ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ
Διαδηλώσεις που νικούν το φόβο
Τρεις πολιτικοί επιστήμονες αναλύουν τα πώς και τα γιατί των ογκωδέστερων συλλαλητηρίων των τελευταίων δεκαετιών
Η Φανή δεν κρατάει το γιο της
σφιχτά από το χέρι. Αλλά και το παιδάκι στέκεται κοντά της, χωρίς να
ζητάει την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς, μέσα στο θορυβώδες πλήθος των
διαδηλωτών που το περιβάλλει.
«Δεν φοβάσαι που κατέβηκες με το παιδί;» ρωτάμε την 26χρονη
μητέρα. «Γιατί, αυτό δεν στερείται; Ποιο θα είναι το μέλλον του;». «Και
τα επεισόδια, η αστυνομική καταστολή, η ρήψη δακρυγόνων δεν σε
τρομάζουν;» «Τι άλλο να φοβηθώ; Είμαι μήνες άνεργη. Ο άντρας μου κάνει
δεύτερη δουλειά και πάλι δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα αναγκαία.
Κατεβαίνω γι' αυτόν, για μένα, για το παιδί μου. Δεν έχουμε πια άλλη
επιλογή...»
Με τα λόγια της Φανής φαίνεται να ταυτίζονται χιλιάδες κόσμου.
Στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις ήταν εμφανές ότι οι πολίτες απέρριψαν τη
«στρατηγική του φόβου», η οποία εφαρμόζεται με απίστευτο πολιτικό
κυνισμό, προκειμένου να δικαιολογείται η θεσμοθέτηση μέτρων που οδηγούν
σε όλο μεγαλύτερη εξαθλίωση την κοινωνία. Το τέλος του φόβου μιας
κοινωνίας, αλλά και το πώς και το γιατί της δυναμικής επαναφοράς του
κόσμου στους δρόμους, σχολιάζουν τρεις πανεπιστημιακοί, αλλά και πολίτες
που στέκονται απέναντι στις εξοντωτικές πολιτικές του μνημονίου.
Ο Σπύρος Μαρκέτος, καθηγητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών
στο ΑΠΘ, πιστεύει ότι «ο ελληνικός λαός ριζοσπαστικοποιείται, ιδίως η
νεολαία, και αυτό είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο συμβαίνει γύρω μας.
Φανταστείτε τη μαζική κινητοποίηση, από το ξέσπασμα της κρίσης έως
σήμερα, σαν μια σειρά από κύματα: καθώς περνούν οι εβδομάδες, αυτά τα
κύματα γίνονται ολοένα πιο πυκνά και βαθιά, διαρκούν περισσότερο,
πηγαίνουν ψηλότερα και τα μεσοδιαστήματα μεταξύ τους είναι συντομότερα.
Υπάρχουν διακυμάνσεις, βέβαια, αλλά η συνισταμένη τους σταθερά δείχνει
πάνω. Ο λαός ξυπνά, αφουγκράζεται, ζητά, αγωνίζεται».
Προσθέτει, δε, ότι «αυτή η μαζική κινητοποίηση ξεκίνησε από τα
κάτω, κι ενάντια σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, που δεν την
ενίσχυσαν, αλλά τη φοβήθηκαν. Δυστυχώς, κι εκείνα της αριστεράς. Ο
ελληνικός λαός αφήνει πίσω τις ηγεσίες του. Ο παράλογος φόβος, που του
καλλιεργούν τα παπαγαλάκια, σπάει».
Ο φόβος που σπάει αντανακλάται στη χαρακτηριστική προτροπή ενός
συνταξιούχου: «Να αγωνιστούμε για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Χωρίς
φόβο, με αξιοπρέπεια».
«Νομίζω πως πρέπει μάλλον να αναρωτηθούμε γιατί καθυστέρησαν
τόσο πολύ οι μαζικές διαμαρτυρίες» τονίζει ο Χρίστος Παπαθεοδώρου,
καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Και
εξηγεί: «Η άποψη που κυριαρχούσε στον δημόσιο διάλογο, υποστηριζόμενη
από την πλειονότητα των ΜΜΕ, συνηγορούσε στην αναγκαιότητα των μέτρων
λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ταυτόχρονα λοιδορούνται όσες
φωνές αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των πολιτικών αυτών και
προτείνουν εναλλακτικές λύσεις επιβεβαιωμένες από την ιστορική εμπειρία
σε ανάλογες κρίσεις».
Φαίνεται, όμως, ότι οι πολίτες δεν πείθονται πως η συντριβή της
κοινωνίας είναι αναγκαιότητα για τη σωτηρία της χώρας: «Ενοχοποιούν μια
ολόκληρη κοινωνία για να περνάνε επαχθή μέτρα. Της ζητούν να θυσιαστεί.
Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί» λέει ο κ. Θανάσης, επιχειρηματίας.
