Fail. Try again. Fail better.

Όπως μπορείς πια δούλεψε μυαλό.

Με κρατάνε κλεισμένο σ’ ένα υπόγειο 300 μοιραίοι και άβουλοι άνθρωποι που προσπαθούν, δεκαετίες τώρα, να βιδώσουν μια λάμπα. Και τώρα κάποιος τους ζητά να φωταγωγήσουν την Κόλαση. Fail.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ
Θυμάμαι, μόλις ανακοινώθηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ, τον αντιπρόεδρο Πάγκαλο, ο οποίος είχε μόλις ορισθεί υπεύθυνος για τις αποκρατικοποιήσεις, να λέει θυμωμένος (με ποιον;) ότι ο ΟΣΕ είναι ένα σκάνδαλο, ένα άρρωστο κουφάρι που μπάζει μέσα το έθνος ένα εκατομμύριο τη μέρα και πρέπει να πουληθεί χθες. Τόσους μήνες μετά, δεν έχει κάνει τίποτα. Ασχολείται μόνο με επικοινωνιακές ανοησίες και αγωγές εναντίον φοιτητών.

 

Αναρωτιέμαι: αν υπήρχε, έγκαιρα, ένας οποιοσδήποτε στιβαρός πολιτικός, θα είχαμε ανάγκη από τον καθυστερημένο δήμιο; Και απαντώ ενστικτωδώς: όχι. Μας διοικεί ένας αργόστροφος βασανιστής - κάθε φορά που τα θαλασσώνει, μάς ξεριζώνει λίγο πιο πολύ τα νύχια, κοιτάζοντας με δουλικό χαμόγελο το αφεντικό του, την τρόικα: «Κοίτα, έχω αποφασιστικότητα, δεν έκλεψα στα μέτρα».

Τα πιο σκληρά μέτρα εναντίον των φτωχών ανθρώπων θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Είναι απλώς εύκολα, γρήγορα και δεν απαιτούν πολιτικό νου. Με τη σκέψη και μόνο ότι η κατάρρευση θα μπορούσε τουλάχιστον να είχε μαξιλαράκια, αισθάνομαι αιχμάλωτος ηλιθίων. Με κρατάνε κλεισμένο σ’ ένα υπόγειο 300 μοιραίοι και άβουλοι άνθρωποι που προσπαθούν, δεκαετίες τώρα, να βιδώσουν μια λάμπα. Και τώρα κάποιος τους ζητά να φωταγωγήσουν την Κόλαση. Fail.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει διαφυγή. Όσο κι αν προσπαθήσεις να απαγκιάσεις σε προσωπικές καβάτζες, δεν λειτουργεί. Κανείς δεν ζει εκτός κοινωνίας - μόνο τα θηρία και οι ποιητές. Είμαστε όλοι μαζί. Και όλοι μαζί βυθιζόμαστε.

Για να μη σπάσει το κεφάλι μου, θυμάμαι τα παλιά. Μεγάλωσα δίπλα σ’ ένα ποτάμι, που έμοιαζε πολύ με αυτήν τη φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα. Είχε κι ένα μεγάλο, ξύλινο υποστατικό με άλογα - του Καρούμπα (η κόρη του, ένα αγρίμι, κρεμάστηκε στα 16, από έναν λάθος έρωτα, θυμάμαι ακόμα την ώρα που οι αστυνόμοι την κατέβασαν απ’ το σκοινί, την τύλιξαν σε μια στρατιωτική γκρίζα κουβέρτα, μαύρες οι πατούσες της απ’ τα χώματα). Ήταν και τότε άγρια η ζωή, αλλά απλή. Είχαμε ο ένας τον άλλον. Και είχαμε τη μαγεμένη φύση. Θυμάμαι έντονα τα μεσημέρια του καλοκαιριού, που έπλεναν τα άλογα στο ποτάμι. Υπήρχε ένα είδος συμφιλίωσης με τα μεγέθη - ξέραμε ποιοι είμαστε και μέχρι πού φτάνει το χέρι μας. Τον ταξικό φθόνο τον ένιωσα στα 17 μου, όταν ήρθα στην Αθήνα κι αντιμετώπισα τις πόζες των συμφοιτητών μου. Το νοσηρό τριπάκι που συμπαρέσυρε μια ολόκληρη κοινωνία στην τωρινή κατάντια είναι προϊόν αυτής της άξενης πόλης που κατοικήθηκε επιθετικά, χωρίς αγάπη, ιστορία και παιδεία, από εσωτερικούς μετανάστες με ξεσηκωμένα μυαλά. I love Athens, σιγά τ’ αβγά.

Αισθάνομαι, λοιπόν, ένα είδος επιστροφής. Που είναι οδυνηρή. Γιατί συνειδητοποιώ ότι ταξίδεψα σε μέρη δίχως χάρη, δίχως μνήμη. Και γιατί συνειδητοποιώ ότι το σκάφος πάει ακυβέρνητο - οι πιλότοι είναι μεθυσμένοι και ροχαλίζουνε στο cockpit.

Μηδέν από μηδέν, μηδέν. Αλλά μια ζωή ζούμε - και θα ‘πρεπε να την έχουμε εμπιστευτεί σε χέρια πιο καθαρά.

Fail ξανά. Double fail.

http://www.lifo.gr/mag/columns/4264