλό για τους πεζούς και τους ποδηλάτες.

1. 3.Βρίζουν

Καλό. Ειρηνική εκτόνωση, ψυχοθεραπεία.

1. 4.Η πρώτη γραμμή κρούσης των ΜΑΤ μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη με T-shirts και χωρίς γιλέκο πανοπλία

Καλό. Δεν ήρθαν για άγρια μάχη.

1. 5.Η σφυρίχτρα 1€

Κακό. Ακριβή, να μάθουμε να σφυρίζουμε δυνατά με τα δάχτυλα.

1. 6.Βλέπεις οικογένειες με παιδιά

Καλό. Σηκώθηκαν από τον καναπέ. Δίνουν το στίγμα της φιλειρηνικής διάθεσης.

1. 7.Σουβλάκια – λουκάνικα

Καλό αν δεν κάνεις δίαιτα και δεν έχεις πρόβλημα χοληστερίνης.

1. 8.Υπάρχει ατμόσφαιρα γιορτής

Καλό. Βοηθάει στη καθημερινή συγκέντρωση του κόσμου.

1. 9.Το έκαναν πρώτοι οι Ισπανοί

Κακό. Χρειάστηκε να μας πατήσουν στον κάλο για να βγούμε στους δρόμους. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

1. 10.Τι μήνυμα περνάει όλο αυτό;

Πιστεύω πως το κυριότερο μήνυμα δεν είναι η αγανάκτηση γιατί, αν καθυστερήσαμε τόσο πολύ να αγανακτήσουμε, σωστά μας χαρακτήρισαν οι Ισπανοί κοιμισμένους.
Το κυριότερο μήνυμα είναι πως καταφέραμε να συντονιστούμε, να συμφωνήσουμε, να μαζευτούμε να συγκεντρωθούμε χωρίς να τσακωθούμε και χωρίς κομματικό καπέλο, προς το παρόν.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση στο κίνημα των αγανακτισμένων δεν είναι η αγανάκτηση αλλά η συνεννόηση.

Γι’ αυτό, οι δεκάδες χιλιάδες των απλών ανθρώπων που βρίσκονται στις πλατείες, αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο και δικαιούνται ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους αυτούς που δεν μπορούν ή δεν αποφάσισαν ακόμη να σηκωθούν από τον καναπέ.

1. 11.Και μετά τι;

Τι, τι;

Περικλής Πηλείδης

Ανειδίκευτος Συνταγματολόγος