ΜΕ ΤΗΝ «ΨΙΛΗ» ΟΙ ΔΑΠΑΝΕΣ

Ερχεται και νέο πρόγραμμα με ακόμα πιο σκληρά μέτρα

Αναμένεται η τοποθέτηση ξένων επιτρόπων σε νευραλγικά υπουργεία και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους

Γιάννης Δραγασάκης
Πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

Το μεγάλο ερώτημα αφορά τα κέντρα και τα πρόσωπα λήψης των αποφάσεων, καθώς ήδη ο γαλλογερμανικός άξονας συνδέει άμεσα τη στήριξη των απείθαρχων χωρών με την εκχώρηση μέρους της δημοσιονομικής τους κυριαρχίας και την τοποθέτηση ξένων επιτρόπων σε νευραλγικά υπουργεία και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Οπως είχε αποκαλύψει το "Εθνος της Κυριακής" στις 9 Οκτωβρίου, έχει ήδη ετοιμαστεί το νομοθετικό πλαίσιο για την είσοδο Ευρωπαίων ελεγκτών στα υπουργεία.

Σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά και αλλαγές στα κέντρα λήψης των αποφάσεων για την οικονομική πολιτική κρύβει ένα εκτεταμένο "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων.

Σύμφωνα με παράγοντες του οικονομικού επιτελείου και της αγοράς, τυχόν βαθιά αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα συνοδευτεί αυτόματα με νέες δεσμεύσεις της κυβέρνησης για βαθύτερη και ταχύτερη δημοσιονομική προσαρμογή. Κι αυτό γιατί οι δανειστές μας ως αντάλλαγμα και εγγύηση για τις διευκολύνσεις στη διαχείριση του χρέους θα ζητήσουν τη λήψη ακόμα πιο περιοριστικών μέτρων έτσι ώστε να διασφαλισθεί η επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό που θα βάλουν τέλος στον φαύλο κύκλο ελλείμματος και χρέους και θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των αγορών στις προοπτικές της οικονομίας.

 

Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών κάνουν λόγο για ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με δραστικότερες περικοπές σε όλο το φάσμα των δαπανών του Δημοσίου και αύξηση των φορολογικών εσόδων έτσι ώστε να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ των δαπανών και των εισπράξεων και η χώρα να αποκτήσει εσωτερική δημοσιονομική αυτάρκεια. Δηλαδή, να είναι σε θέση με τα έσοδα να καλύπτει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες με εξαίρεση τα κονδύλια για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους

Περικοπές

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει νέες περικοπές στη μισθολογική δαπάνη, στα κονδύλια για υγεία, παιδεία, περίθαλψη, κοινωνικά επιδόματα και εισοδηματικές ενισχύσεις, καθώς και στις λειτουργικές και καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου. Παράλληλα, απαιτεί ανατροπές στο φορολογικό σύστημα με αύξηση κυρίως της φορολογίας στα εισοδήματα και την περιουσία, με στόχο τα έσοδα από τους άμεσους φόρους να εναρμονιστούν με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης και ριζική αναδιάρθρωση του ελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού για την είσπραξη των φόρων και τον περιορισμό της φοροδιαφυγής.

Το ζητούμενο είναι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών Ταμείων. Αυτό θεωρείται ότι μπορεί να επιτευχθεί κυρίως μέσω των προωθούμενων περικοπών στις συντάξεις και τον εξορθολογισμό του συστήματος ασφάλισης και περίθαλψης, καθώς και με το χτύπημα της εισφοροδιαφυγής, μέτρα που αναμένεται να δώσουν μεγάλη οικονομική ανάσα στην κοινωνική ασφάλιση. Πάντως, δεν αποκλείεται να υπάρξει και στήριξή τους μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων από τον μηχανισμό στήριξης.

Ωστόσο, ακόμα κι αν υλοποιηθούν τα παραπάνω, η δημοσιονομική εξυγίανση δεν είναι εφικτή χωρίς την ελάφρυνση των δαπανών για τους τόκους, οι οποίες με βάση το Μεσοπρόθεσμο προβλέπεται να εκτιναχθούν στα ύψη τα επόμενα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2012 το σχετικό κονδύλι θα διογκωθεί στα 17,9 δισ. ευρώ από 16,3 δισ. ευρώ φέτος και 13,2 δισ. ευρώ το 2010 και θα συνεχίζει να αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς τα επόμενα χρόνια. Οπως επισημαίνουν αρμόδιοι παράγοντες, χωρίς "κούρεμα" και των τόκων μέσω της επιμήκυνσης της διάρκειας αποπληρωμής των ομολόγων δεν μπορεί να διασφαλισθεί η δημοσιονομική σταθερότητα, καθώς οι τόκοι "ροκανίζουν" σχεδόν το 40% των φορολογικών εσόδων.

Γνώμη

Οι εξελίξεις στην Ευρώπη, με τις συνεχείς υποβαθμίσεις τελευταία της Ισπανίας και της Ιταλίας, πιστοποιούν εκείνο που από την αρχή υποστηρίξαμε, ότι δηλαδή η ελληνική κρίση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και διεθνής. Εκείνο που χρειάζεται, λοιπόν, είναι μια κοινή και συνολική ευρωπαϊκή απάντηση τόσο στην κρίση της υπερχρέωσης, δημόσιας και ιδιωτικής, όσο και στα προβλήματα των αναπτυξιακών ανισορροπιών και των εκρηκτικών κοινωνικών ανισοτήτων.

Αυτό απαιτεί κοινό μηχανισμό δανεισμού, νέο ρόλο της ΕΚΤ, ανακατανομές πόρων, στην κατεύθυνση ενός ανακαταμερισμού της εργασίας σε κλίμακα Ευρώπης.

Από τη στενότερη τώρα ελληνική σκοπιά, ό,τι κι αν αποφασισθεί για το χρέος και το "κούρεμά" του, δεν θα έχει αξία αν δεν συνοδεύεται από μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας και της απασχόλησης.

Υπό συνθήκες ύφεσης και διάλυσης, δεν μπορούν να επιτευχθούν διατηρήσιμα δημοσιονομικά πλεονάσματα.

Αν δεν διαμορφωθούν, λοιπόν, συνθήκες ανάκαμψης θα μπούμε σε έναν ακόμη πιο καταστροφικό, φαύλο κύκλο: ύφεση -λιτότητα- ύφεση, σε μια κοινωνία η οποία ήδη έχει εξαντλήσει τις αντοχές της.