Στα χνάρια του Νέρωνα ο Μπασάρ αλ Ασαντ

 

Στα χνάρια του Νέρωνα ο Μπασάρ αλ Ασαντ

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
 

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, το καθεστώς των Αλ Ασαντ είναι αδύναμο, γιατί είναι η πρώτη φορά που δεν κατάφερε αυτό που κατάφερνε παλιά με μαεστρία, να εξάγει τις εσωτερικές κρίσεις και προβλήματα κρατώντας έτσι τα ηνία της εξουσίας.

Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται τόσο στην εξέγερση των πολιτών της Συρίας ούτε βέβαια στις «παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και υπηρεσιών», αλλά κατά κύριο λόγο στη δική του λανθασμένη και άκαιρη διάγνωση των εσωτερικών και διεθνών νέων δεδομένων και την ακολουθούμενη λανθασμένη «θεραπεία». Η αλαζονεία του καθεστώτος των Ασαντ σίγουρα αποτελεί τη βασική αιτία της λανθασμένης διάγνωσης και θεραπείας.

Οι επιλογές του Μπασάρ αλ Ασαντ θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό αυτές του Νέρωνα, του τελευταίου αυτοκράτορα της Ιουλιο-Κλαυδιανής Δυναστείας, ο οποίος όταν ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη έπαιζε κιθάρα. Ετσι και ο Ασαντ, όταν ξέσπασε η οργή των Αράβων πολιτών σε Τυνησία, Αίγυπτο, Υεμένη, Ιορδανία, Μπαχρέιν, Λιβύη αυτός έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε «αντιστασιακά τραγούδια» και θαύμαζε τις ανατροπές των φιλοαμερικανικών καθεστώτων σε Τυνησία και Αίγυπτο. Ως γνωστόν, η βασιλεία του Νέρωνα έληξε, όταν τον αποκήρυξε το σώμα της Συγκλήτου, παρ' ότι κατασβέστηκε η φωτιά και έστρωνε σχέδια ανοικοδόμησης της Ρώμης. Ο Νέρων, μετά την απόφαση αυτή, αυτοκτόνησε, οδηγώντας τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο, και στο τέλος της Ιουλιο-Κλαυδιανής Δυναστείας.

 

Σήμερα έπειτα από πέντε μήνες εξέγερσης στη Συρία μπορούμε να πούμε ότι στη χώρα αυτή ποτέ δεν μαζεύτηκαν τόσες αδυναμίες από τόσες δυνάμεις σε μια τόσο σημαντική γεωπολιτικά για όλους χώρα. Και όταν μαζεύονται τόσες αδυναμίες σε τόσο σημαντική χώρα ο κίνδυνος να ξεσπάσει μεγάλη πυρκαγιά είναι μεγάλος. Η αδυναμία του καθεστώτος των Ασαντ ήταν ότι πίστευε πως εξαιτίας του αντιιμπεριαλιστικού του ρόλου και της στήριξής του στα κινήματα αντίστασης στον αραβικό κόσμο θα είχε για πάντα την ανοχή της κοινωνίας, ενώ τα κοινωνικά και πολιτικά της προβλήματα γίνονταν όλο και πιο σημαντικά από το ρόλο αυτό. Οι «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» πίστευαν ότι η γεωγραφική θέση και ο καθοριστικός του περιφερειακός ρόλος θα προστάτευαν το καθεστώς από εσωτερικές ανατροπές. Οι δυνάμεις που μετέχουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στην εξέγερση, πίστευαν ότι το καθεστώς, μετά την ανατροπή των καθεστώτων του Μπεν Αλι στην Τυνησία και του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, δεν θα χρησιμοποιούσε τόση βαρβαρότητα εναντίον των πολιτών του και ότι θα προχωρούσε μετά τις πρώτες κινητοποιήσεις σε ριζικές αλλαγές και θα καταργούσε το μονοπώλιο της εξουσίας από το κόμμα Μπάαθ.

Η λανθασμένη διάγνωση που έκανε το καθεστώς των Ασαντ περιελάμβανε το ότι η Τουρκία δεν θα έφτανε ποτέ μετά την αλλαγή της στρατηγικής πολιτικής της στο σημείο να στηρίξει ανοιχτά την εξέγερση των πολιτών. Ούτε σκέφτηκε ποτέ ότι τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα στον Αραβικό Κόλπο θα τολμούσαν να στηρίξουν την εξέγερση των Σύρων πολιτών.
Ούτε καν ονειρευόταν ότι τα τσιράκια των Αμερικανών στο Ιράκ, οι Κούρδοι ηγέτες Μπαρζανί και Ταλαμπανί, θα τον στήριζαν ανοιχτά στον πόλεμό του κατά των πολιτών του, και όχι μόνο αυτό, αλλά θα ασκούσαν πιέσεις στους Κούρδους της Συρίας να μη μετέχουν στην εξέγερση των πολιτών της Συρίας. Και το χειρότερο, δεν θα πίστευε ποτέ ότι ισχυρό ρεύμα στο Ισραήλ πιστεύει ότι μια Συρία στα χέρια των Αδελφών Μουσουλμάνων θα είναι πιο αδύναμη απέναντι στο Ισραήλ από μια Συρία του Ασαντ, βασικού μέλους στη συμμαχία Ιράν - Χεζμπολάχ - Χαμάς.

Η ασφάλεια του Ισραήλ εξακολουθεί να αποτελεί το μέγα μέλημα των δυτικών χωρών, πάνω στο οποίο στηρίζονται οι παρεμβάσεις τους στη Μέση Ανατολή, και σε καμία περίπτωση η δίψα και ο αγώνας των Αράβων πολιτών για ελευθερία και δημοκρατία και ανεξαρτησία. Αν πίστευαν δηλαδή ότι η ασφάλεια του Ισραήλ θα κινδύνευε από μια στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη δεν θα την έκαναν ποτέ.
Ετσι οποιαδήποτε στρατιωτική παρέμβαση εναντίον της Συρίας θα οδηγήσει το καθεστώς σε ανοιχτό πόλεμο με το Ισραήλ στα τρία μέτωπα, αυτό της Συρίας, του Λιβάνου και της Γάζας. Το καθεστώς γνωρίζει ότι οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις δεν μπορούν να πάρουν ανοιχτά θέση για το καυτό αυτό θέμα της ασφάλειας του Ισραήλ, γιατί χρειάζονται όσο τίποτα άλλο τη διεθνή κοινότητα για να επιτύχουν τον στόχο τους που δεν είναι άλλος από την ανατροπή του καθεστώτος.
Ακριβώς αυτή η αδυναμία των αντικαθεστωτικών στο θέμα της ασφάλειας του προτεκτοράτου των Δυτικών κάνει τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. να κρατούν αποστάσεις και να φοβούνται να υποστηρίξουν ξεκάθαρα τις δυνάμεις της εξέγερσης, γιατί δεν είναι απόλυτα σίγουρες ότι θα φέρουν περισσότερη ασφάλεια στο Ισραήλ και θα αλλάξουν την στρατηγική της Συρίας, από στρατηγική αντίστασης σε συμμαχικό καθεστώς ενταγμένο στην αμερικανική στρατηγική. Οι εξεγερμένοι, από την άλλη, θέλουν να αποκτήσουν διεθνή νομιμότητα, εκπροσώπηση και προβολή στα δυτικά ΜΜΕ, που γι' αυτούς αποτελούν εργαλεία συνέχισης της εξέγερσης και αποδυνάμωσης της διεθνούς θέσης του καθεστώτος του Ασαντ. 

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/08/2011&id=302944