Από το “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” στο “σουρεαλισμός ή γελοιότητα”

Το πολιτικό σύστημα που μας έφερε στην άκρη του γκρεμού αδυνατεί να μας σώσει από την πτώση

 

Από το “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” στο “σουρεαλισμός ή γελοιότητα”

 Της Αγγελικής Σπανού

Ένας αμερικανός σεναριογράφος έχει πει ότι οι πρωταγωνιστές της κωμωδίας παίζουν καθένας το δράμα του. Η ελληνική μετάφραση της φράσης θα μπορούσε να είναι ότι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής κωμωδίας παίζουν με το δράμα μας.

Ο ένας (Ροντούλης του ΛΑΟΣ) χαρακτήρισε “γομάρια” τους κυβερνώντες. Ο άλλος (Τσώνης του ΠΑΣΟΚ) όρμησε να τον δείρει και τον κράτησαν συνάδελφοί του. Είχε προηγηθεί η εμφάνιση της Κανέλλη με φρατζόλα και γάλα στο βήμα της Βουλής και η “καταγγελία” “μπουμπούκου” ότι η βουλευτής του ΚΚΕ έχει πισίνα. Τελευταία αλλά όχι έσχατη, η επίθεση Μερεντίτη - Διαμαντίδη (ΠΑΣΟΚ) εναντίον του κυβερνητικού εκπροσώπου Μόσιαλου, επειδή τόλμησε (ο “κηπουρός”…) να απαξιώσει τα βουλευτικά προνόμια. Για δύο μέρες (Πέμπτη - Παρασκευή) το κοινοβούλιο έγινε κάτι μεταξύ σκηνής επιθεώρησης, ριγκ και αυλής της δεκαετίας του ’60, όπου ξεκατινιάζονται η απατημένη και η ξελογιάστρα.

 

“Να φέρω κι εγώ κοτόπουλα;”, διερωτήθηκε ο αντιπρόεδρος της Βουλής Ευ. Αργύρης, απευθυνόμενος στη Λιάνα Κανέλλη. “Το γάλα όταν ζεσταίνεται, γίνεται παπάρα”, προειδοποίησε εκείνη τους αντιδρώντες. Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος, όπως έλεγε ο Λένιν, ή ταιριάζει καλύτερα το απόφθεγμα Σαμαρά “μας έφυγε ο πάτος”; Σίγουρα, μας έφυγε το μέτρο και η κοινή λογική. Ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ και κομματικό στέλεχος της ΝΔ Θύμιος Λυμπερόπουλος προειδοποίησε: “Δεν θα φύγουν με ελικόπτερο, υπάρχει και το Γουδή”. Και ο πράσινος Νίκος Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ σήκωσε ανάστημα έναντι των δανειστών: “Αν δεν τους αρέσει ο λαός μας, ας πάνε να σώσουν άλλους”.

Η εθνική μας φάρσα

Όλα αυτά θα είχαν μικρή σημασία αν δεν συνέβαιναν σε μια συγκυρία στην οποία “παίζεται” το εθνικό μέλλον: Η ελληνική οικονομία βυθίζεται, η κοινωνία ασφυκτιά από τη λιτότητα και τον παραλογισμό της ακολουθούμενης πολιτικής, η τρόικα σφίγγει κι άλλο τη θηλιά, η κυβέρνηση παραπαίει και η αντιπολίτευση αισθάνεται ότι δεν είναι δουλειά της να προτείνει (κάτι ρεαλιστικό) αλλά μόνο να καταγγέλλει.
Ο ορθός λόγος διώκεται, η ψυχραιμία χάνεται, η αναζήτηση διεξόδου υποκαθίσταται από τον πολιτικό κανιβαλισμό, όλοι εναντίον όλων, όποιος φωνάξει περισσότερο κερδίζει πέντε λεπτά δημοσιότητας, αγανακτισμένοι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν αλλά κι αυτοί που έχουν, συνδικαλιστές και άνεργοι, προνομιούχοι και νεόπτωχοι μαζί στο ίδιο χαράκωμα, οι φοροφυγάδες πίνουν εις υγείαν των κορόιδων και στο βάθος η άβυσσος που πλησιάζει.

Η πολιτική ζωή κινείται στη σφαίρα του σουρεαλισμού: Υπουργός φέρεται να πρότεινε (στα σοβαρά) την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Και βουλευτής της ΝΔ (ο Κ. Μαρκόπουλος στο Άλτερ) υποστήριξε (στα σοβαρά) ότι το οικονομικό πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν χρειάζεται να αξιολογηθεί από διεθνείς οργανισμούς και εταίρους, γιατί αξιολογείται από τον πρόεδρο του κόμματος που είναι οικονομολόγος.

Ο (συνταγματολόγος) υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος μας ενημέρωσε ξαφνικά για τον κίνδυνο να γίνουμε Αργεντινή, ενώ ο αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης Σωκράτης Ξυνίδης (Βήμα FM) ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ξεσπώντας: “Να δεχτούμε γιαούρτωμα, έχουμε ευθύνες”.