Τα λεγόμενα του καθηγητή Παπαθεοδώρου επιβεβεβαιώνουν τις πικρές
διαπιστώσεις του διαδηλωτή: «Πλέον, έχει καταστεί ευρέως κατανοητό ότι
οι συγκεκριμένες πολιτικές οδηγούν σε δραματική επιδείνωση των συνθηκών
διαβίωσης της πλειονότητας των κατοίκων της χώρας, που έχει ήδη ένα από
τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας στην Ε.Ε. Η περαιτέρω αποδυνάμωση του
συστήματος κοινωνικής προστασίας εξανέμισε την οποιαδήποτε ελπίδα για
αρωγή και στήριξη. Νοικοκυριά με εισόδημα χαμηλότερο από το όριο
φτώχειας, αντί να ενισχυθούν οικονομικά, καλούνται να πληρώσουν φόρο
εισοδήματος. Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι έχουν εξαπατηθεί. Το μόνο
που πλέον αναμένουν είναι η περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού τους
επιπέδου. Είναι απελπισμένοι και οργισμένοι. Δεν έχουν πλέον να χάσουν
τίποτα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν και τι πολιτικό περιεχόμενο θα
πάρει αυτή η οργή, κι αυτό αποτελεί τεράστια πρόκληση και ευθύνη για την
αριστερά».
Ηδη το περιεχόμενο αυτής της οργής είναι αναβαθμισμένο.
Χαρακτηριστική η περίπτωση του Συλλόγου Εργαζομένων στο Δήμο Χαλανδρίου:
«Διεκδικούμε ευρύτερα ζητήματα αλλαγών του πολιτικού συστήματος, όπως
το ασυμβίβαστο βουλευτικής-κυβερνητικής θέσης, για να αποκατασταθεί η
διάκριση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Παλεύουμε για το
σύνολο της κοινωνίας», λέει ο πρόεδρός τους, Αλ. Βαρβέρης.
Ο καθηγητής Μαρκέτος είναι κατηγορηματικός: «Ολοένα περισσότερος
κόσμος καταλαβαίνει ότι μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος, ότι
καταστροφή δεν είναι να βγούμε από το ευρώ, αλλά να μείνουμε σε αυτό.
Οτι, αν δεν τους διώξουμε αμέσως, φέτος θα πεινάσουμε και θα κρυώσουμε. Η
κινητοποίηση δεν θα νικήσει αν δεν αποκτήσει οργάνωση και σαφείς
στόχους. Εδώ πρέπει να συγκεντρώσουμε τις προσπάθειές μας σήμερα. Να
σβήσουμε τις αυταπάτες ότι δήθεν ο καπιταλισμός και η αντιδημοκρατική
Ε.Ε. μπορούν να μεταρρυθμιστούν. Και ιδίως να μη μαλώνουμε μεταξύ μας,
όπως κάνουν η ηγεσία και μέρος της βάσης του ΚΚΕ με τον κόσμο που
επιλέγει διαφορετικές μορφές πάλης».
Ο Σ. Ι. Σεφεριάδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο
και life member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, σχολιάζει: «Η Αθήνα, η
Ελλάδα, πλημμύρισε -ο κόσμος στους δρόμους, η αδιαμεσολάβητη λαϊκή
παρέμβαση. Η βραδύγλωσσα αγράμματη, η φαιδρή και ανυπόληπτη κυβέρνηση με
όλους τους μικρόνοες παρατρεχάμενούς της σε ΜΜΕ και την ορθοφρονούσα
διανόηση του "νόμου και της τάξης" (που με την ανιστόρητη φλυαρία τους
προσβάλλουν τη δημόσια σφαίρα) βρίσκονται σε πανικό. Ας πάψουν, ας
φύγουν προτού να είναι -για τους ίδιους, πριν απ' όλα- αργά. Ο κόσμος
δεν πτοείται, όσες ανόητες μηχανορραφίες και αν επιστρατεύσουν».
Και προσθέτει: «Οσο κι αν το χάος που προκαλούν δημιουργεί βία
(που ακούσια ή εκούσια επίσης τροφοδοτούν εξίσου μικρόνοα, απολίτικα
στρώματα που εξέθρεψε και εκτρέφει η πολιτική απραξία της θεσμικής
αριστεράς), ο κόσμος παραμένει και επιστρέφει. Ας μη σπεύδουν οι
λογής-λογής "σοφοί" να ανησυχούν για την "κοινωνική συνοχή", την
"αναταραχή στο κέντρο της Αθήνας" και άλλα φαιδρά συναφή. Ο κόσμος είναι
στο δρόμο και δεν τους φοβάται - ούτε καν τους ακούει. Στην Ελλάδα και
διεθνώς (στις ΗΠΑ, λόγου χάρη) γίνεται καθημερινά όλο και πιο σαφές ότι ο
βασιλιάς είναι γυμνός. Η περίοδος είναι ιστορική...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου