ΑΓΑ.ΠΟ.: αντιφάσεις και αδιέξοδα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Δεν χρειάζεται να γίνει τεστ DNA – οι ΑΓΑ.ΠΟ. (αγανακτισμένοι πολίτες) είναι γνήσιο παιδί της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Όταν το πρωτοείδε, είπε ‘τι τέρας είναι αυτό;’ (Όλα τα νεογέννητα είναι τέρατα, μιας και το κεφάλι τους είναι το ένα τρίτο του σώματός τους – των ενηλίκων, το ένα έβδομο). Και το αντιμετώπισε με καχυποψία. Αναρωτήθηκε, δικό μου είναι αυτό το παιδί; Μετά από λίγες μέρες, βεβαιώθηκε. Όσο μεγάλωνε, τόσο πιο πολύ της έμοιαζε. Τώρα, δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία.

Οι ΑΓΑ.ΠΟ. είναι φαιδρή και θλιβερή απομίμηση της νεκροζώντανης Αριστεράς. Αυτήν την άποψη θα υποστηρίξουμε στο σημερινό σημείωμα.

Παιδί και γονείς, λατρεύουν την μαζικότητα. Είναι το βασικό τους όπλο. Η μαζικότητα είναι ένα μέσο πίεσης του Κυρίου – όσο πιο πολλοί είμαστε, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι ο αντίπαλος θα υποχωρήσει. Αυτός είναι ο λόγος που κάνουν συνεχείς εκκλήσεις να κατέβει ο κόσμος στη πλατεία (στις πλατείες). Θεωρούν ότι ο Κύριος θα δει το τεράστιο πλήθος, θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Θα φοβηθεί όχι το τι μπορεί να κάνει ένα μεγάλο πλήθος αλλά τον ίδιο τον αριθμό των διαφωνούντων δυσαρεστημένων.

 

Παιδί και γονείς, λατρεύουν τις ειρηνικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, έχουν εμμονή με την ειρηνική διαμαρτυρία, η οποία όμως είναι ένα μείγμα απειλών και ικεσιών.  Και είναι βέβαιοι ότι όσο πιο πολλοί είναι και πιο ειρηνικοί, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορούν να ελέγξουν τον χώρο. Ελέγχουν την πλατεία και περικυκλώνουν τη Βουλή. Ο έλεγχος όμως του χώρου είναι μια βίαιη πρακτική, είναι μια πολεμική πρακτική. Να και οι δυο πρώτες αντιφάσεις. Απειλούν και ικετεύουν, η πρώτη. Λατρεύουν την ειρηνική διαμαρτυρία και υιοθετούν μια βίαιη πρακτική. Από τις αντιφάσεις αυτές προκύπτουν και τα διλήμματα, τα οποία όμως δεν είναι δυνατόν να διαλυθούν, άρα είναι αδιέξοδα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να είναι μόνο ειρηνικοί ή μόνο βίαιοι. Από την ίδια τη φύση της μαζικότητας δεν μπορούν να είναι ειρηνικοί. Με άλλα λόγια, ο όχλος από την ίδια του τη φύση δεν μπορεί να είναι ειρηνικός.

Αυτό σημαίνει ότι είτε θα επιτεθούν, είτε θα αμυνθούν, είτε θα φύγουν. Εάν φύγουν, δεν θα έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα. Εάν πάρουν την πρωτοβουλία και επιτεθούν, θα ηττηθούν. Εάν πάρει ο Κύριος την πρωτοβουλία, θα αμυνθούν και θα ηττηθούν. Ή θα πάψουν να είναι όχλος (θα φύγουν αυτοβούλως), ή θα γίνουν θύτης, ή θα γίνουν θύμα.

Παιδί και γονείς, λατρεύουν τον αγώνα. Αυτό που κάνουν δεν είναι πόλεμος, έτσι νομίζουν, αλλά αγώνας. Όπως και η νεκροζώντανη Αριστερά, αποφεύγoυν μετά βδελυγμίας τον όρο κοινωνικό πόλεμο αν και μεταχειρίζονται τη λέξη ‘μάχη’. Η λέξη ‘αγώνας’ (και τα παράγωγά του – αγωνίζομαι, αγωνιστικός, κλπ) συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο την αντίφαση ειρήνης και πολέμου, καταγράφει με έξοχο τρόπο το αδιέξοδο. Δεν πολεμούμε, αγωνιζόμαστε. Κι ενώ η ειρήνη είναι συνώνυμο της αποφυγής του πολέμου και της σύγκρουσης, ο αγώνας είναι σύγκρουση. Ο αγώνας είναι ένας ειρηνικός πόλεμος, ένας συμβολικός πόλεμος. Η πολιτική δεν είναι πόλεμος, είναι αγώνας, όπως ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Ο ηττημένος θα πικραθεί, θα ηττηθεί αλλά θα δεχτεί την ήττα του. Αυτό περιμένουν να κάνει και ο Κύριος: να υποχωρήσει μπροστά στο αγωνιστικό και μαχητικό πλήθος, να ηττηθεί (‘δεν θα φύγουμε αν δεν φύγουν’) και να δεχτεί με αξιοπρέπεια την ήττα του. Οποία αυταπάτη! Δεν νομίζω να υπάρχουν άλλα όρια πολιτικής αποβλάκωσης για να τα υπερβούν.

πηγή:badarts