Αποκρουστικός επιθανάτιος ρόγχος

Το συμπέρασμα είναι ότι το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος συμβαίνει με τους όρους που καθόρισαν την πορεία του προς την παρακμή: Χαμηλή αισθητική, ροπή προς τον λαϊκισμό, ιδεολογική σύγχυση, πελατειακή ιδεοληψία, υπερβολικό εγωισμό και περίσσευμα ανοησίας. Η αναζήτηση της ατάκας που θα “παίξει” στην τηλεόραση έχει γίνει εμμονή για πολλούς που άλλοτε αισθάνονται ότι έχουν προσωπικό ραντεβού με την ιστορία και άλλοτε συμπεριφέρονται σαν η αρχή και το τέλος του κόσμου να βρίσκεται στην ικανοποίηση του δικού τους ψηφοφόρου.

Την Τρίτη οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα κληθούν να ψηφίσουν την τροπολογία για το χαράτσι στα ακίνητα, γνωρίζοντας ότι αν δεν περάσει, θα τεθεί σε κίνδυνο η 6η δόση του Οκτωβρίου που ακόμη δεν έχει εγκριθεί. Την ίδια ώρα, στις οκτώ το βράδυ, ο Γιώργος Παπανδρέου θα δειπνεί στην καγκελαρία με την γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ, η οποία ασφυκτιά σε κλοιό ευρωσκεπτικιστών (από τους κυβερνητικούς της εταίρους, τους Φιλελεύθερους και το CSU). Ο Ευ. Βενιζέλος βρίσκεται στις ΗΠΑ για τη σύνοδο του ΔΝΤ και επιστρέφοντας στην Αθήνα θα υποδεχθεί τους εκπροσώπους της τρόικας που θα αξιολογήσουν (δηλαδή θα κοστολογήσουν) τα τελευταία μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, ώστε στο Γιούρογκρουπ της 3ης Οκτωβρίου να εγκριθεί η εκταμίευση της 6ης δόσης.

Κάθε πρόβλεψη είναι επισφαλής ως προς τη στάση που θα κρατήσουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αλλά ακόμη και ως προς τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβουν φιλόδοξα κυβερνητικά στελέχη που αγωνιούν για τη διασφάλιση της υστεροφημίας τους. Ο άφαντος το τελευταίο διάστημα πρωθυπουργός έκανε συναντήσεις με τους βουλευτές του κόμματός του ενόψει των κρίσιμων ψηφοφοριών που έρχονται και ο λαλίστατος το τελευταίο διάστημα “πρωθυπουργεύων” Ευ. Βενιζέλος απέφυγε να ανακοινώσει ο ίδιος τα τελευταία μέτρα.

Κουρεμένοι και δαρμένοι

Στο παρασκήνιο γίνονται διεργασίες για την αναθεώρηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, που προβλέπει μείωση χρέους κατά 21% μέσω εθελοντικής επιμήκυνσης ομολόγων, για να γίνει ένα δραστικότερο κούρεμα από 40% έως 60%. Αυτός ο σχεδιασμός αποτελεί ομολογία αποτυχίας του φαρμάκου που επελέγη για τον έλληνα ασθενή, αν υποθέσουμε ότι κατάπιε και δεν έφτυσε το χάπι. Σίγουρα, εφόσον υλοποιηθεί, θα αποτελέσει και μια ευκαιρία για νέο ξεκίνημα, καθώς το χρέος θα γίνει βιώσιμο και θα φανεί φως στο βάθος του τούνελ για έξοδο στις αγορές, υπό την προϋπόθεση ότι θα εφαρμόζεται στο εσωτερικό ένα λογικό πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Με άλλα λόγια, οργανώνεται μια “ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός ευρώ”. Για να φτάσουμε εκεί, θα πρέπει να είναι “ελεγχόμενη” η κατάσταση στο εσωτερικό. Αν δεν είναι, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το φάσμα μίας άτακτης πτώχευσης αγνώστων επιπτώσεων.

Τα σενάρια για πρόωρες εκλογές και για δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας δίνουν και παίρνουν. Άλλοι θεωρούν την κάλπη λύτρωση και κάποιοι πιστεύουν ότι θα μας σώσουν εξωκοινοβουλευτικοί “μεσσίες”. Και οι δύο θεωρίες δεν λαμβάνουν υπόψη την ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνικού προβλήματος: Η πολιτική αστάθεια θα αποτελέσει επιχείρημα για τους κουρασμένους από την υπόθεσή μας εταίρους να πουν δεν πάει άλλο, ενώ μια συγκυβέρνηση της ανάγκης ή των συμφερόντων μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λύσει. Ωστόσο, το αδιέξοδο παραμένει αδιέξοδο και η κοινωνική απελπισία βαθαίνει. Ακόμη και το καλύτερο σενάριο (βελούδινη διαγραφή χρέους) προβλέπει μια Ελλάδα φτωχότερη -που αν ταυτόχρονα είναι διχασμένη, θυμωμένη για λάθος λόγους και μπερδεμένη μπορεί να γίνει πολύ άσχημη.
 

http://www.makthes.gr/news/politics/80947/